Killzone: Shadow Fall

Soms kan het leven toch verdomd ironisch zijn. Ik gaf tijdens de recensie van Killzone: Mercenary aan dat het Vita-deel mijn eerste Killzone zou worden. Nu, enkele maanden later, draait Shadow Fall op mijn gloednieuwe PlayStation 4. Probeert een hogere kracht mij iets te vertellen?

Het jaar is 2390. Nadat de Helghast vrijwel zijn uitgeroeid door de evenementen die tijdens Killzone 3 plaats vonden, is er een wankele vrede bereikt tussen de Vektans en Helghast. De Vektans hebben de helft van hun planeet beschikbaar gesteld aan de overlevenden van het Helghast-ras, die het nu New Helghan hebben gedoopt.

Om de Vektans en Helghast gescheiden te houden heeft elke partij een gigantische muur gebouwd om zich af te schermen van de ander. Tussen de muren ligt een stuk niemandsland waar tot vandaag de dag nog gevochten wordt. Want hoewel er ‘’vrede’’ is, vechten in de schaduwen de Shadow Marshalls en Black Hand nog altijd verbitterd met elkaar.

De rol die jij bekleedt is die van Shadow Marshall Lucas Kellan. Als de jongste rekruut die ooit van de Shadow Marshall academie afstudeerde heb je een zekere status verworven binnen de ISA, de militaire tak van de Vektans. Kellan’s keuze om op zo’n jonge leeftijd al de wapens op te nemen komt voort uit een diepgewortelde haat jegens Helghast.



Tien jaar eerder, vlak nadat de Helghast de planeet Vekta zijn gaan bewonen, executeerden ze burgers die de overstap naar de andere kant van de muur nog niet hadden gemaakt. Een van hun slachtoffers was de vader van Lucas, die voor zijn neus in koelen bloede afgeschoten werd. Gezien zijn verleden zou je verwachten dat Kellan als een ware Rambo Helghast afslacht. En hoewel hij tijdens zijn missies voldoende Helghast over de kling jaagt, stelt hij altijd de veiligheid van zijn kameraden en Vekta voorop.

Lucas is dan ook een behoorlijk interessant persoon om tijdens de dik zeven uur lange campagne te volgen. Middels enkele plotwendingen krijg je beter inzicht in zijn persoonlijkheid en standpunten, die evolueren door het verhaal heen. Tijdens dit verhaal zul je een hoop verschillende locaties aandoen, met als hoogtepunt een verlaten ruimteschip in het begin van het verhaal.



De onvoorziene rampen die zich op dit schip hebben afgespeeld hebben het metalen monster veranderd in een gruwelijk massagraf. De lijken die je her en der verspreid aantreft zijn mensonterend verminkt en zorgen samen met de soundtrack voor een onheilspellende sfeer. Meer dan eens waande ik mij in Dead Space, een game die ik qua sfeer erg hoog in het vaandel draag .

Maar voor elk voordeel is ook een nadeel. De freefall-momenten die in het verhaal verweven zijn, zijn namelijk ontzettend frustrerend om te spelen, mede dankzij de besturing die gewoon niet werkt zoals je graag zou zien. Ook de AI van de vijanden laat te wensen over.



Als je in een shoot-out bent proberen ze je te flanken, zoeken ze dekking en werken ze redelijk samen. Maar zodra je het mes te hand pakt en uit je dekking komt weet de computer vaak niet meer wat het ermee aan moet. Hetzelfde geldt wanneer je vijanden besluipt of hun rangen met behulp van een sniper rifle uitdunt. Al staat je slachtoffer een meter verwijderd van het volgende lijk, dan nog vertoont de vijand zelden een reactie op het neerslaande lichaam van diens kameraad.

Ook wanneer de OWL, een kleine drone, in het spel komt weet de AI achter Killzone: Shadow Fall vaak niet adequaat te reageren. Stuur de OWL midden in een groep vijanden en zet hem in attack mode en de gehele groep zal meestal de OWL onder vuur gaan nemen, terwijl jij ze rustig vanaf een afstandje afschiet. Dit probleem doet zich op de hogere moeilijkheidsgraden minder voor, maar blijft alsnog een vrij storende gebeurtenis.



In de multiplayer, waar de AI geen probleem vormt, komt Killzone: Shadow Fall dan ook beter uit de verf. Met slechts drie modi lijkt het wellicht op het eerste gezicht wat mager, maar schijn kan bedriegen. Deze drie modi, new recruits, team deathmatch en warzone, zijn namelijk enkel de standaard modi. Allerlei opties kunnen aangepast worden zodat jij je eigen modi kan maken, opslaan en delen met de Killzone Community. Is het populair genoeg? Dan zal je het wellicht ook zien verschijnen in de modilijst met je naam erbij.

Met tien maps, elk gebaseerd op een van de chapters in de singleplayer, weet Guerilla Games ons een redelijk uitgebreid arsenaal aan verschillende omgevingen te presenteren. Ongetwijfeld zal dit aantal in de toekomst met DLC uitgebreid te worden om bepaalde soorten spelers beter te balanceren, maar voor nu hebben we nog weinig te klagen. De tien bestaande maps ogen grafisch ontzettend indrukwekkend en naderen de torenhoge verwachtingen waar het als exclusieve next-gen launchtitel aan moet voldoen maar nipt niet. Tel daarbij op dat alles vloeiend in 60 FPS draait en in Amsterdam mogen ze zichzelf een schouderklopje geven.



Maar ook qua inhoud verdient de ontwikkelaar lof. Spelers kunnen tientallen abilities gaan gebruiken eens ze middels challenges vrijgespeeld zijn. Deze challenges lopen qua inhoud erg uiteen en er zijn er meer dan 1500! Het voltooien van alle challenges in de drie klassen, scout, assault en medic, zou je in principe de komende maanden wel zoet kunnen houden, maar dan zijn we er nog niet.

Want buiten het vrijspelen van nieuwe wapens en abilities middels challenges kun je abilities ook nog levelen door ze veel te gebruiken. Het loont dus om de twaalf load outs die je kunt opslaan optimaal te benutten om zo elke situatie effectief het hoofd te kunnen bieden. In het begin zal dat niet zonder vallen en opstaan verlopen, want hoewel de multiplayer van Killzone: Shadow Fall meer dan behoorlijk in elkaar zit, zijn de menu’s een rommeltje.

Het vinden van bepaalde instellingen is soms een minigame op zich, want zelden zit het waar je verwacht. En zelfs al heb je het gevonden, dan nog is het een kwestie van de juiste instellingen bij de juiste load out te krijgen. Dat had wel wat beter gemogen Guerilla!

Conclusie

Killzone: Shadow Fall weet grafisch te imponeren, maar heeft ook genoeg onder de motorkap zitten om indruk te maken. Het, voor shooter-standaarden, interessante verhaal en de gevarieerde locaties maken van de singleplayer een genot om te spelen, ondanks het feit dat de AI wat steken laat vallen. Maar wanneer je de multiplayer betreedt wordt het pas echt genieten! In 60 FPS knallen tot je een ons weegt gaat ons nog lang zoet houden, met dank aan de vele challenges, abilities én custom modi die Killzone: Shadow Fall ons aanbiedt. Als de menu’s nu ook nog eens een reorganisatie zouden mogen ontvangen, ben ik helemaal gelukkig.