In Inescapable worden elf mensen uit Europa ontvoerd en gedropt op een eiland. Hun eigen spullen zijn grotendeels afgenomen en in plaats daarvan hebben ze een custom telefoon waar ze op worden gebeld eens ze allen gearriveerd zijn in het resort dat op het midden van het eiland staat. Hier leren ze dat ze gevangen zijn als vermaak voor op het Dark Web en dat ze zes maanden op dit eiland moeten verblijven. Deelname is niet vrijwillig, ze zullen niet worden gered en de wet heeft geen grip op wat er hier gebeurt. Lukt het je om in deze omstandigheden een half jaar in leven te blijven? Dan word je beloond met minimaal een half miljoen euro.
Met boze opzet
Ontvoerd worden is op geen enkele manier te zien als iets positiefs, maar er in ruil voor worden beloond met een immense hoeveelheid geld maakt het allemaal gelukkig wat dragelijker. Jezelf zes maanden koest houden terwijl je de dagen aftelt, klinkt daardoor als een reële optie. Dat zou echter niet voor vermakelijke televisie zorgen en dus hebben de twee vrouwen die dit alles hebben geregeld maatregelen genomen om dit te voorkomen. Zo wordt geïmpliceerd dat niet actief deelnemen kan leiden tot het niet krijgen van je prijs of gevaar voor familie, en zijn er spellen waar iedereen verplicht aan deel moet nemen met dezelfde dreigementen als leverage. De belangrijkste triggers voor boeiende televisie zijn echter de elf kandidaten zelf.
Om goede kijkcijfers te kunnen krijgen, hebben de producers lange tijd gezocht naar geschikte slachtoffers en ze uitgebreid geschaduwd om er zeker van te zijn wat hun persoonlijkheden en zwaktes zijn. In dit selecte clubje vind je daarom onder andere de verwaande dochter van een parfumimperium, een wannabe influencer die enige bekendheid heeft vergaard door een meme, een restauranteigenaar met een superioriteitscomplex en een control freak met een serieus onbegrip voor persoonlijke ruimte. En dat is dan ook grotendeels hun hele persoonlijkheid. Binnen dit kleurrijke gezelschap ben jij Harrison, een Britse buschauffeur die gebukt gaat onder een paar zwarte pagina’s in zijn geschiedenisboek en een nogal kwetsbare mentale staat als gevolg.
Een dag in het paradijs
Als de beste Engelsman breng je tijd op het eiland door te praten met anderen. Op een kaart kun je zien welke karakters op welke locaties zijn en door daar heen te gaan, zie je ze als een soort paper cutouts op een statische image staan. Je kunt dan random met ze babbelen om een beetje meer over ze te leren of, op sommige momenten, daadwerkelijke gesprekken voeren die impact hebben op het verhaal. Je kunt bijvoorbeeld een kant kiezen in een conflict of praten over iets wat recent in het overkoepelende verhaal is gebeurd. Ook hier kun je proeven dat Danganronpa als inspiratie heeft gediend, maar toch kun je de games niet in één adem noemen. De serie van Spike Chunsoft is daadwerkelijk boeiend.
Als ik Inescapable in één woord samen zou moeten vatten, dan is het saai. Danganronpa mag dan wel invloed hebben gehad op deze visual novel, maar de inspiratie van reality shows als Big Brother zijn vele malen sterker. Je kunt letterlijke uren spenderen met dagen in-game om krijgen zonder dat er meer gebeurt dan een paar botsende opgeblazen ego’s of een spel van de producers, welke zelden op meer neerkomen dan drama binnen de groep veroorzaken. Verdeeld over de vier eindes zijn er enkele momenten waarin de boel wel escaleert en eindelijk uit de mal van commerciële TV lijkt te ontsnappen, maar dan is het einde van die verhaallijn steevast in zicht, waardoor ze voelen als mosterd na de maaltijd.
Trekken zonder verdoving
Deze eindes bereiken is sowieso al een dingetje. De normale format voor een visual novel is dat je keuzes maakt die bepalen welk einde je bereikt. Zo werkt het hier ook, maar niet zoals je zou denken. Een keuze die je maakt op een relatief vroeg moment in jouw verblijf, kan verstrekkende gevolgen hebben. Iemand tijdens uitdagingen dwarsbomen zodat je zelf niet wordt gestraft, zet je bijvoorbeeld klaar voor een van de slechte eindes die pas uren later komt. Persoonlijk ben ik niet een fan van een dergelijke aanpak, maar er valt mee te leven. Het probleem komt eens je in zo’n route bent gezet.
Eens je op het pad van een van de eindes zit, worden gebeurtenissen pas eindelijk enigszins interessant. Dat is al geen compliment, maar in ruil daarvoor verlies je inspraak in wat Harrison doet. Als de groep opsplitst door interne ruzies, krijg jij niet de keuze met wie je het eens bent en of je ervoor kiest iemand spreekwoordelijk in de rug te steken. De keuzes staan vast en voelen vaak geforceerd en op momenten alsof ze uit het niets komen. Het beetje emotionele betrokkenheid dat ik op dat moment nog had, verdween daarmee als sneeuw voor de zon, waarmee ik kan zeggen dat ik me in de tientallen uren die ik aan de game kwijt ben geweest maar één keer echt heb vermaakt. En dat was toen ik de highscores ging halen in een drietal arcadekasten die je gaandeweg tot je beschikking krijgt. De referenties naar memes en popcultuur kon ik ook waarderen, maar werden vaak tenietgedaan door de overdreven en onnatuurlijke voice acting van menig karakter.
Conclusie:
Dreamloop Games kan zeggen wat het wil, maar een vergelijking trekken tussen Inescapable en Danganronpa was niet bepaald een slimme actie. Het benadrukt immers enkel de goede punten van de tweede die de eerste juist mist, zoals een verhaal met een boeiend plot, goed geschreven karakters en motivaties, een sterke schurk en prima voice acting. Inescapable is geen moordmysterie of zelfs de social thriller die het claimt te zijn. Het is een game-versie van reality TV en zoals de menig mensen wel weten, is er geen lagere vorm van amusement dan dat. Legaal tenminste, anders kreeg je Inescapable in het echt…