Rise of the Triad: Ludicrous Edition Review

Toen in de jaren 90 Wolfenstein 3D uitkwam, werd het meteen een grote hit. Overal verschenen er diskettes en CD-Roms met een versie waarbij het eerste hoofdstuk gratis gespeeld kon worden, wat ook wel shareware werd genoemd. Wilde je de rest spelen? Dan kon je de game kopen. Het werd direct een succes en een vervolg moest wel komen. id Software dacht daar anders over. In 1993 kwam DOOM uit en deze game wordt nu gezien als de meest belangrijke shooter in deze beginjaren van het genre. Apogee, waar de ontwikkelaars van id Software werkte voordat ze hun eigen studio begonnen, was toen bezig met een vervolg op Wolfenstein, maar toen id Software te kennen had gegeven niet meer mee te willen werken aan het vervolg, werd de naam veranderd naar Rise of the Triad. De titel werd vooral in de schaduw van DOOM gezet en gezien als een kloon, maar trok in die begindagen van de first-person shooter, ook wel de FPS genoemd, veel bekijks. Nu, 27 jaar nadat het origineel uitkwam, is de game volledig opnieuw gemaakt en uitgekomen.

Het verhaal in de game is vrij simpel. De High-risk United Nations Task-force (HUNT) is een groep van vijf agenten die naar San Nicolas Island zijn gestuurd om te kijken waar een dodelijke cult mee bezig is. Eenmaal op het eiland wordt hun boot vernietigd en zullen zij hun weg terug moeten vechten door het eiland. Tijdens deze reis ontdekken ze dat de cult van plan is Los Angeles te vernietigen. Er zit niets anders op dan de cult volledig te vernietigen.

Een shooter met kleine maar belangrijke verbeteringen

Wolvenstein 3D was als eerste populaire FPS een behoorlijke revolutie. DOOM zag er al veel beter uit en had en wat technische verbeteringen, waardoor de gameplay vooral sneller aanvoelde. Rise of the Triad had zijn eigen verbeteringen. De eerste was glas. Het was de eerste shooter die gebruikmaakte van deze doorzichtige substantie die, als je ertegenaan schiet, in stukken breekt. Je zult het niet verwachten, maar toen deze game uitkwam, was dit een behoorlijke vooruitgang. De game staat echter vooral bekend vanwege zijn identieke platformpjes waarmee je als een lift omhoog kan gaan. Door hun grijze kleur en ronde vorm en de hoeveelheid dat ze werden gebruikt springen ze meteen in het oog en iedereen die de game gespeeld heeft, zal hem nog herkennen.

Wat ik ook nog wel herinner, was dat het heel ongebruikelijk was in shooters dat je kon kiezen met welk personage je wilde spelen. Alle spelers hebben drie eigenschappen, namelijk snelheid, kracht en precisie. Taradino Cassatt had een gemiddelde snelheid, een gemiddelde health en kon iets beter mikken. Doug Wendt was de tank van de groep. Hij had zeer veel health en kon goed mikken, maar was op zijn beurt erg langzaam en zo weren er nog Thi Barret, Lorelei Ni en Ian Paul Freeley. Persoonlijk vind ik Taradino Cassatt het beste spelen, maar dat zal voor iedereen verschillen. Ik heb wel gemerkt dat uiteindelijk het niet al teveel uitmaakt. Ook met de langzame Doug Wendt is de game nog opvallend snel, zoals dit was met games in die tijd. Die waren veel meer op snelheid gebouwd dan nu.

Nostalgie is soms een te sterke drijfveer

Dat Rise of the Triad: Ludicrous Edition het heel erg moet hebben van nostalgisch sentiment, zal niemand verbazen die leest wat er toe is gevoegd aan de shooter. Dit valt namelijk erg tegen. Alles is eigenlijk hetzelfde als het was, maar dan met deze tijd in gedachten. Technische beperkingen zorgden ervoor dat in 1995 de game niet zo snel kon zijn als nu en je knalt echt door de levels heen op lichtsnelheid, wat best leuk is in het begin, maar op een gegeven moment vervelend wordt. Verder is de game nu in 4K te spelen en kun je de FPS zo hoog zetten als je monitor of televisie het aan kan. Er is ook een nieuw hoofdstuk gemaakt door de ontwikkelaars die ik wel wat beter vond dan de rest. Je merkt dat de ontwikkelaars moeite hebben gedaan om een aantal obstakels in de game weg te werken en zeker de nieuwe levels zitten beter in elkaar dan die van de eerste hoofdstukken.

