Little Orpheus

Op het moment dat ik deze woorden typ, is Rusland net Oekraïne binnengevallen. De geopolitieke situatie is complex en rommelig en iedereen is zoekend naar een manier om het een plek te geven of zich te laten horen. Zo ook The Chinese Room, die besloot om de console-versies van een game genaamd Little Orpheus voor onbepaalde tijd uit te stellen. Als een van de weinigen die de game al aan het spelen was toen Putin zijn invasie begon, kan ik die keuze goed begrijpen.

Want in Little Orpheus speel jij Ivan Ivanovich, een cosmonaut van de Sovjet Unie die met een gigantische nucleaire raketboor naar de diepste laag van de aarde is gestuurd om te onderzoeken of het mogelijk is hier mensen te settelen. De reden hiervoor wordt niet expliciet gesteld, maar gezien de context en dialogen wordt sterk geïmpliceerd dat dit is voor het geval dat een nucleaire oorlog het aardoppervlak onbewoonbaar maakt. Je begrijpt waarschijnlijk wel waarom dit gevoelig ligt.

Clever girl

Een game zou snel saai worden als alles volgens plan gaat en dus valt de raketboor gaandeweg uiteen, verliest het de Little Orpheus-bom die als diens krachtbron diende en wordt Ivan uit het voertuig geslingerd om te ontwaken in een jungle. Althans dat zegt hij.

Van daaruit worden de gebeurtenissen snel absurder. De ondergrondse jungle is niet enkel vele malen levendiger dan wat we tegenwoordig op het oppervlak zien, maar wordt bewoond door insecten ten grote van honden, mensachtige wezens die oude ruïnes hun thuis noemen en de gigantische reptielen die wij kennen als dinosaurussen. Zo vertelt Ivan tenminste.

Doorlopen!

Ondanks deze obstakels, bevat Little Orpheus geen combat. Het bevat minimale hoeveelheden stealth en een mespuntje puzzelen, terwijl het met dichtgeknepen ogen kan worden gezien als een platformer. In werkelijkheid is het echter geen van allen. Het is een walking simulator waarin het doel vooral is om een plot te vorderen. Een plot dat absurder en absurder wordt naarmate het verhaal verder gaat en dinosaurussen al snel inwisselt voor een boze Russische verkenner, duikhelmen met hersenspoeling, meerdere verloren steden en een walvis vol parasieten. Als we Ivan mogen geloven…

En dat is het werkelijke plot van Little Orpheus. Het avontuur van Ivan wordt verteld door Ivan zelf. Niet tegen ons als speler, maar tegen een generaal die wil weten waar in hemelsnaam zijn kernwapen is gebleven. Terwijl jij door allerlei bizarre omgevingen rent, maakt Ivan genoeg broodjes aap-verhalen om een dorp in de derde wereld te voeden. De generaal gelooft daar natuurlijk weinig van en laat dit merken met ongeloof, sarcasme, kritische vragen en later in het verhaal pure mentale uitputting, frustratie en snel escalerende dreigementen.

Dit gekibbel tussen de twee hoofdpersonen is wat centraal staat in Little Orpheus en dient als een excuus om elk idee wat The Chinese Room had te gebruiken, ongeacht hoe plausibel het is. Het is uiterst vermakelijk om te mogen ervaren en doordat er in principe niets is waar je op kunt blijven steken, valt het gesprek maar zelden stil. In die zin is de keuze van het ontwikkelteam goed te begrijpen. Maar toch is het gebrek aan echte interactiviteit voor de speler een enorm pijnpunt.

Verschil moet er wezen

Oorspronkelijk was Little Orpheus een episodische titel die je kon spelen op de Apple Arcade. En daarvoor leen het zich goed genoeg. Maar op een PlayStation 5, die je niet even uit jouw broekzak trekt, zoeken de meeste gamers een ander soort ervaring dan dat. Ik speel een hoop visual novels op vrijwel elk platform, een genre dat bekendstaat om zijn beperkte interactiviteit, maar zelfs ik snakte na een episode of twee gewoon naar iets meer vlees op de botten.

Het probleem met Little Orpheus is namelijk simpel: het wordt slechter hoe langer je speelt. Doordat de episodes telkens van locatie wisselen en slechts een rode draad hebben door het gesprek tussen Ivan en de generaal, is er geen spanningsboog die je als speler compenseert voor het gebrek aan gameplay. Lange sessies hebben daardoor een averechts effect. Dus als je Little Orpheus toch wil spelen, adviseer ik het als een titel voor tussendoor, waarvan je een episode speelt wanneer Warzone weer een veel te grote update binnen moet halen.

Conclusie

Little Orpheus is niet zo zeer een slechte game als een ervaring die gewoon niet tot zijn recht kan komen op een platform als de PlayStation 5. De game is prima te pruimen in korte sessies van maximaal een half uur, maar als je over die grens heengaat verliest het zijn charme en blijf je over met een tweedimensionale walking sim.