De Moss-franchise wordt door sommigen omschreven als een ware kijkdooservaring. We kruipen in als speler in de huid van The Reader, een klaarblijkelijk onzichtbaar personage dat Quill helpt op zijn avonturen. Alleen Quill kan jou zien, dat dan weer wel. Voor de rest ben je een onzichtbare vriend die vooral bestaat omdat Quill het zegt. Als reader help je Quill om puzzels op te lossen en vijanden te verslaan. Dat is dan ook de hoofdmoot van de franchise: puzzelen en assisteren in gevechten. Hoe dit nu allemaal precies in werking treedt, leg ik je hieronder uit.
Even terug naar de start
In het eerste deel van Moss beginnen we ons avontuur in een bibliotheek, waar jij als Reader bladert door een oud boek. Tijdens het bladeren wordt je geteleporteerd naar een fantasiewereld waar je al snel in aanraking komt met Quill, een jonge muis die barst van de ambitie. Het koninkrijk van Quill staat er niet best voor. De kwaadaardige en bovendien reusachtige slang Sarrfog heeft alles en iedereen in zijn greep. Letterlijk en figuurlijk, want de oom van Quill is in groot gevaar. De muis heeft jou nodig om zijn oom en het koninkrijk te redden van de ondergang.
Wat volgt is een sprookjesachtig avontuur waarin jij als speler vooral assisteert. Het hele schouwspel speelt zich voor jouw ogen af als een wereld in 2,5D. Je kijkt van links en naar rechts. Naar achteren kijken kan, maar daar zal het spel zich niet afspelen. Met je joysticks bestuur je de muis Quill, waarbij je kunt bewegen, springen en aanvallen. Als Reader heb jij de mogelijkheid om objecten te verplaatsen en vijanden af te leiden, waardoor Quill meer kans heeft om te overleven. Als Reader plavei je dus eigenlijk de weg voor ons hoofdpersonage, terwijl een voice-over je door heel het verhaal meeneemt. Een meespelende ervaring dus.
Deel 2 biedt meer diepgang
Hoewel het eerste deel al genoeg vlees op de botten had, wist het tweede deel nog een extra stap in de goede richting te zetten. Dit kwam voornamelijk doordat de combat door de toevoeging van extra wapens wat meer diepgang kende. Daarnaast waren de puzzels weer een stukje diepgaander, wat voor wat meer uitdaging zorgde en daarmee ook genoegdoening wanneer deze werden voltooid. Het verhaal was een stuk vager dan in het eerste deel en had wat duidelijker gemogen. Moss profileert zich ergens namelijk als een schattige VR-showcase, maar jonge spelers zullen het verhaal niet meekrijgen. Ze zullen wel worden meegesleept in de wereld die Moss en Moss II te bieden hebben, want die is zeker in PS VR2 de moeite waard om te bezoeken!
De verbeteringen, tell me!
Speciaal voor PS VR2 heeft ontwikkelaar Polyarc beide delen erbij gepakt en deze opgepoetst voor een nieuwe ervaring. We weten immers dat de originele VR-games niet backwards compatible zijn met de nieuwe headset van Sony. Ontwikkelaars moeten dus zelf een update in elkaar flansen om de game werkend te krijgen. Met de mogelijkheden van de PS VR2 zou Polyarc dom zijn om deze niet uit te buiten, want de tekortkomingen van de originele titels zouden deels prima kunnen worden aangepakt.
Allereerst is daar de manier van spelen. Moss werd op de PlayStation 4 gespeeld met een DualShock 4-controller. De lightbar van deze controller zorgde voor de tracking, maar dit ging lang niet altijd even soepel. Daarnaast kon je Quill wel heerlijk besturen, maar het aangeven en verplaatsen van voorwerpen als Reader was een kriem. Je was namelijk eigenlijk beperkt tot één hand. De komst van de PS VR2 Sense Controllers lost dit probleem op. Nu heb je als Reader twee handen en werkt de tracking weer een stuk beter. Je voelt je vrijer en kunt op puzzels anders anticiperen. Zo was er een gevecht waarbij ik zowel een rots omhoog kon houden als een vijand kon lastigvallen. Dit maakt het allemaal net wat aantrekkelijker. De controls zijn daarnaast verbeterd met de haptische feedback van zowel de Sense Controllers als de headset zelf. Het wordt er allemaal net wat meeslepender van. De adaptieve triggers zijn leuk, maar dragen niet bizar veel bij aan de ervaring.
Het sprookjesbos heeft een opknapbeurt gekregen
Natuurlijk zijn die controls leuk en bovendien handig, maar grafisch heeft de game ook een serieuze boost gekregen. De game maakt nu gebruik van foveated rendering en heeft bovendien een groter gezichtsveld. Zowel Moss als Moss: Book II draaien nu op 90FPS met een resolutie van 4K per oog. Daarnaast zijn de textures en is de belichting onder handen genomen. Dit alles resulteert 100% in een nog meer betoverende ervaring dan we al gewend waren van het origineel. De game maakt nu ook gebruik van eye tracking en dat zorgt voor een meer innige band met Quill. De hoofdpersoon voorzag je in het origineel namelijk van tips als je het even niet meer wist. Dat doet Quill nu nog steeds, maar middels eye tracking weet de muis waar je naar kijkt en kan het gerichter tips geven. Briljant toch?
Conclusie:
Uiteindelijk zijn er twee vragen te beantwoorden. De eerste is of Moss en Moss: Book II überhaupt de moeite waard zijn. Daarop is het antwoord een volmondige ‘Ja!’. Als je VR een warm hart toedraagt, dan is dit een ervaring die je niet mag missen. Het is een meeslepend avontuur dat VR werkelijk in zijn kracht zet. Geen showcase van wat apparaat kan, maar simpelweg een heerlijk avontuur met wat diepgang, iets wat we nog wel eens missen in VR-games. De tweede vraag is of het spelen de moeite waard is wanneer je het origineel al hebt beleefd. Het antwoord daarop is een stuk lastiger. Wanneer je écht van Moss en Moss: Book II hebt genoten, dan zou ik een nieuwe speelsessie wel aanraden. Er is naast de verbeterde gameplay en grafische foefjes natuurlijk niet veel veranderd. Mijn tip zou zijn om een vriend of vriendin het avontuur te laten beleven en dan af en toe zelf even de controller over te nemen. Want dit is een avontuur dat je iedereen gunt.