Rance 03: The Fall of Leazas Review

Games speel je op de volgorde dat ze verschijnen. Tenminste dat is het meest gangbare scenario. Een andere mogelijkheid is dat je ergens midden in een franchise begint met een nieuw deel en van daaruit verder gaat of daarna alsnog vooraan begint. Zo speel ik nu bijvoorbeeld alle Assassin’s Creed-titels achter elkaar. Ik begon mijn avontuur met Rance met het zevende deel en ging daarna verder met acht en negen, wachtende op tien. En nu speel ik tussendoor nog even de remake van drie.

Dat de remake van 03 nu naar het Westen wordt gebracht, zal waarschijnlijk te maken met zoiets als licenties of vertaaltijd, maar qua timing is het best wel ideaal. Wie Rance IX: The Helmanian Revolution heeft gespeeld, zal immers een hoop geleerd hebben over het land dat in de naam schittert en conflicten die het al langer van binnen verteren. Het brengt oude karakters terug, waarvan een paar voor de verandering eens net zo belangrijk zijn als Rance, en veel van die karakters en verhalen vinden hun oorsprong in dit derde deel, waarmee het een heerlijk stukje flavor-tekst is voor wie na Rance IX zoekt naar meer.

Rance is back

In het derde deel valt Helman de natie van Leazas binnen. Rance redde het land al eerder van diens sadistische prinses, maar weigerde hierna om te blijven. In plaats daarvan vertoeft hij nu in een stadje genaamd Ice in de vrije steden. Het is hierdoor dat hij er niets van meekrijgt wanneer oorlog uitbreekt; dus zijn heldenschoenen trekt hij niet aan. Al gebeurt dat net zo min wanneer Kanami, gestuurd vanuit het kasteel om Rance zijn hulp in te roepen, bij hem arriveert. Wie bekend is met de serie, zal immers weten dat Rance op zijn beste momenten een anti-held is en meestal ergens in een grijs gebied tussen anti-schurk en volledige schurk verblijft. Zijn motieven zijn altijd gedreven door basale behoeftes als hebzucht en, voornamelijk, vrouwen.

Dus in plaats van dat hij besluit om Leazas te redden met zijn overweldigende talent in gevechtskunst, grijpt hij de gelegenheid aan als een kans om Kanami een tijdelijke seksslaaf te maken in ruil voor zijn hulp. Ondertussen grijpt hij overal waar hij kan een scharrel en ‘’straft’’ hij elke vrouwelijke tegenstander op het slagveld met zijn enkel op specifieke momenten harde knots. Typische Rance-dingetjes dus.

Weer wat anders

Wat de Rance-serie zo geliefd maakt, is niet enkel zijn minder dan heldhaftige held. Het is zijn gameplay. Elk deel in de serie is een RPG, maar elk deel gooit het wel weer over een andere boeg. Zelfs als het bekende formats als de TRPG of JRPG volgt, gooit het er zijn eigen sausje overheen die je eigenlijk nergens anders terugziet. Rance 03 is niet anders.

Ditmaal is gekozen voor een traditionele turn-based opzet. Jouw karakters mogen elke beurt aanvallen, waarbij je kiest welke aanvallen worden uitgevoerd en op welke volgorde. Wie je raakt, kun je niet kiezen, daar aanvallen de dichtstbijzijnde, alle of de achterhoede van de vijand raakt. Welke van toepassing is, hangt af van de aanval. Die vijanden komen namelijk in een rechte lijn op je af, waarbij ook zij doorgaans beperkt zijn in hun aanvallen op afstand.

Dit is op zich al afwijkend genoeg, maar nog vreemder is hoe je jouw party opstelt. Je kiest niet bijvoorbeeld vier karakters uit de club, maar kiest skill slots. Je begint met vijf stuks en aan het eind heb je er acht. In elke slot kun je een aanval toevoegen en het bijbehorende karakter staat dan op het slagveld. Je kunt dus in het begin vijf karakters er op uit sturen. Wil je echter bijvoorbeeld Sill’s vuurmagie én healing, dan heeft ze twee slots nodig en staan er nog maar vier op de frontlinie. Dit betekent dat aanvallen tussen minder karakters worden verdeeld en je dus ook sneller in de penarie kan raken. Dit zorgt voor een interessant strategisch dilemma, waarbij je constant offensieve kracht tegen kwantitatieve verdedigingskracht moet afwegen.

Dungeon crawlen

Natuurlijk is 03 meer dan gevecht na gevecht. Zoals gebruikelijk voor de serie krijgen we grote stukken verhaal er tussendoor, allen voorzien van voice acting. En wanneer we wel in pound town zijn, moet je dungeon crawlen door middel van kaarten. Geen roguelike-taferelen hier, want kaarten symboliseren simpelweg stappen die je kunt zetten. Zo kun je jezelf navigeren richting kaarten met bijvoorbeeld vijanden, events of schatkisten, confrontaties ontlopen of zien wat verborgen zit achter kaarten die je niet kunt zien. Het resultaat is altijd hetzelfde, dus na één keer een dungeon doorkruisen is de verrassing er wel af, maar persoonlijk vond ik het behoorlijk vermakelijk. Niet zo erg als Sengoku en IX, maar wel beter dan Quest. Met dat in acht genomen en de speelduur die dik dertig uur kan passeren als je alle geheimen poogt te vinden (en die zijn er nogal wat), is de score dan ook fijn tussen die games in.

Conclusie:

Rance 03 is geen Sengoku of IX, maar wel een degelijke eroge RPG die een enorm oude titel toegankelijk maakt voor een nieuw publiek dankzij een forse make-over. Bovendien zit het tjokvol geheimen om te vinden en nog meer H-scenes om naar toe te werken. En dat is voor velen toch de reden om de game te spelen.