Normaliter is een nieuwe schipper aan het roer vaak een moeilijke transitie. Fans van een franchise hebben bepaalde verwachtingen en voorgangers hebben een lat gelegd waar je overheen wil komen. CBU3 is echter luid en duidelijk geweest: wij maken de Final Fantasy die wij zouden willen spelen en de fans zullen hier in mee moeten gaan. Het is een riskante zet geweest, maar wel een die in mijn optiek goed uit de verf is gekomen.
Verandering van spijs
Final Fantasy is natuurlijk een serie die zich uitstekend leent voor zo’n aanpak. Hoewel alle elementen die een Final Fantasy-titel een Final Fantasy-titel maken er zijn, zoals de namen van magie, Chocobo’s, Ultima-wapens, Crystals, Summons etcetera, is de serie nooit vies geweest van experimentatie. Combat heeft allerlei vormen aangenomen door de jaren heen, van turn-based tot real-time en van alles er tussenin, de open wereld is gekomen en gegaan en verhalen hebben gevarieerd van fantastisch tot vergezocht.
Met dat in acht genomen is Final Fantasy 16 tegelijkertijd trouw aan zijn legacy vol fantastische titels als een flinke stap in een andere richting. Het is wat Resident Evil 4 ooit was voor de serie van Capcom; een game die bekende elementen op zo’n andere manier gebruikt dat het nooit aan de verwachtingen zou kunnen voldoen, maar ze wel kan overtreffen.
Fantasy-stisch
Dit begint al met het verhaal dat behoorlijk gegrond is in de realiteit voor een game die nota bene Fantasy in de titel heeft zitten. In de wereld van Valisthea vechten verschillende rijken en naties een bloederige strijd om superioriteit uit. Hierbij vervalt het spel niet in de typerende scheiding van goed en kwaad waar fantasy zo bekend om staat. Iedere partij heeft zijn redenen om te doen wat doe dit en zelfs facties die hetzelfde doel nastreven, kunnen hierdoor niet altijd aan dezelfde zijde vechten. In elk land is goed en kwaad en dit ziet je al duidelijk terug in het leven van Clive Rosfield, de eerstgeboren zoon van het koninkrijk van Rosaria en een slaaf van het Empire wanneer ons verhaal begint. Maar om dat context te geven moeten we dieper duiken in hoe Valisthea werkt.
In deze wereld bidden mensen tot de Mother Crystals om gezegd te worden met diens krachten. Kleine stukken hiervan worden bovendien gebruikt om magie op te roepen die kan worden gebruikt op het slagveld. Dit is niet iets wat iedereen zo maar kan, want enkel speciale individuen worden geboren met deze gave. Je zou denken dat ze hierdoor belangrijke posities zouden bekleden of in ieder geval zouden worden gezien als waardevolle assets voor het leger. Niet is echter minder waar.
In een door oorlogen gedomineerd continent, worden deze mensen in de meeste landen gezien als weinig meer dan levende wapens. Slaven, wiens gezicht wordt gemerkt in Empire zodat iedereen weet wat ze zijn en wiens leven weinig meer is dan een middel om veldslagen te winnen. Dat Clive niet zoals zovelen volledig wordt verstoten door zijn ouders wanneer zijn aanleg boven komt, heeft puur te maken met het feit dat hij van adellijk bloed is.
De dominante factor
Zij die soms iets beter af zijn, zijn de Dominants. Dit zijn acht magie-gebruikers welke zijn verbonden met de acht eikons. Dit zijn summons als Shiva, Ifrit en Bahamut, welke fans van Final Fantasy ongetwijfeld zullen herkennen. Hun kracht is vergelijkbaar met een atoombom en in theorie zouden ze hiermee moeten kunnen doen en laten wat ze willen. De praktijk wijst echter anders uit, daar een combinatie van dwang, chantage en dreiging ze dwingt om in het gareel te blijven.
Terug in het heden ontdekken we middels flashbacks hoe een prins in handen is gevallen van de vijand en zien we hoe hij daar zint op wraak. Die kans krijgt hij eens hij zelf een Eikon zijn krachten in handen krijgt en zich verzet tegen zijn onderdrukkers. Het moment voor wraak is aangebroken!
Gezien het feit dat ik al vijf alinea’s nodig heb gehad om deze fantasy-wereld enigszins vorm te geven voor context, is het logisch om aan te nemen dat het een spel is dat een torenhoge instapdrempel heeft. Toch weet het team een goede balans te vinden tussen expositie en het verhaal vorderen, mede dankzij een systeem dat men ATL heeft gedoopt. Dit Active Time Lore kun je ten alle tijden raadplegen via het pauzemenu en geeft je meer informatie over de karakters, locaties en gebeurtenissen die relevant zijn voor de scène waarin je zit. Dit hoef je niet te lezen, maar voor zij die zich willen verliezen in de wereld is het beschikbaar. Bovendien is het een goede opfrisser voor als je de game een tijdje niet hebt kunnen spelen en niet alles meer helder op het netvlies hebt.
Ten aanval!
