Mario Party: Island Tour

Sinds ik Mario Party 5 als cadeau kreeg voor mijn ouwe trouwe Gamecube, heb ik elk deel dat nadien uit kwam gekocht. Maar naarmate de game steeds meer om geluk begon te draaien, duurde het alsmaar langer voor ik de game aanschafte. Volgens die logica had ik Mario Party: Island Tour gekocht op het moment dat de 5DS uit zou komen.

Laat ik even heel eerlijk zijn. Ik haat veel bordspellen met een passie! Waarom? Omdat ik hou van winnen. Niet dat ik een slechte verliezer ben, maar ik kan er niet goed tegen als geluk hetgeen is wat de doorslag geeft. Daarom heb ik ook niets met dingen als Ganzenbord of Mens-erger-je-niet, al kan ik dingen als Cluedo en Monopoly dan wel weer waarderen.

Mario Party, als zijnde een digitaal bordspel, heeft ook die geluksfactor aan zich zitten (in Island Tour staat zelfs vermeld hoeveel de borden op geluk leunen). In het verleden zorgden de minigames en bonussen die eraan gekoppeld zaten echter voor tegenwicht, waardoor de persoon die het beste speelde toch wel de overwinning op kon eisen. Maar sinds Mario Party 8 begon een omslag die geluk een belangrijkere factor maakte.

Deze trend is een logisch gevolg van het feit dat met de Wii en de DS Nintendo nieuwe doelgroepen probeerde aan te spreken. Maar deze groepen zullen zich vaak mensen zijn met de ‘’core’’ gamers in hun omgeving. Door skills minder belangrijk te maken, kunnen ook deze gamers zich met ze meten.

Het punt dat ik probeer te maken is dat Mario Party: Island Tour flink wat concessies heeft gedaan om zo betere verkoopcijfers te krijgen. Enerzijds bedient het de casual gamer op zijn wenken, maar anderzijds zullen veel gamers die graag de oude Mario Party’s spelen zich bestolen voelen.

Dat de casual gamer op zijn wenken bediend wordt betekent bovendien niet dat de game ook goed is. Nintendo heeft het slim aangepakt door de borden kleiner te maken dan in de consoledelen. Maar als je een bord in twintig minuten kan uitspelen, wordt het een redelijk oppervlakkige ervaring. Maar zelfs op de langere borden zul je nooit meer dan een uur bezig zijn, terwijl een á twee uur toch een hele reële tijd lijkt voor een potje multiplayer van een game uit dit genre.

Als je je dan bedenkt dat je een groot gedeelte van dat uur zit te kijken naar de eeuwig herhalende teksten van Toad en het rollen van dobbelstenen, zul je snel inzien dat je je tijd wellicht beter kunt besteden. Voor de minigames hoef je namelijk niet te blijven.

Niet enkel doen de minigames zich immers veel minder vaak voor dan in eerdere Mario Party-games, de games zelf zijn vaak ook niet om over naar huis te schrijven. Sterker nog, de meeste hebben we al eens gezien in een van de vele minigame collecties van Nintendo, al dan niet op een iets andere manier, al moet hierbij wel vermeld worden dat de mogelijkheden van de 3DS optimaal benut worden. Dit is op zijn minst opmerkelijk te noemen, want de zeven borden die je in de game vond geven soms best een originele twist aan de reguliere borden, waarop je net zoveel vakjes beweegt als je ogen gooit.

Zo is er een veld waarop je als laatste de finish dient te bereiken, terwijl de vakken je juist vooruit stuwen en je extra dobbelstenen kunt krijgen. Een andere hoogvlieger laat je plaats nemen in een ruimteschip, welke je uitrust met boosters die je worp vermenigvuldigen. Voor mij bewijst dit wederom, dat er veel meer in had kunnen zitten dan nu het geval is.

Conclusie

Mario Party: Island Tour volgt de neerwaartse spiraal die de Mario Party-franchise nu al tijden teistert. Door geluk nu het prominentste deel van de ervaring te maken is Island Tour uit deze spiraal gebroken…en als een baksteen neergestort. Enkele leuke borden en gerecyclede minigames verhullen niet dat je een eigenlijk een opgeleukte versie van ganzenbord zit te spelen, en diens tijd is allang gevlogen.

Volg redacteur Sil Hendriks op Google+