Lange tijd heb ik getwijfeld of ik Pokémon: Let’s Go zou reviewen. Al maanden ben ik sceptisch over de spellen, hetgeen ik zelfs wereldkundig maakte met een opiniestuk op deze website. Bovendien ben ik, als iemand die bijna religieus Pokémon heeft gespeeld, duidelijk niet de doelgroep van deze laagdrempelige Pokémon-RPG. Maar zelfs na het uitvoerig spelen van de game is het me niet duidelijk wie dat wel zijn.
Als zijnde een remake van Pokémon: Yellow begint Pokémon: Let’s Go wederom in Pallet Town, waar jij en je buurjongen op het punt staan om jullie eerste Pokémon te ontvangen. Ditmaal hoef je echter niet je hoofd te breken over of je jouw avontuur begint met Bulbasaur, Charmander of Squirtle, daar je starter Pokémon bij aankoop van de game al vaststaat en prominent prijkt in de titel en op de boxart.
Net iets anders
Eens je jouw Pikachu of Eevee officieel hebt mogen ontvangen, begint het Pokémon-avontuur dat velen van ons minimaal een keer hebben mogen doorspelen toen de handhelds van Nintendo nog de naam Game Boy droegen. Maar het duurt niet lang voor de eerste verschillen beginnen op te vallen. De grafische upgrade ten opzichte van (Fire)Red, Leaf Green / Blue en Yellow spreekt natuurlijk voor zich en is niet waar ik op doel als ik het heb over deze verschillen. Die zijn namelijk vaak wat subtieler.
Hoewel de eerste Pokémon-games nog altijd geliefde klassiekers zijn, zijn het games die de nodige eigenaardigheden hebben. Sommige stukken van de game zijn daarom opgevijzeld, om zo de doorloop van het verhaal te bevorderen. De oude man die stomdronken op de straat lag te slapen in Viridian City? Daar staan nu Jessie & James hun irritante zelf te wezen bijvoorbeeld. Een ander voorbeeld vind je in Lavender Town, waar context wordt gegeven aan de Marowak die in Pokémon Tower spookt. Het zijn kleine verschillen, maar wel dingen die meer inhoud geven aan de wereld of zorgen dat gebeurtenissen beter op elkaar aansluiten, waardoor Let’s Go de originele games weet te ontstijgen. Over andere aspecten ben ik echter minder positief, hetgeen vaak terug is te leiden naar Pokémon: Go.
Snoepen maar!
Specifiek is daar de belangrijke rol van Pokémon vangen in Pikachu & Eevee. Pokémon-games draaiden natuurlijk altijd al om het verzamelen van zoveel mogelijk zakmonstertjes en dat een minpunt noemen is feitelijk verloochenen wat Pokémon Pokémon maakt. Maar van de manier waarop het werkt in Let’s Go gaan mijn nekharen overeind staan.
Dat je XP krijgt voor het vangen van Pokémon is al enkele generaties onderdeel van de Pokémon-formule en het zou raar zijn om daar mee te stoppen in Let’s Go. De games mogen dan wel officieel niet worden beschouwd als main line Pokémon-titels, maar het schurkt er fanatieker tegenaan dan een hond tegen een been. Dat veel mechanieken worden overgenomen is dus logisch. In Let’s Go is het eindeloos vangen van Pokémon echter je enige manier om te grinden als je de trainers in je nabije omgeving hebt uitgeput.
Dingen als catch combos, size bonuses en mooie worpen kunnen niet verhullen dat je feitelijk Pokémon: Go aan het spelen bent, waarin je maar balletjes blijft werpen naar Pokémon om maar genoeg snoepjes te verzamelen om het kreng eindelijk te kunnen evolueren. Ter vergelijking: in Let’s Go krijg je zelfs zowaar candy als je het vangen van Pokémon aan elkaar rijgt of ze transporteert naar Professor Oak voor God weet wat voor doel. Hiermee kun je dan vervolgens je Pokémon versterken, hetgeen wordt uitgedrukt in Pokémon: Go’s CP en dient als vervanging van de obscure effort values die al sinds dag één deel uitmaakten van de serie.
Iets over smaak en twisten?
Effort values zijn niet de enige dingen uit de hoofdserie die ontbreken in Let’s Go Pikachu en Eevee. Hold items, abilities, een heel groot aantal aanvallen, het bevechten van wilde Pokémon, monsters die na de eerste generatie verschenen en de Sevii Islands schitteren in afwezigheid. Maar daar valt allemaal mee te leven als je maar in het achterhoofd houdt dat dit een spin-off is. Bovendien krijg je daar andere dingen voor terug, zoals het vangen van Pokémon met de verrassend fijn werkende motion controls, lokale co-op waarin je met zijn tweeën een trainer aanpakt of Pokémon vangt, het aankleden van je partner Pokémon, een uitgebreidere versie van Sun & Moons voordelen bij een sterke band tussen trainer en Pokémon, zoals boosts aan stats en het afwenden van statussen, en het zien van wilde én partner-Pokémon in de overworld. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik niet meer verrast kan worden door hetgeen dat random encounters me brengen, maar dat is puur een persoonlijke voorkeur. En eerlijk is eerlijk, met deze prachtige graphics geeft het zien rondkruipen, -lopen, - zwemmen en -fladderen van Pokémon stiekem ook wel een vreemd warm gevoel vanbinnen.
Vreemd is overigens een woord dat Let’s Go in zijn geheel best aardig omschrijft. Is het een uitgeklede versie van de ‘’echte’’ Pokémon-games die we al twintig jaar spelen, bedoelt om Go-spelers over te halen een Switch aan te schaffen? Is het een aanval op de collectieve nostalgie van gamers, die ondanks alle klachten over remakes de spellen blijven kopen? Is het een opstapje voor de jongste gamers in het gezin, voor wie die opkomende achtste generatie allicht net iets te hoog gegrepen is? Of is het een twintig uur durend zoethoudertje voor ongeduldige Pokémon-fans die elk deel verslinden? Al deze vragen zouden met een ja kunnen worden beantwoord, gevolgd door een onvermijdelijke ‘’maar’’. Want als het puntje bij paaltje komt, lijkt Let’s Go een beetje van alles te zijn. Een beetje voor de casuals en een beetje voor de veteranen. Een beetje nostalgisch en een beetje vernieuwend. Een beetje vis en een beetje vlees. Maar aan het eind van de dag is het vooral een beetje vreemd en geen game die écht iets toevoegt aan het bestaande assortiment Pokémon-games.
Conclusie
Als een RPG op zich is Pokémon: Let’s Go niet slecht, maar ook niet bijzonder, waarmee het tekortschiet om de standaard te halen die andere Pokémon-RPG’s hebben gezet. Natuurlijk zijn deze spellen officieel gezien geen core-titels, maar eerder Pokémon Go/RPG-hybrides, maar dat argument houdt weinig steek als het niet enkel een remake is van een hoofddeel, maar ook nog zoveel elementen ervan overneemt. Helaas brengt het echter ook onderdelen van Go mee, welke vooral zorgen dat de ervaring bij momenten oppervlakkig overkomt.