Volgens veel gamers zijn indiestudios de redding van de game-industrie. Hoewel ik daar mijn vraagtekens bij zet, is het wel zo dat abstractere games als Rain, Stick It To The Man en Limbo waarschijnlijk nooit het levenslicht hadden gezien onder de vlag van een grote uitgever. Deze ontwikkeling heeft echter ook negatieve effecten. Een grote groep gamers is zo verblindt door de indie-successen, dat ze zich niet beseffen dat een abstracte game van een onbekende studio niet gelijk staat aan een goed product. En wanneer wij als recensisten zo’n game een slechte beoordeling geven, missen wij de diepere betekenis van de game of zien wij de wij de visie van de ontwikkelaar niet. Ach ja, here we go again!
Net zoals het eerder vermeldde Rain is Murasaki Baby een onderdeel van Sony’s XDEV-project. Hierbij huurt Sony indie-ontwikkelaars in om exclusieve games voor PlayStation devices te ontwikkelen. Sony lijkt hierbij ontwikkelaars totale vrijheid te geven, tenminste als we zo eens rondkijken naar de resultaten van deze projecten.
Murasaki Baby springt vanaf het eerste moment al in het oog. De game heeft een unieke grafische stijl, die nog het meeste doet denken aan hersenspinsels van Tim Burton. Aan het begin van de game ontmoeten we een baby, Murasaki Baby, die op zoek is naar haar moeder. Het is aan jou als speler om haar zoektocht te leiden.
Dit mag je vrij letterlijk nemen, want als een zuigeling die pas net kan lopen, is Murasaki niet in staat om ook maar iets zelfstandig te doen. Door met je vinger op het touchscreen haar hand vast te pakken, kun je haar verder leiden. Let wel op, want ze loopt niet zo snel. Het onvoorzichtig trekken aan haar kleine armpje resulteert dan ook alleen maar in een val op de grond. In haar andere hand houdt Murasaki Baby een ballon vast, welke de vorm van een hart heeft en symbool staat voor haar leven.
Om haar ballon te beschermen, is het nodig het handje van Murasaki Baby soms los te laten en het pad voor haar vrij te maken. Soms doe je dit door objecten op het scherm rechtstreeks te beïnvloeden, denk aan een lamp verplaatsen om vleermuizen te verjagen. Meestal zal je echter gebruik moeten maken van de verschillende achtergronden die je vrij speelt.
Met deze achtergronden kun je de spelwereld indirect beïnvloeden, door bijvoorbeeld het te laten regenen of waaien of met de zwaartekracht te spelen. In combinatie met de eerder genoemde aanrakingen op het touch screen hebben we de puzzels waar Murasaki Baby mee te maken krijgt.
Het probleem is echter dat je nooit meer dan drie achtergronden tegelijk ter beschikking hebt. De puzzels dagen je hierdoor totaal niet mentaal uit, al is het fysiek een heel ander verhaal. Het wisselen van achtergronden doe je door met twee vingers over het rear touch pad van je Vita te slepen. Dat is een hele klus als je tegelijkertijd Murasaki Baby´s ballon uit de buurt van spitse objecten houdt en bovendien ook nog vliegende veiligheidsspelden plet door er met je vinger op te tikken. Zoals je je voor kunt stellen leverde dit de nodige irritatie op bij mij als speler. En tenzij je Vishnu bent, zal dat voor jou niet anders zijn.
Zo keren we terug naar de kwestie waar ik deze recensie mee begon. Murasaki Baby is in dezelfde val terecht gekomen als vele van zijn soortgenoten. Doordat de ontwikkelaar zich volledig gefocust heeft op de unieke ‘indie’ visuele presentatie met diepere lagen, is dit ten koste gegaan van de gameplay zelf. En dat is best verwijtbaar, gezien het feit dat de game sowieso maar een kleine twee uur duurt.
Conclusie
Ondanks alle visuele appeal die Murasaki Baby van huis uit mee gekregen heeft, is de game maar weinig genietbaar. De gameplay heeft tijdens de ontwikkeling duidelijk tweede viool gespeeld, met onhandige besturing, simpele puzzels en een korte speelduur als gevolg. Met een prijskaartje van € 9,99 verkoopt Murasaki Baby haar huid dan ook behoorlijk duur.