Het verhaal van de game is in directe opvolging van het eerste deel. Veel onderdelen in deze sequel waren spoilers in het eerste deel en heb je het eerste deel niet gespeeld, zou ik met klem aanbevelen dit alsnog te doen, voordat je terugkomt op het lezen van deze review.
De game speelt zich af op het vaste land. Camena Coast is, zoals de naam al aangeeft, een stuk kust. Het zit dicht in de buurt van Edwards Island, het eiland dat je goed leert kennen in het eerste deel. Dit is een heel rotsachtige kust, waar het alleen maar mogelijk is om over de paden te lopen en af en toe moeten er flinke stukken worden geklommen. Wetenschappers zijn gek op deze kust, vanwege een nogal vreemd fenomeen dat alleen te zien is in combinatie met radiogolven. Door dit fenomeen is een onderzeeër tijdens de Tweede Wereldoorlog verdwenen en ook is er het vermoeden dat een groep jongeren enige jaren geleden van de aardbodem verdwenen is. Met regelmaat pikken bewoners radiosignalen op van gebeurtenissen die klinken alsof ze in een andere dimensie plaatsvinden. Wetenschap is er niet over uit wat hier aan de hand is en het is dan ook op zijn minst een mysterie te noemen.
In het eerste deel wordt de naam Maggie Adler al uitgebreid genoemd, omdat zij op Edwards Island onderzoek deed naar hetzelfde fenomeen. Ze kwam erachter dat het zeer gevaarlijk is en daarom had ze een idee om voor eens en voor altijd het mysterie op te lossen. In dit deel gaan ze vanuit Camena Coast eigenlijk verder met de problemen die Maggie al eerder heeft onderzocht.
Radiogolven
Het begin van de game is, net als het eerste deel, vrij verwarrend. Riley, het hoofdpersonage, wordt wakker in de regen op een eiland met alleen een vuurtoren die niet werkt. Als ze boven komt, ziet zij een soort kloof in de tijd. Ze gaat erdoorheen en ziet een vrouw staan. Ze vraagt aan de vrouw waar ze is en de vrouw draait zich om. Haar ogen geven licht en ze blijft aangeven dat ze begraven wil worden.
Op het moment dat de vrouw, die duidelijk een soort geest is, haar beetpakt, springt het beeld naar een plek waar Riley in een bushokje door haar portofoon zit te praten met iemand anders. Aan de andere kant van de lijn is Evelyn, een wetenschapper die afwijkingen moet onderzoeken op het eiland waar je bent. Hiervoor moet de hoofdpersoon wat transmitters plaatsen. Omdat het nogal wat klimwerk is, krijg je gezelschap van Jacob, die aan de kust woont en tijdens zijn jeugd veel omging met de inmiddels overleden Maggie en haar dagboek heeft bewaard als aandenken.
Als ze eenmaal op het punt zijn om de transmitter op te zetten en aan te zetten, gaat alles verkeerd. Opeens is Riley weer terug bij af, in het bushokje waar het verhaal begon. Je komt in een soort loop terecht, waarbij je steeds weer in het bushokje eindigt als je een kant op gaat waar de game duidelijk niet wil dat je komt. Als Riley een trap oploopt ziet ze dat er een winkel in brand staat. Bij de winkel staat een apparaat waarmee je radiogolven kunt besturen. Als je deze op de juiste manier bedient, synchroniseert de radiogolf en los je de loop op.
Vandaar wordt de rest van het volledige verhaal verteld. Er zijn vier toppen op het eiland van boven de 3000 voet, wat neerkomt op ongeveer 915 meter hoogte. Op één van deze toppen staat een transmitter en nu is het de bedoeling op de andere drie toppen ook een transmitter te plaatsen. Met deze zenders hopen Jacob en Riley dat ze genoeg radiosignalen uitzenden naar de anomaly om hem te vernietigen en daarmee het probleem op te lossen op Edwards Island.
Het doel is nu bekend, maar het gaat in deze game niet echt om het resultaat, maar om de reis ernaartoe en die is op zijn zachtst gezegd wonderbaarlijk. Voor diegene die het eerste deel hebben gespeeld, zal dit geen verrassing zijn, want wat er gebeurt lijkt erg op het eerste deel.
Geluid is belangrijk
De map bestaat uit allemaal kleine deeltjes die verbonden zijn met laadschermen. Je gaat van het ene gebied naar het andere gebied en dan is daar een laadscherm. Dit is best wel lastig. Een leuk onderdeel van de game is dat Jacob en Riley veel met elkaar praten en dat als je tijdens een gesprek naar een ander gebied gaat het gesprek doorgaat. Echter, midden in het gesprek zit er dan een twintig seconden lang laadscherm. Het haalde mij op momenten volledig uit de vibe van deze game en dat is jammer, want die vibe heeft de game nodig.
Wanneer je zover bent dat je de transmitters kunt plaatsen, begint de game echt vorm te krijgen en vanaf dat moment heb ik hem bijna in één keer helemaal uitgespeeld. Ik kon niet ophouden. Het plot is, net als het eerste deel, zeer goed en sluit, zoals ik al eerder heb aangegeven, enorm goed aan op het eerste deel.
De meest voorname reden waarom de game mij vast wist te houden, zijn buiten het verhaal ook de prachtige vormgeving en het geluid. Met geluid bedoel ik alles wat ermee te maken heeft. De muziek past perfect bij de sfeer, de voice acting is van zeer hoge kwaliteit en ook het schrijfwerk komt geloofwaardig over. De conversaties voelen echt aan en ondanks af en toe vrij serieuze onderwerpen blijven ze luchtig en voelt het nooit bedrukt aan. Personages hebben werkelijk allemaal een compleet eigen karakter en ik vind het heel knap dat in de korte speeltijd je toch een band met ze opbouwt.
Deze grafische vormgeving gaat om details. De hele spelwereld en de personages zijn met de hand getekend en het is dan ook zonde om deze game op een klein scherm te spelen, zoals op een mobiele telefoon. Als je dan ook kiest om hem via Netflix te installeren, wat alleen maar kan op een mobiel apparaat, zorg er dan voor dat je een tablet gebruikt met een redelijk formaat, zodat je goed kunt zien wat je speelt. Ook is het belangrijk een headset te gebruiken, daar de geluidskwaliteit te goed is om dit aan de luidsprekers van een telefoon of tablet over te laten.
Wil je echter de volle ervaring, speel hem dan op de PC of op de Nintendo Switch. De game kost ongeveer zeven tot acht uur om uit te spelen. Dit lijkt kort, maar voor een verhalende game van dit niveau is dit meer dan lang genoeg.
Conclusie:
Hou je van verhalende games en hoeft het niet allemaal grafisch zo mooi te zijn als The Last of Us? Dan ligt OXENFREE II: Lost Signals denk ik wel in jouw straatje. Ik noem dit liever geen game, maar meer een ervaring. Het vertelt een mooi en complex verhaal met zeer goede dialogen en is op geen enkel moment ongeloofwaardig. Het is echter niet zo dat je punten moet scoren of je moet een eindbaas verslaan. Dit is puur het afwerken van een verhaal. De mensen die het eerste deel hebben gespeeld en dit goed vonden, hoeven nergens bang voor te zijn, deze sequel doet niet onder. Mijn advies is wel te gaan voor een zo volledig mogelijk ervaring en hem niet te spelen op de mobiele telefoon, ondanks dat hij voor Netflix-abonnees gratis te spelen is.