Dit laatste is naar mijn mening ook meteen het grootste nadeel van een heruitgave van dit soort games. Het level design is niet meer van deze tijd. Daar kan de game niets aan doen, die deed prima wat in de jaren 90 normaal was, toen ze nog graag doolhoven maakte van de levels. Een voorbeeld is dat in je in ieder level meerdere malen een knop moet indrukken in de muur of moet staan op een bijna onzichtbaar plateau, waardoor ergens in het level een pilaar opzij gaat. Je ziet niet waar en er wordt ook geen hint gegeven, behalve het geluid dat er iets opzij is geschoven. Je zult simpelweg het level uit je hoofd moeten kennen om te zien dat er iets anders is aan een pilaar of een muur. Vroeger was het geen probleem en ging je gewoon lekker op zoek, maar nu erger ik mij kapot aan dit soort mechanieken. Gelukkig hadden de ontwikkelaars dit enigszins door en hebben ze de map, die je kunt bekijken door op het toetsenbord op de tab-toets te drukken, gemarkeerd waar precies de stukken muur zijn die zijn verschoven. Dit maakt het net iets gemakkelijker, maar nog steeds op een vermoeiende manier liep ik regelmatig vast.

Verder is de game niet slecht. Als wapens heb je een gun en een dual wield, waarbij je twee vuurwapens vasthoudt. Het tweede wapen is een machinegeweer. En daarbij heb je ook een heel arsenaal rocket launchers. Ik vond het schieten niet geweldig. De vijanden die rondlopen zijn gebouwd uit een soort doorzichtige kubussen, waar dan de objecten (een lopend persoon) in bewegen. Dit betekent dat als jij naast de persoon schiet, je toch raakt, want dan raak je de doorzichtige kubus. Dit was voor die tijd normaal en was bij Wolvenstein 3D niet veel anders, maar ik had het fijn gevonden als ze dit hadden aangepast.

Van fans voor fans

Rise of the Triad: Ludicrous Edition was voor mij een beetje een teleurstelling, maar gelukkig hebben ze Return of the Triad toegevoegd. Dit is een mod die gemaakt is in ZDoom die van Rise of the Triad een retro shooter maakt. Dus ze pakken alle oude textures en animaties en in de zomer van 2011 maakten twee ontwikkelaars er een redelijke moderne game van. Dit is een heerlijke game die uitdagend is en mij veel meer de magie van Rise of the Triad liet voelen, terwijl ik toch ook een heerlijke portie nostalgie in mijn bloed gepompt kreeg. Ik moet er wel bij zeggen dat deze mod ook gewoon ergens gratis te downloaden is en dat je daar niet per se een volledige game voor hoeft te kopen.

Wat mij leuk leek was de multiplayer-modus. Ik heb regelmatig geprobeerd om deel te nemen aan een potje knallen tegen andere nostalgio's, maar helaas waren er erg weinig en is het mij niet gelukt om de multiplayer te testen. Wat ik wel enorm kan waarderen is dat voor de PC-versie tools zijn gegeven om eigen levels te bouwen. En zoals altijd met dit soort games heb je mensen die hem speciaal daarvoor lijken te kopen, want er zitten best wel leuke creaties bij. Op het moment van schrijven zijn er 81 mods te krijgen via de Steam Workshop. Ik heb er één geprobeerd, maar het verbaast mij altijd weer hoe creatief sommige mensen zijn.

Conclusie:

Rise of the Triad: Ludicrous Edition is een exacte kopie van het origineel, maar dan met wat verbeteringen die ervoor zorgen dat hij enigszins mee zou kunnen met deze tijd. Dit is heel erg leuk voor mensen die nostagische gevoelens hebben met deze game, maar ook zij zullen al snel tegen de gebreken aanlopen die heel gewoon waren toen deze game uit kwam. Zo is het level design niet geweldig. Gelukkig is Return of the Triad toegevoegd aan de game en deze bracht in ieder geval bij mij het nostalgische gevoel terug waar het moest zijn.