Een klassiek verhaal over wraak kan niet anders dan het nodige bloed vergieten. Tot teleurstelling van een zeker vocaal deel van de fanbase, is hierbij gekozen om de real-time weg in te slaan. Sterker nog: het heeft het pad geasfalteerd en er straatnaamborden bij geplaatst om zijn permanente stempel op het genre te drukken. Hiervoor is de hulp van Ryota Suzuki ingeschakeld, welke de rol van Combat Director van FF16 op zich mocht nemen. Suzuki zul je allicht kennen van Devil May Cry 5, maar zelfs als de naam je niets zegt, voel je de invloeden direct.
Gevechten met Clive zijn showy, snel en vereisen goede reflexen. De heer Rosfield vergaard gedurende zijn reis een breed arsenaal aan krachten, welke je te midden van een gevecht kun wisselen en aan elkaar kunt rijgen om combo’s te maken die eigenlijk de stem van Killer Instinct verdienen. Timing is hierbij van het grootste belang, daar vijanden natuurlijk niet stil blijven staan terwijl je laat zien hoeveel coole moves je tot je beschikking hebt. Op het juiste moment ontwijken creëert een opening, welke je kan uitbuiten door een combinatie van slowdown en damage boost voor fenomenaal uitziende taferelen.
In de moves en combo’s mogen de DMC-invloeden dan wel voelbaar zijn, maar dit is en blijft Final Fantasy. De bekende mechanics worden daarom verrijkt met typische Final Fantasy-elementen als de ATB gauge en Limit Breaks. Met name dit laatste zorgt voor een visueel schouwspel welke mij letterlijk liet schreeuwen naar mijn TV.
Een breed publiek
Devil May Cry combat mag dan wel visueel imponerend zijn, maar het is niet altijd het meest toegankelijk. De naam van deze serie noemen kan daarom een afschrikwekkende werking hebben, al is dat nergens voor nodig. Zoals we steeds vaker zien, is er een Story Mode waarbij de uitdaging flink naar onder wordt geschaald voor zij die gewoon willen genieten van dit avontuur. Daarbij zijn er zelfs speciale items, welke je assisteren met bijvoorbeeld de timing van een parry of dodge, zodat vrijwel iedereen tot aan de credits zou moeten kunnen geraken.
Wat verder helpt, is dat je doorgaans niet in je eentje vecht. Clive wordt op zijn reis voortdurend vergezeld door medestrijders, die eens een confrontatie begint op eigen houtje gaan vechten. Je hebt hierbij geen invloed op hun acties, met uitzondering van Torgal. Dit is Clive’s hond en zoals het een brave pupper betaamd, luistert hij binnen redelijkheid naar commando’s.
Clive is overigens niet de enige waarmee je vecht. Tijdens het verhaal zul je meermaals worden getrakteerd op gigantische cinematische clashes die niet zouden misstaan in een grote filmproductie, mede dankzij de sensationele soundtrack van Masayoshi Soken. Hierbij bestuur je soms Clive, maar soms krijg je ook een Eikon onder de knoppen. Helaas mag je hierbij niet zelf deze titanen aansturen, daar je input op deze momenten beperkt is tot quicktime events. Dat kun je jammer vinden, maar deze setpieces zijn zo indrukwekkend en dat is omdat men de regie straks heeft vastgehouden. En hoewel dat ook had gekund met enkel cinematics, houden de QTE’s net beter de aandacht vast.
Om je vingers bij af te likken
Een andere reden waarom deze momenten zo goed uit de verf komen, is de verf zelf. Final Fantasy-titels imponeren keer op keer weer met hun visuals en met de eerste nieuwe main line Final Fantasy op een next-gen console heeft men zichzelf overtroffen. Men heeft niet alle nieuwste snufjes gebruikt, maar heeft wel character models en omgevingen gemaakt die zó gedetailleerd zijn, dat sommige aan- en vergezichten niet zouden misstaan op een ansichtkaart.
Dit niveau aan detail komt niet zonder compromis. Zo kun je de volledige pracht en praal enkel bewonderen met een locked 30FPS in Graphics Mode. Een Performance Mode is ook beschikbaar en geeft je een unlocked 60FPS met 1440p, maar in mijn beleving loopt dit niet altijd even soepel, vooral in grotere open omgevingen. Misschien is dit ook wel waarom het spel geen open wereld is, maar een groot aantal afgebakende zones waar je tussen reist via een world map. Dit kun je ouderwets vinden, maar gezien hoe vaak je voor sidequests naar plekken toe moet reizen is het soms behoorlijk welkom. In de zones kun je immers gewoon nog volop vrij verkennen. Of dat opweegt tegen de limitaties van Performance Mode, dat is aan smaak gebonden, maar zelfs als dat je stoort kan is een minuscule smet op een game die zonder twijfel menig GOTY-lijst zal gaan aanvoeren dit jaar.
Conclusie:
Net als Final Fantasy XIV is Final Fantasy XVI een game die ik niet genoeg kan aanbevelen, zelfs aan zij die helemaal niets hebben met de serie. Het is zo’n enorme stap in een andere richting dat zelfs zij die traditioneel niets met de serie hebben in ieder geval de demo een kans moeten geven om te proeven van wat CBU3 bekokstooft heeft. Het is een mijlpaal voor de serie en gaming in het algemeen, waardoor het een reële kanshebber is voor Game of the Year in een jaar dat tot de nok toe gevuld is met veelbelovende releases.