Langrisser Re:Incarnation -Tensei-

Soms heb je van die games waar je voor het eerst beelden van ziet en waarvan je denkt: ‘’Dit moet ik spelen!’’. Maar wanneer de game er dan eindelijk is en je er zelf mee aan de slag kunt, realiseer je je binnen een half uur al dat dit niet is waar je op gehoopt had. Helaas beschrijft dit exact mijn ervaring met Langrisser Re:Incarnation – Tensei -.

Ik vraag me af waar het mis is gegaan tijdens de ontwikkeling. Langrisser heeft namelijk alle elementen in huis om een degelijke TRPG te zijn. Het klassensysteem, de mogelijkheid om een relatie aan te gaan, het gevechtssysteem en de vertakkende verhaallijn doen allemaal sterk denken aan de Fire Emblem-franchise en dan met name Awakening en Fates, de twee meest recente en wereldwijd bejubelende delen in de serie van Nintendo. Voor ontwikkelaar Masaya Games lijkt dit echter veel te hoog gegrepen te zijn.

Hoor ik iemand Dragonball Super zeggen?

Laten we beginnen met hetgeen dat als eerste opvalt: de visuals. Als een game die gemaakt is in Japan, is het niet verwonderlijk dat er is gekozen voor een getekende stijl die anime moet imiteren. Designing is echter een hoop werk en daarom werken er meerdere artiesten aan een game als Langrisser, iets wat je overduidelijk kan zien tijdens het spelen. De kwaliteit van de getekende karakters schommelt namelijk enorm en ook stijlmatig sluiten ze niet allemaal even goed op elkaar aan.

Nu heb ik altijd gesteld dat graphics niet zo belangrijk zijn als de gameplay en het verhaal maar degelijk zijn en het zou dan ook hypocriet zijn om Langrisser Re:Incarnation – Tensei – hard af te rekenen op deze visuele missers. Het probleem is echter dat de verschillen zo pijnlijk duidelijk zijn dat je er niet om heen kunt kijken tijdens de dialogen, wat het als gevolg lastig maakt om je in te leven in wat er vertelt wordt. En het verhaal van de game is al niet zo sterk.

Iets met een zwaard?

Ons avontuur brengt ons naar een land dat geteisterd wordt door problemen. De zeespiegel is al tijden aan het stijgen, waardoor het continent door de oceaan verzwolgen dreigt te worden. En alsof dat nog niet genoeg is, is het imperialistische Empire bezig is om de gehele wereld te onderwerpen. In Borcelaine gaat het leven echter door en lijkt niemand zich druk te maken om alle narigheid in de wereld. Dat verandert echter snel genoeg, wanneer het Empire het dorp bezoekt omdat er zich een groep rebellen zou verschansen.

Verborgen rebellen van het Army of Light blijken niet de enige reden te zijn dat het Empire op bezoek is gekomen. Keizer Autokrato IV beveelt zijn troepen namelijk om het dorp met de grond gelijk te maken om Ares te vinden, de zoon van de lokale nobel en een zwaardvechter in training. Waarom Autokrato hem zoekt wordt nooit duidelijk, al lijkt het waarschijnlijk dat de keizer weet dat hij voorbestemd is om het heilige zwaard Langrisser te hanteren. Ironisch genoeg zijn het echter zijn acties die Langrisser in de handen van Ares brengen.

Welkom bij storytelling for dummies

Dit eerste kwartier is het diepste dat Langrisser ooit zal ingaan op diens lore. Gevechten worden door een verteller aan elkaar gepraat in slechts enkele zinnen en missen vaak cruciale informatie om volledig te begrijpen wat er aan de hand is en waarom je doet wat je doet. Middels dialogen die in de levels plaatsvinden kun je nog wel wat zaken bij elkaar optellen om een sluitend verhaal te krijgen, maar nergens heb je het idee dat er ook maar enige moeite is gedaan om een levendige spelwereld neer te zetten die jou als speler meeneemt op avontuur. Het voelt allemaal afgeraffeld aan, hetgeen doortrekt naar de gameplay zelf.

Eerder in deze recensie haalde ik Nintendo’s Fire Emblem-serie al aan als mogelijke inspiratie voor Langrisser Re:Incarnation – Tensei -, en nergens wordt dit zo duidelijk als op het slagveld zelf. Je kiest voor aanvang van elk gevecht een aantal karakters, welke vervolgens als pixelart-poppetjes op vaste plekken in het level worden geplaatst en welke beurtelings een zet mogen doen.

