Inscryption vertelt het verhaal van Luke ‘The Lucky Carder’ Carder, die het spel Inscryption in handen krijgt. Dat jij Luke bent is in het begin nog wat vaag. Het is iets wat later in het spel steeds duidelijker zal worden. Het spel begint in een duistere boshut, waarin je hoofdzakelijk aan een tafel zit om een kaartspel te spelen tegenover een geheimzinnig persoon. Tussen de potjes door kun je de blokhut onderzoeken en dat is een activiteit die zeker aan te raden is. Dit is namelijk niet voor extra’s als in nietszeggende unlockables, maar daadwerkelijk een voordeel wanneer je verder wilt komen in het spel.
Gedurende het spel bouw je een deck met monsters. Deze monsters hebben een aanval- en verdedigingskracht. Wat dat betreft weinig nieuws aan de zon in de wereld van deck-building. De sigils, unieke vaardigheden, maken het spel een stuk diepgaander. De bedoeling is om een weegschaal die de aangedane schade vertegenwoordigd in zijn geheel over te laten hevelen naar de vijand. Hiervoor zijn vele tactieken mogelijk, wat een ogenschijnlijk kaartspelletje interessant veel diepgang geeft.
En toen?
Het avontuur in de boshut is mysterieus, indringend en intrigerend. Het avontuur begint en eindigt alleen niet in de blokhut. De ontwikkelaar heeft namelijk veel meer in petto dan een ‘simpel kaartspelletje’. Er gebeuren namelijk verder in de game de nodige dingen die je niet ziet aankomen. De ontwikkelaar neemt hierbij een risico: deze ‘dingen’ wijken namelijk af van de succesvolle formule van het eerste gedeelte. Voor mij was dat persoonlijk een tegenvaller. Inscryption is grofweg onder te verdelen in drie gedeeltes, waarbij de eerste er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit stak. De keuze van de ontwikkelaar zie ik als een culturele keuze. Een die echte liefhebbers van games doen watertanden. Wellicht ben ik daarin een te grote cultuurbarbaar. Gelukkig is Kaycee’s Mod wel beschikbaar, die je het eerste gedeelte eindeloos laat herbeleven. Houd er echter wel rekening mee dat deze pas beschikbaar is als je het hele spel hebt uitgespeeld.
De beste versie?
De vraag is of Inscryption op de Nintendo Switch net zo lekker uit de verf komt als op de eerder verschenen platformen. Het antwoord is grof gezegd ‘nee’. We moeten dit echter niet overdrijven. De handheld heeft moeite om in docked modus dezelfde scherpte te bieden als in de handheld modus. Daarnaast kent de game zeker bij het opstarten de nodige laadtijden. De handheld is bovendien gevoelig voor het indrukken van de verkeerde knoppen, wat nogal eens fataal kan zijn in dit spel. Dat is niet alleen ‘een probleem’ van de handheld, maar ook van het spel. Die geeft je zelden tot nooit de kans om een keuze te bevestigen en daardoor is een fout snel gemaakt.
Aan de andere kant is Inscryption als deck-buider bij uitstek een game om on-the-go te spelen. Wat dat betreft is dit wellicht wel het beste platform om de game om te spelen, zo is het dan ook wel weer. Daarnaast is dit geen game die grafisch gezien grote verschillen kent. We weten immers ook allemaal dat Switch-versies vaak wat concessies hebben moeten doen.
Conclusie:
Inscryption is een dijk van een game die zich zeker in het begin je vastgrijpt en niet meer loslaat. Ook wel eens lekker ten opzichte van games die traag beginnen. Wanneer je meer tijd in het spel steekt, zul je open moeten staan voor wat bijzondere design-keuzes die niet iedereen zullen bevallen. Tegelijkertijd staat het uitspelen van de game garant voor het vrijspelen van de DLC die je het begin opnieuw laat beleven. Snap je het nog? Gewoon kopen, dan kom je er zelf achter