GORN (PS VR2)

GORN is namelijk de titel waar ik het over heb. De game verscheen eerder al op tal van andere VR-platformen, maar tot het spelen van de game kwam het bij mij nooit. Nu de game zijn opwachting maakt voor PS VR2, was het hoog tijd om mij ook eens in de gladiatorengevechten onder te dompelen. En dat was toch wel een beleving, moet ik eerlijk bekennen.

En Garde!

Wie bij GORN op zoek is naar een diepgaande campagne met veel tekst en verhaal, is compleet aan het verkeerde adres. Deze titel is net zo hersenloos als dat de trailer en screenshots doen vermoeden. Als speler start je in de catacomben van een arena, waar je de nodige instellingen kunt activeren. Dit gaat betrekkelijk moeizaam. Als speler moet je naar een muur toelopen om knoppen in te drukken. Deze knoppen zijn dan gelinkt aan het aan- of uitzetten van bepaalde visuele effecten bijvoorbeeld. In de tijd van eye-tracking is dat behoorlijk ouderwets en het werkt niet al te prettig. Een van de belangrijkste settings is het bepalen van de manier van lopen. Doe je dit door je van punt naar punt te 'trekken', of door vrij te lopen met de sticks. Laatstgenoemde is aanzienlijk gevoeliger voor motion sickness, maar wel veel prettiger om in de arena te gebruiken. Want als er iets is waar je op terug wilt vallen in de chaos van de arena, dan is het soepel bewegen met de sticks.

Nadat je de settings hebt ingesteld, kun je de arena in. Hier kom je oog in oog te staan met gladiatoren die er net zo simpel uitzien als dat ze zich gedragen. De ontwikkelaar heeft niet als doel gehad om dit spel van het scherm te doen spatten, maar om er een vermakelijk, laagdrempelige ervaring van te maken. Uit de marketingteksten van het spel blijkt ook dat de ontwikkelaar dondersgoed weet wat het voorschotelt. Het neemt zichzelf niet al te serieus, iets wat je bij dit spel ook niet moet doen.

Knots, knuppel of... een tegenstander?

Eenmaal in de arena is alles toegestaan. Je start met een wapen dat je wordt aangereikt, maar niets verplicht je om hiermee aan de slag te gaan. De blote vuist is altijd toegestaan, maar de wapens van verslagen vijanden overnemen is ook een mogelijkheid. In GORN is het de bedoeling al je vijanden uit te schakelen. Misschien zelfs te vernederen. In ieder geval kapot te maken. Ogen zullen uit oogkasten bungelen, ledematen zullen in het rond vliegen en bloed zal kruipen waar het niet gaan kan. Het is de stijl die GORN je voorschotelt. Dit alles gebeurt met physics die je wel of niet zullen bekoren. De wapens komen namelijk over als opblaasbare attributen, terwijl vijanden rondswarrelen alsof ze op een praalwagen van de carnaval hebben gestaan. Het sluit weer aan bij de stijl die gekozen is en waar je van moet houden. Het ziet er over het algemeen echter kleurrijk uit met een prima framerate. De audio is wel iets waarin het spel steken laat vallen. Hoewel je via de 3D-audio goed kunt horen waar vijanden vandaan komen, is er geen tijd en energie gestoken in het genereren van een soundtrack. Hierdoor klinkt het allemaal wat verlaten, terwijl een arenagevecht toch bol zou moeten staan van opzwepende muziek en kreten vanaf de tribune. Een gemiste kans.

Hoe groot is je woonkamer?

Als er na al de gespeelde VR-spellen één game is die er profijt van heeft als je een grote speelruimte hebt, dan is het wel GORN. Je zult je namelijk een slag in de rondte draaien in deze game en daarnaast ook wild om je heen slaan met de Sense-controllers. Het zou daarbij uiteraard zonde zijn als je gloednieuwe TV of servies-set aan gort wordt geslagen. De PS VR2 heeft met zijn ingebouwde software natuurlijk de mogelijkheid om de omgeving voor het spelen goed te scannen. Zo kun je je play area afbakenen, wat de kans verkleint dat je schade aanricht. GORN gedijt in ieder geval het beste bij een lege woonkamer waar je echt wel de nodige vierkante meters tot je beschikking hebt.

Als je dan die ruimte hebt gevonden, is het stiekem de vraag hoe lang je de gladiator gaat uithangen. GORN is een spel dat je na vijftien minuten spelen wel door hebt. De vraag is daarna of je er meer van wilt of dat je het wel gezien hebt. De campaign heeft weinig om handen en de extra modus laat je met allerlei wapens los gaan. GORN is wat dat betreft een uit de kluiten gewassen tech demo die hilarisch is om een avondje met vrienden te spelen en ik denk dat je de game ook zo moet interpreteren.

Conclusie:

De stap van GORN naar de PlayStation VR2 is geen stap geweest die de game op slag een stuk beter maakt. De game is geen vreemde eend in de bijt in het huidige aanbod aan PS VR2-games, maar zeker ook geen positieve eye-catcher. Het is een vermakelijke brawler die bol staat van de gekkigheid. Door een trailer te kijken weet je precies wat je krijgt, niks meer en niets minder. Zoek jij een laagdrempelige VR-game voor een avondje lol, dan is dit jouw game. Zoek je een game die je lange tijd zoet gaat houden, houd dan de hand op de knip.