Elk karakter mag per beurt een X-aantal vakjes over het veld bewegen en kan dan, indien er een vijand nabij is, een aanval uitvoeren. Als je je in de buurt van een geallieerde unit bevindt tijdens deze aanval, krijg je bovendien een tijdelijke stat boost, welke het verschil kan maken tussen leven en dood. Of niet natuurlijk, want het gevechtssysteem van Langrisser is zowaar nog eigenzinniger dan de rest van de game.

A roll of the dice

De game claimt een steen-,papier-, schaarachtige constructie te hebben in diens game, waarbij de cavalerie zwaardvechters verslaat, zwaardvechters goed zijn tegen speren en speren goed zijn tegen de cavalerie. In de praktijk zag ik dit echter vaak niet terug. Meer dan eens heb ik twee keer exact dezelfde vijand onder exact dezelfde omstandigheden aangevallen, met heel wisselende resultaten. En dit terwijl er geen sprake was van een critical hit of andere uitzonderlijke omstandigheden die enige invloed uit kunnen oefenen. Er lijkt dan ook een element van willekeur aan het werk te zijn en in een game die draait om strategie is dat funest. Je kunt immers niet roekeloos karakters naar de frontlinie sturen. Op dat moment komt het enige unieke aspect van Langrisser van pas.

Dat unieke aspect is het inhuren van extra units die als de privélegers van je commandanten dienen. Welke soorten units je kunt inhuren, evenals hoe sterk ze zijn, hangt af van de klasse van de commandant die ze huurt. Units zijn echter enkel op volle kracht in de nabijheid van hun commandant, waardoor ze vooral gebruikt worden als levende schilden om vijanden af te leiden terwijl de commandant korte metten met ze maakt. En zelfs dan blijven veel van je units overeind, want de AI van de vijanden in Langrisser is werkelijk erbarmelijk. Met grote regelmaat komen units gezellig naast je staan zonder dat ze je aanvallen. Daarbij neem ik wel even aan dat ze überhaupt bij je komen, want niet zelden komen de idioten achter een muurtje vast te zitten.

Onsmakelijke kliekjes

Het feit dat de vijanden oliedom zijn, is allicht wel een zegen. In Langrisser verdwijnen soldaten namelijk als je hun commandant uitschakelt, waardoor je de kans om te levelen misloopt. En gezien het feit dat grinden, een van de fundamentele onderdelen van het genre, in deze game niet mogelijk is, heb je elk beetje XP nodig om hogere klassen te bereiken en de game in tot een goed einde te brengen.

Om deze recensie ook tot een goed einde te brengen en het niet vólledig te verzuipen in negativiteit, wil ik vluchtig over de rest van de struikelblokken van Langrisser heen gaan. Ergernis nummer een is dat je niet de stats kan zien van equipment in de shop of van units die je overweegt in te huren. Nummer twee zijn de gevechtsanimaties van de game, welke lachwekkend slecht zijn, met chibi-units uit het SNES-tijdperk die elkaar een beetje prikken en ontploffen wanneer ze dood gaan.

Ergernis drie is het relatiesysteem, wat neerkomt op het maken van de juiste keuzes in dialogen met karakters die totaal geen persoonlijkheid hebben. Doe iedereen een plezier en laat de optie links liggen, want het treurig oppervlakkige schrijfwerk weegt niet op tegen de minimale voordelen die je als gevolg krijgt.

Als laatste ergernis is er de belofte van Masaya Games om ruim honderd uur gameplay te bieden. Ik heb slechts een van de drie verhaallijnen uitgespeeld en klokte hierbij iets onder de negen uur. Ruim genomen kun je je dus hooguit dertig uur bezig houden met deze game. En ik neem mijn denkbeeldige hoed af als je het zo lang vol kan houden.

Conclusie

Vergeet het oppervlakkig geschreven verhaal en de zwaar ondermaatse graphics. Langrisser Re:Incarnation – Tensei – slaagt er überhaupt niet in om de fundamenten van het TRPG-genre fatsoenlijk neer te zetten. Gevechten lijken voor een groot deel van willekeur af te hangen, grinden is niet mogelijk en je kunt niet eens de stats inzien van voorwerpen en / of units die je wilt kopen, zaken die synoniem zijn met het genre. Een kleine studio zou al door gamers aan de schandpaal worden genageld als het iets als Langrisser zou durven uitbrengen, maar bij Aksys moeten ze ballen van staal hebben om deze rotzooi voor retailprijs aan te bieden.