De game begint met een andere Neptune dan we gewend zijn. Een oudere Neptune, die zich niet gedraagt of kleedt als de hyperactieve Godin die we kennen. Wederom een gevalletje geheugenverlies? Gelukkig niet! In plaats daarvan is deze Neptune een door dimensies reizende insectenverzamelaar, die zich heeft laten strikken om als hoofd van een nieuwe game-ontwikkelaar te dienen, samen drie nieuwe godinnen gebaseerd op de 3DO, Apple Pippin en Atari Jaguar.
Blast from the past
Tenzij je oud genoeg bent om ondertussen opa te zijn, is er een grote kans dat deze namen je niets zeggen. Deze consoles verschenen in de jaren negentig, toen Jan en alleman hun eigen hardware op de markt zette. Een tweede videogame crash was hierdoor een reële angst.
In Neptunia Game Maker R:Evolution is deze crash er geweest in de vorm van de wedergeboorte van een monster van apocalyptische proporties. En de drie godinnen die werden gezien de voornaamste veroorzakers, kwamen vast te zitten in hun eigen videogame, die de druppel was die de emmer dood overlopen. Neptune, ook in andere dimensies eindeloos positief en gek op games, weet zich er echter mee te vermaken en weet zo genoeg share energy te generen (positieve energie die godinnen van hun kracht voorziet) om het trio te laten manifesteren. Zo begint dit gloednieuwe avontuur.
Weet je dat wel zeker?
Ik zeg dan wel gloednieuw, maar als je in recente jaren een game met Neptunia in de titel hebt gespeeld, zul je ongetwijfeld een gevoel van déjà vu krijgen als je aan de slag gaat met Game Maker. Op de wederom uitgebreide cast na, welke een beetje begint aan te voelen als Sonic & Friends, zie je veelal dezelfde omgevingen, dezelfde karakters en dezelfde story beats als die we nu al jaren in de serie zien. Zelfs het combat-systeem is maar weinig veranderd en is slechts een twist op degene die we zagen in Sisters VS Sisters enkele jaren geleden. Vijanden versla je in real-time combat en met de juiste timing wisselen tussen karakters is cruciaal om jouw combo op te bouwen en zo bonusschade te realiseren.
Het systeem dat ik in die game nog bejubelde, kan ik met de tweaks die het nu heeft absoluut niet waarderen. Niet enkel zorgt het ervoor dat elk gevecht precies hetzelfde verloopt, omdat je enkel de aanval- en wisselknoppen aan het spammen bent, maar het is zo gebroken dat level scaling lachwekkend is. Vijanden van twintig levels hoger omleggen, was bijvoorbeeld kinderspel.
Nu is balans sowieso wel een issue in deze titel. Vijanden lopen enorm uit elkaar qua level, zelfs in dezelfde dungeon. Zo kwam ik in minder dan een half uur tijd vijanden van zowel level 22 als level 48 tegen, hetgeen natuurlijk niets anders is dan slecht design. Nog zotter is echter dat beide gevechten net zoveel moeite kosten, omdat levels nauwelijks iets uit lijken te maken.
Not again
Slecht design is overigens helaas niet beperkt tot de plaatsing van vijanden. Dungeons in hun geheel voelen als weinig meer dan een manier om tijd te rekken. Keer op keer moet je op en neer rennen vanwege schakelaars en deuren, welke moeten verbloemen dat de levels die je doorloopt doorgaans korter zijn dan die van de eerste game van twee console-generaties geleden. Ze ogen bovendien ook nog nagenoeg hetzelfde als eerdere games, wat je af doet vragen wat het bestaansrecht is van deze spin-off.
Fans van de serie zullen nu allicht al hun antwoord klaar hebben: de humor en de parodieën. En ik snap het. Dit is ook wat mij keer op keer terugbrengt naar de serie, maar hier ga je het niet vinden. De grappen zijn schaars en grotendeels gerecycled, zoals Neptune’s obsessie met pudding en Blanc’s complex over haar borsten, en het metacommentaar slaat ook grotendeels de plank mis. Niet enkel slaat het anno 2024 als een tang op een varken, maar waarom zou je het laten draaien om een fictieve tweede crash? Had dan de aanloop naar 1983 behandeld of juist de nasleep ervan met deze fictieve tweede crash als het dreigende gevaar. Die logica voelde echter als een gedachte achteraf.
Hetzelfde kan overigens worden gezegd van het Game Maker-stuk van de titel, een variatie op disc development die we eerder al zagen. Als CEO van ontwikkelaar Victory moet je games ontwikkelen en je bedrijf laten groeien. Invloed op het verhaal of je gevechtsprestaties heeft het echter nauwelijks. Toch laat je het beter niet links liggen, want op één moment speelt het een cruciale rol, hetgeen feitelijk het enige is waarmee diens toevoeging bestaansrecht krijgt. Zoek voor die tijd echter al tutorials op, want erg goed wordt het allemaal niet uitgelegd, waardoor ik pas richting het eind van de twintig uur durende game bepaalde aspecten ervan ging gebruiken.
Conclusie:
Dezelfde vijanden, dezelfde omgevingen en een combat-systeem dat slechter is dan voorheen; het is moeilijk om te zien waarom deze game gemaakt moest worden. Zelfs het verhaal heeft geen glans meer, al is het moeilijk te zeggen of dat door de game komt of door het grote tempo waarmee Neptunia-titels verschijnen. Het is ironisch dat een game die waarschuwt over de gevaren van shovelware, zelf tot aan nek in de stront lijkt te staan.