Oreshika: Tainted Bloodlines

Toen ik recentelijk een gesprek over games voerde met een bekende van me, merkte hij op dat Japanse games vaak de dood of iets dat hiermee te maken heeft als thema hadden. Ik had mijn mond al open om er iets tegenin te brengen, tot ik me bedacht dat ik op dat moment mijn PlayStation Vita met Oreshika : Tainted Bloodlines bij me had. En als er een game over de dood gaat, dan is het wel Oreshika.

De game begint wanneer in feudaal Japan een vijftal antieke en magische artefacten ontvreemd wordt uit het keizerlijk paleis. Deze artefacten waren sleutelvoorwerpen in volksfeesten om de goden te eren. Maar nu deze feesten niet door kunnen gaan, zijn de goden ontdaan en uiten ze hun ongenoegen op de Japanse bevolking, die geteisterd wordt door ziektes en natuurrampen. Het is dan dat de onmyōji Abe No Seimei, een hooggeplaatste spiritueel adviseur, de keizer aanraadt de clan die de artefacten moest bewaken te offeren aan de goden. En zo geschiedde het.

I Will Survive

Hoewel de goden hun teistering van het volk stoppen, zijn ze het niet allemaal eens met de manier waarop Abe No Seimei dit aangepakt heeft. Een tweetal van hun daalt dan ook af naar de aarde om het massagraf van de geofferde clan te bezoeken en ze een tweede leven te bieden. Dat gaat niet zoals gepland, want Seimei heeft de lijken vervloekt.

Zelfs met hun goddelijke krachten slagen ze er niet in deze vloeken te verwijderen, waardoor de glorieuze herrijzing van de clan niet loopt zoals gepland. De gevallen krijgers krijgen hun tweede kans, maar slechts voor maximaal twee jaar. Dan neemt de vloek van Abe No Seimei alsnog hun leven. De enige manier om aan dit noodlot te ontkomen is om de legendarische onmyōji te doden.

Welke deur moest ik hebben?

Wie een beetje bekend is met Japanse historie, zal weten dat Abe No Seimei geen figuur was die je zomaar even door de straten zag wandelen. De man werd vereerd als een demi-god en genoot bescherming in de hoogste kringen van Japanse adel. Om je wraak uit te kunnen voeren is een gedegen voorbereiding dan ook wenselijk. En wat kun je daarvoor beter gebruiken dan de vijf vermiste voorwerpen?

Met de god die je redde en een half-wezel-half-mens als adviseurs duik je daarom na wat voorbereiding in verraderlijke labyrinten om de voorwerpen te vinden en je karakters klaar te maken voor de strijd. Maar dan komt de twist. Want in hoeverre  heeft het zin om je karakters te trainen, als ze binnen de kortste keren het loodje gaan leggen?

Meer loot!

Daar kan ik heel kort in zijn: niet. Maar dat maakt geen bal uit, want het level van je karakter heeft nauwelijks invloed op hun kracht. Belangrijker is het dat je wapens, armor en skills verzamelt. En doordat die beter zijn, kun je weer een stukje verder in de dungeon komen, waar je weer iets betere beloningen voor gevechten wint. Dit proces blijf je herhalen tot je een dungeon voltooid hebt.

Of dit langzame progressiesysteem je aanspreekt of niet, is grotendeels afhankelijk van jouw persoonlijke smaak. Oreshika doet echter ook geen enkele moeite om niet-fans ook maar enigszins te overtuigen. In een gebied zit ten alle tijden maar een soort vijand en je zit constant gebonden aan een tijdslimiet. In een lange WC-sessie zijn er zo twee maanden in-game verstreken, waardoor je noodgedwongen terug naar huis moet omdat je karakters bijvoorbeeld te moe zijn of bijna op sterven staan door de vloek.

Another One Bites The Dust

En daarmee heb ik ook direct mijn grootste hekelpunt van Oreshika aangehaald. Want hoe tragisch het lot van jouw clan ook is, je sympathie is snel verdwenen wanneer je ziet dat ze zich voortplanten als konijnen, volwassen zijn in no-time en tevens met bosjes neer vallen. Want laat me even eerlijk zijn, na vier generaties aan karakters kan het me nog maar verdomd weinig schelen wat er met ze gebeurt. En waar speel je dan nog voor? De gevechten?

Waarschijnlijk niet, want de gevechten zijn vrij kort door de bocht. Je valt turn-based de vijanden aan die rechtstreeks uit oude Japanse kunst lijken weggelopen en wint wanneer je de leider verslaat. Het uitroeien van alle units levert betere beloningen op, die willekeurig bepaalt worden aan het begin van het gevecht. Je dient tevens rekening te houden met de karakters die je vergezellen, want deze geven aan welke actie ze uit willen voeren. Negeer hun wensen te vaak, en ze zijn heel niet erg meer geneigd om jouw leiderschap te erkennen. Het is niets dat we niet eerder gezien hebben en ook niet uitdagend genoeg om het écht leuk te maken, hetgeen eigenlijk voor de game als geheel telt.

Conclusie

Oreshika doet in principe niets echt slecht, maar het weet je als gamer simpelweg niet vast te houden. Enerzijds is dat eraan te wijten dat je zo langzaam progressie maakt en aan de andere kant aan het feit dat je niet emotioneel betrokken raakt bij de karakters. Als je echt gekt bent op JRPG of games in de stijl van Diablo, Monster Hunter of Soul Sacrifice kun je je wellicht hiermee vermaken, maar denk er wel eerst goed over na. Jij hebt wel de tijd.