Exoprimal is een game met een hoop goede ideeën en concepten, maar tevens een game die hier zelden goed op weet te acteren. Dit begint al bij de character creator. Behalve dat deze vrijwel nutteloos is, daar je nagenoeg altijd in een exosuit zit, is deze ook nog enorm basaal. Er zijn slechts vier gezichten per geslacht en slechts een handjevol kleuren en kapels. Waarschijnlijk is dit juist omdat je jouw karakter amper ziet, maar in dat geval was het beter geweest om simpelweg een paar presets aan te bieden. Nu voelt het halfbakken aan.
Overheersend
Dit halfbakken gevoel is iets wat in zijn geheel typerend is voor Exoprimal. Het concept is zo simpel: exosuits VS dinosauriërs, maar aan beide fronten heeft Capcom zoveel fout weten te doen dat het bijna indrukwekkend is. De exosuits waar je voornamelijk mee speelt, zijn uitgerust met allerlei wapens, de een nog groter dan de ander, maar ze voelen allen als proppenschieters. Kogels hebben geen impact, want buiten een visuele que dat je iets raakt is er verder geen feedback om die indicatie te geven. En dat terwijl je waarschijnlijk meer moeite moet doen om niets te raken met hoeveel agressieve hagedissen je doorgaans bestormen. Desondanks zou iets van een geluidseffect dat erkent dat je bloed getrokken hebt enorm veel helpen bij krijgen van een stukje voldoening.
Audio is helaas niet het enige front waar Exoprimal ruimte voor groei heeft. De game is rommelig. Er is veel te veel visuele meuk op het scherm, vooral bij de afscheidingen tussen gebieden, waardoor het soms lastig kan zijn om te zien wat er nou precies gebeurt. In samenspel kan het dan helpen om te overleggen met teamgenoten, maar met een narrator die maar blijft kleppen is dat soms lastiger dan het zou moeten zijn. Exoprimal spelen voelt daarom als rondhangen op een feestje waar je niet wil zijn, zoekend naar je vrienden die je uit het oog bent verloren, waar de muziek minimaal tien decibel te hard staat en de stroboscopen overuren maken. Een overdosis van prikkels waar je niet gelukkig van wordt.
Bijzonder
Buiten mijn klachten rondom combat om, probeert Capcom iets origineels te doen met het verhaal. In plaats van cutscenes die de missies afwisselen verzamel je in zowel PvP als PvE ‘’lost data’’. Dit zijn audiologs of video’s die informatie bevatten om het plot te vorderen. Om precies te zijn heb je na elke vijf matches genoeg verzameld om je volgende stapje te mogen zetten in wat voor mij een dertig uur durend avontuur was.
Dit avontuur heeft natuurlijk dinosaurussen en exosuits, moge dat duidelijk zijn, maar klaarblijkelijk dacht het ontwikkelteam dat dit niet voldoende was om het geheel te dragen. Daarom passeren ook AI, het multiversum, ruimte- én tijdreizen de zeer rommelige revue. Het lijkt alsof men nergens echt diep mee durfde te gaan en dus maar van alles bij elkaar heeft gegooid in de hoop dat variatie kon compenseren voor een gebrek aan diepgang. It can’t…
Overigens voelt het soms alsof de traditionele live service op een zeker moment een deel van deze formule had moeten zijn. De lay-out van de menu’s en de manier waarop bepaalde zaken zijn opgezet doen overduidelijk denken aan dat soort titels, maar de cosmetics die je kunt scoren, zijn enkel te krijgen met in-game currency die je op moment van schrijven niet met echte pegels kunt binnenhalen. De enige uitzondering is de betaalde Battle Pass vol met (voornamelijk) cosmetics en welke je tot ergernis toe wordt opgedrongen.
Why Capcom? Why!?
Ben je ontsnapt aan de opdringerige verkooppraktijken van de Battle Pass? Helaas ben je dan nog niet ontsnapt aan ergernis. Want zodra je een party vormt, is de kans aanzienlijk dat deze snel zat terugkomt. Welke missies je voorgeschoteld krijgt in co-op, zijn gebaseerd op het speler van het laagste level. Idealiter word je daarom in een groep gegooid met spelers van een soortgelijk niveau. De playerbase is echter nu al dermate klein, in de afgelopen 24 uur was 970 de top, dat de game die luxe niet heeft. Het resultaat is dat je met regelmaat samenkomt met kersverse spelers en dus dezelfde paar missies veel vaker gaat zien dan je lief is. Dat is jammer, want later in het verhaal zijn er oprecht coole missies om te doen, zoals boss fights waarin twee teams moeten samenwerken, of story missions waarbij duizenden koudbloedige moordmachines de map overspoelen.
Wat vreemd is aan deze missies, is dat ze zijn opgedeeld als PvE en PvP. In de praktijk zijn echter beiden in zekere zin PvP. In PvE zitten twee groepen elkaar niet rechtstreeks dwars, maar doen jullie los van elkaar missies voltooien om als eerste over de finish te gaan. Het hele idee van PvE gaat hiermee een beetje overboord, daar je elkaar op aan het jagen bent. Persoonlijk vond ik het niet storend, maar voor wie een pure PvE-ervaring zocht, zal dit een behoorlijke bittere pil zijn om te moeten slikken. PvP is feitelijk hetzelfde, enkel eindigt dit met een directe confrontatie aan het einde. Dit zorgt voor een heel andere dynamiek dan dino’s slachten en welke missies je aanneemt zullen in zekere zin bepalend zijn voor welke load-out je jouw exosuit moet geven, maar buiten dat is het een kwestie van aardappel of pieper.
Conclusie:
Ondanks enkele leuke ideeën is Exoprimal een game die overschaduwd wordt door zijn tekortkomingen. Dit zie je nu al gereflecteerd worden in de playerbase, welke op zijn beurt weer voor problemen met de matchmaking zorgt. Het resultaat is dat de kans aanzienlijk is dat deze halve live service spoedig niet goed speelbaar meer is, dus als je het echt wil proberen, doe je dat het beste via Xbox Game Pass. Dan heb je er tenminste niet full price voor betaald.