Bij filmtrilogiën bestaat er een trend. Als het eerste deel goed is, valt het tweede tegen. De derde is dan weer bijna net zo goed of beter als de eerste. Games lijken steeds vaker dit principe over te nemen. F.E.A.R was een geweldige horrorgame die bovendien heerlijk weg knalde, een sterke verhaallijn kende en gezegend was met een goede A.I. F.E.A.R 2: Project Origin werd wisselvalliger ontvangen, vooral het verhaal kreeg veel kritiek. Hoewel de punten redelijk waren werd het beduidend slechter ontvangen dan het origineel. Met een beetje geluk volgt F.E.A.R 3 de trend en kunnen we dus weer met een geweldige F.E.A.R aan de slag.
De F.E.A.R-franchise is een shooter die de nadruk op het verhaal legt. Het is dus zeker geen aanrader om zonder enige eerdere F.E.A.R-ervaring aan de game te beginnen. Ik zelf heb de twee eerdere delen moeten herspelen om enigszins te snappen waar F.E.A.R 3 om draaide. Jij bent Point Man, een prototype supersoldaat met bovenmenselijke reflexen die je toestaan om alles om je heen in slow motion te ervaren. Sinds F.E.A.R word je geplaagd door Alma, die je met regelmaat de stuipen op het lijf joeg. Later kom je erachter dat dit enge kind in werkelijkheid je biologische moeder is. Bovendien heb je nog een broer, het tweede prototype. Hij was gezegend met sterke telekinetische krachten en kannibalistische trekjes. Hem pompte je een kogel tussen de ogen aan het einde van deel een. Helaas voor Point Man is zijn familie net onkruid. Je broer, Paxton Fettel is als een geest terug om je leven verder zuur te maken. En Alma, die overigens al jaren dood hoort te zijn, is zwanger van Becket, wie je in F.E.A.R 2 mocht besturen. De schrijvers van dit script zouden zo bij The Bold & The Beautifull aan de slag kunnen, dat is al net zo goed te volgen. Enige voordeel, F.E.A.R 3 ziet er stukken beter uit.
Je begint in een gevangenis waar je, nadat je bent gered door Fettel, uit dient te ontsnappen.
Alsof dit niet moeilijk genoeg is met de meer dan behoorlijke A.I van de tegenstanders, moet je constant naar Fettels gezeur luisteren over hoe je hem vermoordde, hoe je je moeder hoort te steunen in haar wraak en dergelijke kwesties. Laat iemand hem alstublieft de mond houden, hij drijft me tot waanzin! Nadat je een level voltooid hebt, heb je de mogelijkheid om het nogmaals te doen maar dan met Kwebbel, ik bedoel Fettel. Terwijl Point Man zich redt met zijn bullet time, moet zijn broer het hebben van telekinetische energiestoten. Als kers op de taart kan hij voor een bepaalde periode het lichaam van tegenstanders overnemen, om zich zo in het midden van de vijandelijke linies verplaatsen en eens flink huis te houden. Aan het einde van het level krijg je een score te zien gebaseerd op doelen in je in het level gedaan hebt. Deze doelen zijn zaken als: vermoord X aantal vijanden met wapen Y, sla Z aantal vijanden neer met een mêlee stoot of zoek de Alma pop. Bijster origineel is het allemaal niet en in singleplayer is het nog eens grotendeels nutteloos.
In co-op echter pakt het beter uit. Een speler mag Point Man besturen en de ander Fettel. De behaalde doelen en bijbehorende scores worden aan het eind van elk level vergeleken en een van de twee is op dat moment Alma’s favoriete zoon. Begrijp het niet verkeerd, het is meer dan een complimentje van je mammie, het bepaald het einde van de story mode. Point Man wilt niets liever dan zijn familie uitroeien, Fettel staat juist te springen om zijn broertje, zodat er nog een maniak is om de mensheid te teisteren. In co-op zul je elkaar dus niet helpen maar juist een hak zetten. En heb je het ene einde gezien, dan spelen jullie nog eens voor het andere. Wees maar niet bang dat je er de tijd niet voor hebt. In vier á vijf uur kun je de gehele storyline doorwerken. Dat kan drastisch verlengd worden als je verdwaalt raakt in onmenselijk rommelige hoofdmenu.
