De PlayStation 4 is ondertussen al een half jaar hier uit en heeft zijn plekje gevonden in (de) werkkamer. Tussen de SNES en de Xbox in, nog twee consoles die vrijwel nooit gebruikt worden. Begrijp me niet verkeerd; ik hou van de PlayStation 4, maar qua games die ik graag wil spelen is het wat magertjes. InFamous: Second Son is echter een titel waar ik wel naar uitkeek.
InFamous en diens vervolg prijken beide als special edition in mijn verzameling, ondanks het feit dat Cole McGrath enkel in PlayStation All-Stars: Battle Royale op mijn scherm is verschenen. Second Son is dus mijn eerste InFamous-game, en mijn beeld is niet vertroebeld door ‘’die eerste zoon’’. Tijd om te zien waar al deze heisa nu om te doen was.
Delsin Rowe. Dat is de naam van de ‘’Second Son’’ die de hoofdrol vertolkt in InFamous: Second Son. Delsin is een 24-jarige bengel die nooit uit zijn rebelse tienerjaren is gegroeid. Als gevolg wordt hij constant op de hielen gezeten door zijn broer, de lokale sheriff, omdat hij overal graffiti spuit. Dit gebeurt ook weer aan het begin van de game, waarna Delsin op de vlucht slaat.
Reggie kent zijn broer en het duurt dan ook niet lang voor de twee oog in oog staan. Veel tijd om te bekvechten is er echter niet, wanneer een gepantserd voertuig verongelukt en een tweetal gevangenen dat erin vervoerd werd ontsnapt. Een derde gevangene zit nog beklemt onder het voertuig en wordt door Delsin, tegen het advies van Reggie in, bevrijd.
De gevangene blijkt een bioterrorist, oftewel een conduit, die Delsin gijzelt. Delsin slaagt er bij toeval echter in diens krachten te kopiëren. Reggie is met stomheid geslagen nadat hij Delsins nieuwste kunstjes ziet, en verbiedt hem deze nog te gebruiken. Als de rebelse tiener die hij is, slaat hij dit advies echter in de wind, met als gevolg dat zijn dorp de wraak van de D.U.P (een elite anti-conduit eenheid) voelt.
Met zijn familie en vrienden op sterven besluit Delsin radicale maatregelen te treffen en vertrekt hij richting Seattle. Zijn doel? Augustine, leider van de D.U.P., haar betonkrachten ontnemen en de schade die ze heeft aangericht ongedaan maken.
Zoals je mag verwachten van een grote stad als Seattle, bruist het er van het leven. Al is het allerminst een alledaags leven te noemen. De D.U.P. heeft in zijn zoektocht naar de ontsnapte conduits de stad overgenomen en overal checkpoints, blokkades, soldaten en camera’s geplaatst. Als klap op de vuurpijl hebben ze de bruggen die naar de stad leiden opgeblazen om de in- en uitstroom aan banden te leggen.
Tegen een dergelijke overmacht, die bovendien allemaal een afgezwakte versie van Augustine’s betonkracht hebben, is Delsin uiteraard niet bestand. Reggie en Delsin steken dan ook met tegenzin de koppen bij elkaar om de D.U.P. systematisch te verzwakken door sleutelpunten te vernietigen of over te nemen. De bevolking, welke onder de D.U.P.’s ijzeren vuist vast zitten, komt dan vanzelf in opstand, met een verzwakte D.U.P. als gevolg.
Delsin heeft echter meer op het oog dan Augustine’s betonkrachten. Zijn ‘’nobele missie’’ om zijn vrienden en familie te redden, wordt namelijk met regelmaat onder het vergaren van nieuwe krachten geplaatst. Ongeacht de keuzes die je maakt in de game en welk pad je als gevolg bewandelt, blijft Delsin namelijk een egocentrische aandachtshoer die je maar moeilijk kunt waarderen als held zijnde. Tot hij weer eens alles laat vallen om iemand te redden natuurlijk.
Dit extreme contrast in persoonlijkheid is enigszins kenmerkend voor de InFamous-franchise, waarin je als speler zowel het goede als slechte pad kunt bewandelen. Een gulden middenweg is er niet, althans niet zover de game erkent. Je moet of een absolute goody-two-shoes óf een duivel op aarde zijn, wil je ook maar iets van de vetste aanvallen die de game in petto heeft in handen krijgen.
Het gevolg hiervan is dat je je keuzes berekenend gaat maken en als speler nooit echt in het verhaal meegezogen wordt. Nu is het verhaal op zich niet bepaald een literair meesterwerk, maar het is alsnog een gemiste kans aan de zijde van Sucker Punch. En het is niet de enige.
Dat aan de vijandige zijde de karakters op elkaar lijken, is niet meer dan logisch. Als een militaire organisatie dossen ze zich allen in dezelfde uniforms, want je zou maar een individu zijn! Ik verwacht dan ook niet dat elke vijand zijn eigen gezicht, wapen, bewegingen en tactieken heeft, maar iets meer variatie dan het handjevol aanwezige vijanden was wenselijk geweest.
Met iets meer vijanden waren namelijk ook de tientallen sidequests die je kunt doen, niet zo repetitief geweest. Nu zul je ze waarschijnlijk enkel doen wanneer je op de trophies jaagt of je nieuwe krachten en/of upgrades wilt uittesten. Aan het productiebudget zal het echter niet liggen.
InFamous: Second Son ziet er namelijk fenomenaal uit, met karakters die zo in een film zouden kunnen zitten. Waar het op lijkt is dan ook dat Sucker Punch mee is gegaan in de opkomende trend in de game-industrie dat alles ongeschikt maakt aan de graphics. Een trend die ervoor gezorgd heeft dat InFamous: Second Son zich laat vergelijken met een zak chips. Ik ben altijd blij het te zien, maar als ik kijk dan valt de inhoud toch wat tegen.
Conclusie
InFamous: Second Son maakt de next-gen belofte waar, maar dan enkel op grafisch vlak. Een meervoud aan superkrachten tot je beschikking is natuurlijk altijd een geweldig idee, maar als er niet veel interessants is om ze op te gebruiken heb je er maar weinig aan. InFamous: Second Son is dan ook duidelijk geen InFamous 3. Daar zijn het verhaal en variatie te plat en en te magertjes voor.