Professor Layton en de Verloren Toekomst

Die Professor Layton en zijn leerling Luke hebben hun draai op de Nintendo DS behoorlijk gevonden. Beide heren speelden in 2008 voor het eerst de hoofdrol in een videogame voor de handheld en kwamen in 2009 nogmaals terug. Beide games waren een enorm succes: de critici waren laaiend enthousiast en ook de verkoopcijfers liegen er niet om. Totaal niet verassend dus, dat we anno 2010 een derde deel mogen verwelkomen. Ik kan je alvast verklappen dat dit deel, Professor Layton en de Verloren Toekomst, voorgaande delen met gemak overtreft.

Dat heeft in de eerste plaats te maken met het sterke verhaal. Het begint wanneer Layton en Luke een presentatie van een tijdmachine bijwonen. Zoals je je al verwacht, loopt alles niet zoals gepland en klinkt er een enorme explosie. Na de explosie zijn de uitvinder en zijn assistenten en de premier, die de primeur kreeg om het apparaat te testen, ineens verdwenen. Zijn ze omgekomen door de explosie, of heeft het apparaat dan toch gewerkt? Als je even later een brief krijgt van Luke uit de toekomst en zelf in een heel ander London terechtkomt, dan weet je waarschijnlijk al hoe laat het is. Het gevolg: de mysteries stapelen zich op en het is taak aan Layton en Luke om het te gaan onderzoeken.

Wat volgt is een avontuur in het London in de toekomst, waarin Layton en Luke geconfronteerd worden met diverse, verassende plotwendingen. Het verhaal wordt verteld middels indrukwekkende tussenfilmpjes, die eruit zien als tekenfilms. In vele gevallen worden deze ondersteund door goede, Nederlandse voice-acting, al heeft Luke wel een klein beetje een irritant stemmetje. Net als de tussenfilmpjes zien de omgevingen, wat meestal stilstaande plaatjes zijn, er erg goed uit.

In de verloren toekomst zul je, net als in de voorgaande delen, vele conversaties voeren met uiteenlopende figuren. Vanuit die conversaties ontstaan regelmatig puzzels, die je met Layton of Luke moet oplossen. Middels interactie met verschillende objecten en gebouwen zul je ook regelmatig puzzels tegenkomen. Af en toe is het wel ver gezocht wanneer Layton een reden verzint om Luke met een puzzel op te zadelen, maar ach... dat maakt het juist wel weer grappig. Hoe je het ook wendt of keert, in Professor Layton en de Verloren toekomst zit voldoende droge humor.

De puzzels zijn in ieder geval in grote getale aanwezig en je zou hierbij een onderscheid kunnen maken tussen de echte hersenkrakers en de handigheidpuzzels. Tussen de puzzels zul je redelijk gemakkelijke tot vrij moeilijke puzzels aantreffen, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ze geven voldoening wanneer je ze hebt opgelost. Mocht een puzzel te moeilijk zijn, dan kun je middels de hintmuntjes, die je onderweg vindt, een hint kopen om het gemakkelijker te maken. In sommige gevallen is het ook mogelijk om alle mogelijkheden te proberen. Echter krijg je dan wel minder Picarats als beloning.

De Verloren Toekomst is misschien wel iets toegankelijker dan zijn voorgangers, want de moeilijkheidsgraad ligt iets lager. Er lijken veel meer hintmuntjes te zijn en bovendien kun je ook een superhint kopen. Deze laatste optie geeft je min of meer de oplossing van de puzzel. Wat het spelen ook een stuk gemakkelijker maakt is de memofunctie. Je kunt aantekeningen maken tijdens de puzzel en in dit geval zelfs in verschillende diktes en kleuren, zodat het nog overzichtelijker wordt.

Conclusie

In de inleiding heb ik al verklapt dat deze game van Layton nog een stapje beter is dan zijn voorgangers. Dit komt door het verhaal dat erg goed is en door verschillende aanpassingen die ervoor zorgen dat de game net wat lekkerder speelt. Je zou kunnen zeggen dat enkel het niveau iets lager is geworden, maar voor de rest is het een geweldige game. Het oplossen van de puzzels is een genot en de humor werkt hier zeker ook aan mee. Beste Layton-game tot nu toe? Absoluut! Beste DS-game van 2010? Dat dacht ik wel!