Het verhaal is dus niet veel soeps, Fettel kun je missen als een kiespijn en de singleplayer heeft de levensduur van een gemiddelde geurkaars. Dit kun je echter zeggen van tachtig procent van de shooters tegenwoordig. Bovendien F.E.A.R is een horror-shooter dus je hebt nog de horror. Nou tel daar dus ook maar niet op. De horror is slechts in een level dunnetjes aanwezig, maar voor de rest is het ver te zoeken. Net zo ver als variatie overigens, zowel het aantal wapens als verschillende vijanden zijn op twee handen te tellen. En laat het vermoorden van een vijand nou net wat minder impact hebben als er achter hem nog vijf exact dezelfde mafkezen staan. Je zou bijna denken dat je ammo te kort komt, maar wees niet bang. Terwijl je een magazijn nodig hebt om vijanden te vellen, is een simpele mêlee aanval meestal genoeg voor een one hit knock out. Over de mechs ga ik het nog niet eens hebben, ze voelen compleet out of place en halen bovendien het tempo en de mate van het plezier behoorlijk omlaag.
F.E.A.R 3’s laatste hoop is de multiplayer. Standaard kent F.E.A.R 3 een karig aantal van drie modes. De eerste is Contractions, F.E.A.R’s variant op de survival mode. Je moet je stand houden tegen steeds sterker wordende vijanden terwijl je ondertussen kratten naar je basis brengt. Eenmaal aanbeland in de basis geeft het je toegang tot de betere wapens. Die ga je hard nodig hebben vanaf het moment dat de mechs ten tonele komen. Niet bijster origineel, maar wel best vermakelijk. Soul King is de standaard Deathmatch, maar met een twist. Iedere speler is gezegend met de krachten van Fettel en kan dus constant wisselen van lichaam. Niemand kan zien of een karakter een A.I gestuurde tegenstander of een medespeler is. Behalve als de speler de ranglijsten aanvoert en daarvoor wordt bestraft met een gloed om zich heen. Het doel is zoveel mogelijk kills te maken en zo min mogelijk te sterven. Het wordt snel saai door het constant kunnen wisselen van lichamen. Als laatste is er Soul Survivor. Hierin worden drie rondes gespeeld. Elke ronde is een speler een Fettel. Doel is om de andere spelers ook in Fettels te veranderen, eveneens de A.I. Scores worden berekend op het aantal kills en het aantal karakters dat je ‘’verfettelt’’ hebt. Wie even nadenkt, begrijpt dat wanneer je met vier bent er een persoon van tevoren kansloos is. Absoluut niet leuk.
DLC:
Tegenwoordig wordt het gebruikelijk om mensen die de game nieuw kopen te belonen. F.E.A.R 3 doet dit door een DLC code die je toegang geeft tot extra multiplayer maps en een nieuwe mode. In deze mode, genaamd Fucking Run, moet je je zo snel mogelijk naar de uitgang van een level bevinden, terwijl je van achter door een gifwolk belaagd wordt en aan alle andere kanten door de A.I. Heel erg leuk al zul je er geen tientallen potjes van kunnen spelen. Kost tien euro (800 MS) om te downloaden.
Conclusie
F.E.A.R 3 is de zoveelste ''horror''-shooter die zich onder de noemer middelmatig kan scharen. De A.I en graphics zijn goed, maar dit valt niet op door de vele gebreken die de game rijk is. De singleplayer is veel en veel te kort en de multiplayer zal je slechts een weekendje vermaken. Hoewel het geheel nog niet eens rampzalig is had het nooit als full priced game in de winkel mogen liggen, daarvoor biedt het gewoon te weinig content. Dit had op Xbox Live of PSN moeten staan als add-on voor F.E.A.R 2 of als stand-alone download titel.