OTXO

De game begint in een metro. Een passagier pakt zijn tas en staat op. Zonder dat hij het in de gaten heeft, laat hij een masker vallen. Zijn medepassagier tegenover hem pakt het op en het verhaal begint. Het beeld wordt zwart en zodra het beeld terugkomt, ligt de hoofdpersoon op een strand. Wanneer hij opgestaan is, ziet hij dat hij alleen maar landinwaarts kan lopen. Daar ziet hij een flink strandhuis met voor de deur een tuinman. Deze hovenier vertelt je dat je, door het vinden van het masker, de nieuwe Otxo bent. Het hoofdpersonage is niet de eerste die het overkomt en waarschijnlijk ook niet de laatste. Je hebt geen actieve herinnering meer hoe je op het strand terecht bent gekomen, maar de tuinman vertelt dat jouw geliefde bij je was toen je arriveerde. Zij is nu diep in de villa en het is aan jou om haar te redden.

De enige manier om jou en je geliefde te bevrijden is door het hart van het huis te vernietigen. Doe je dit niet, dan ben je hier voor een eeuwigheid en zul je nooit weten waar je geliefde gebleven is. Na een korte rondleiding krijg je instructie wat je kunt doen om het hart van het huis te bereiken. Op papier is dit relatief eenvoudig. Deuren zijn in deze wereld speciaal gemaakt, zodat je die lekker in kunt trappen of schieten. Daarna kom je in een ruimte met diverse kamers waar je alle vijanden dood moet schieten. Als ze dood zijn ga je dieper het huis in. Verdieping na verdieping ga je af, op zoek naar de vrouw van je leven.

Weinig verhaal, goede gameplay

Dit is het volledige verhaal. Voor de rest is de combat het enige dat echt van belang is. Dat is niet ingewikkeld en zeer helder: niet lullen maar poetsen. Je begint in de foyer waar twee vrouwen in een hoekje zitten en een man achter de bar staat. Deze barkeeper biedt het eerste drankje gratis aan, maar geeft daar wel bij aan dat de daaropvolgende drankjes geld kosten. Dit goedje rolt uit de zakken van neergeschoten tegenstanders. Eén van de twee vrouwen verkoopt nieuwe flessen drank, die je daarna bij de barkeeper kunt bestellen. Drank is belangrijk voor het hoofdpersonage, want in dit alcoholische goedje zitten diverse boosts die tijdens het spelen van de game van pas kunnen komen. De tweede vrouw is een non waar je kunt aangeven welke wapens de tegenstander het meeste gebruikt. Zij is dan ook een geestelijke in de kerk van munitie.

Wanneer je werkelijk het huis in gaat, is het meteen een kakofonie van geweld. Bij het intrappen van mijn eerste deur voelde dit direct enorm goed. De trap is snel en voelt krachtig aan door de schade die je aanricht op de deur. Hij wordt werkelijk in twee stukken getrapt en neemt de vijanden die vlak bij de deur staan mee de dood in. De game is een top-down twin stick shooter in bijna volledig zwart-wit, behalve de kleur rood. Als een waar kunstenaar gooi je deze kleur van naakt geweld over het witte doek. Ik heb het een beetje te doen met de schoonmaker van dit huis, want die heeft lastige klus te klaren. Hoewel de tegenstander jou makkelijk weet te vinden en zonder al te veel moeite je direct kan raken, hoef jij alleen maar eerder te zijn en heb je meer health dan de meeste tegenstanders. Het is niet zoals bij Hotline Miami, waarbij je in één schot dood bent, maar je kunt nog best wel doorzeefd worden voordat je de laatste adem uitblaast. De game is een roguelike, dus wanneer je doodgaat, kun je volledig opnieuw beginnen.

Je begint met een vrij slecht jachtgeweer. De vijanden laten, nadat ze zijn gesneuveld, allemaal hun wapens vallen, die je daarna in een soepele beweging kan oprapen. Dit gaat zo snel dat je zelfs tijdens de combat een ander wapen kunt oprapen zonder geraakt te worden. De wapens hebben maar een zeer beperkte hoeveelheid kogels. Er zit een magazijn in en je krijgt er een extra magazijn bij en daar moet je het mee doen. Je zult dus altijd goed op moeten letten op de hoeveelheid kogels die er nog zijn. Dit is een belangrijk onderdeel van de game. Zonder kogels moet je iedereen neertrappen en door een deur trappen gaat prima, maar vijanden met een shotgun neertrappen is bijna niet mogelijk.

Bullet time

Je komt nog soms een situatie dat het niet mogelijk is om snel iedereen af naar het hiernamaals te helpen. Op dat moment doet de vijand wat iedereen met een gezond verstaand zou doen: ze schieten terug. Om ervoor te zorgen dat ze je lichaam niet te veel van extra lood gaan voorzien, is er een bullet time-systeem dat je voor een beperkte tijd kunt activeren. Hiermee vertraag je het verloop van de tijd, waardoor je beter kunt reageren op de kogels die op je af komen. Je kunt ervoor wegduiken en vervolgens schieten op de tegenstander. Wanneer het jou uitkomt zet je bullet time uit en gaat deze functie weer opladen, zodat je die enkele seconden later weer kunt inzetten. Dit is vrij essentieel voor deze game, omdat alles heel snel gaat en het soms fijn is om goed te kunnen zien wat er gebeurd.

Zo ga je door het huis van verdieping naar verdieping. Soms kom je bij kleine kamers waar meer wordt verteld over het personage. Dit zijn flarden van informatie die heel kort zijn en die waarschijnlijk meer dienen om heel even tot rust te komen na alle geweld, alvorens je verder gaat naar de volgende hindernis. Om het aantal verdiepingen kom je weer terug in de foyer waar je eerder was. Dit keer moet je betalen voor de drank en de kosten zijn hoog. Ieder glas geeft een kleine boost ergens in. Zo kun je na het nuttigen van een likeurtje wat meer kogels in je magazijn verwachten of kun je bijvoorbeeld net wat langer de bullet time gebruiken.

Om de zoveel verdiepingen is er een eindbaas. Het wapen dat je op dat moment hanteert, krijgt een onbeperkte hoeveelheid magazijnen en vervolgens moet je net zo lang doorgaan tot de eindbaas dood is. De eerste eindbaas is goed te doen. Het is een soort grote duizendpoot met twee geweren op zijn hoofd. Naarmate de game vordert, worden de eindbazen ook steeds uitdagender

Na verloop van tijd wordt het wel vervelend. Je gaat van kamer naar kamer en schiet iedereen dood om daarna hetzelfde te doen op de volgende verdieping. Soms wordt je routine verstoor door een eindbaas, maar dat is het dan. De combat voelt fantastisch, maar na een uur wordt het vervelend en dan ben je nog niet eens bij het einde.

Conclusie:

OTXO is een top-down roguelike die overduidelijk Max Payne als inspiratie heeft. De game is helemaal in het zwart wit op het bloed na. Iedere run doe je eigenlijk hetzelfde. Je gaat van kamer naar kamer en schiet iedereen af. De gameplay is fantastisch, de wapens schieten allemaal lekker weg. Bullet time is in deze game een absolute zegen. Ammo kun je niet ophalen en je wordt gedwongen vaak een ander wapen te pakken, zodat er variatie in de game blijft. Na ongeveer een uur achterelkaar spelen wordt het echter wel vervelend. Gelukkig hoeft dit geen probleem te zijn. Wanneer je de game afsluit en later weer opstart, begin je op het punt dat je voor het laatst in de foyer bent geweest. Dan kun je even bijkomen.