Door de jaren heen heb ik een haat-liefde verhouding pgebouwd met de Sonic-franchise. Sonic: Adventure 2 Battle was 50% van de reden waarom ik de vorige generatie voor een GameCube koos. Zelden speelde ik zo lang en zo fanatiek een platformer. Games als Sonic And The Secret Rings, Sonic: The Dark Brotherhood en Sonic And The Black Knight wisten de goede naam van de blauwe egel tot stof te reduceren, tot games als Sonic The Hedgehog 4, Sonic: Colours en Sonic: Generations een licht stijgende lijn lieten zien. Nu is het aan Sonic: Lost World om deze door te zetten.
Aan het begin van Sonic: Lost World is Dr. Eggman weer bezig met zijn gebruikelijke streken. De bolle doctor ontvoert schattige diertjes met de intentie om ze als kern van zijn robotleger te gebruiken. Maar Sonic zou Sonic niet zijn als hij hier geen stokje voor zou steken. Helaas loopt het niet zoals gepland wanneer Sonic, Tails en de Tornado uit de lucht worden geschoten en een rommelige noodlanding moeten maken op Lost Hex. Niet geheel toevallig is ook Eggman op de Lost Hex, waar hij zes van diens sterkste krijgers onder de duim heeft gekregen. Dit team, genaamd de Deadly Six, gaat op last van Eggman dan ook achter diens vijand aan.
Elk van de Deadly Six heeft zijn eigen wereld en thema hierin. Deze werelden bestaan uit een viertal levels, welke succesvol doorkruist dienen te worden voordat Sonic het tegen de eindbaas mag opnemen. De levels zijn overwegend in 3D, waar je verschillende paden kunt kiezen om je doel te bereiken.
Opvallend is dat Sonic deze doorwandelt, in plaats van zijn karakteristieke snelheid aan te wenden. Met een druk op de ZR-knop valt dit euvel te overwinnen, maar het is op minst een vreemde actie te noemen. Het snelheidsprincipe van Sonic wordt verder opgebroken door het feit dat de levels bezaaid zijn met vijanden en fratsen die onnodig veel vertraging opleveren. Uhm Sega? Vergeten jullie niet wat Sonic, Sonic maakt?
Iets beter zijn de 2D-levels. De vaart zit hier al wat meer in, maar te vaak ben je bezig met getimed springwerk dan met snelle reflexen de egel boven de afgrond te houden. Het is allemaal niet heel slecht, maar ook niet heel goed. Bovendien voelt het vaak meer alsof je een Mario aan het spelen bent dan een Sonic.
De enige keren dat ik echt het gevoel had een Sonic-game te spelen, was op de zeldzame moment dat de game op rails werd gezet (soms letterlijk). Sonic beweegt in de levels automatisch met hoge snelheid vooruit, waarbij het jouw taak is voor hem het beste pad te kiezen en obstakels te ontwijken.
Pas echt frustrerend wordt het vanaf het punt dat Sonic een onverwachte bondgenoot vergaard. Met enige regelmaat mag je dan levels opnieuw gaan spelen omdat je een X-aantal diertjes gered moet hebben alvorens je verder mag spelen. Gezien het feit dat deze levels over het algemeen al niet bijster interessant zijn werd het in de praktijk voor mij het eindeloos herspelen van de twee zelfde levels. Het herspelen van levels kan enigszins opgeleukt worden door deze in Time Trial in cöop te spelen, maar in principe is dit weinig meer dan een pleister op de wond.
Is Sonic: Lost World dan een complete flop? Nee dat niet, maar er is simpelweg (te) veel ruimte voor verbetering. De ontwikkelaar lijkt een beetje uit het oog verloren te zijn waar een Sonic-game om moet draaien: snelheid. Een langzame Sonic in een 3D-wereld is eigenlijk een verkapte Super Mario Galaxy en als ik die wil spelen zet ik de Wii wel aan. Dit geldt overigens voor zowel de 3DS als Wii U-versie welke qua levels dan wel van elkaar mogen verschillen, maar in de praktijk op hetzelfde niveau zitten.
Conclusie
Sonic: Lost World is niet de game die Sonic, noch de Wii U, zo hard nodig heeft en verdient. Het is bijna ironisch om te zien hoeveel Lost World op Super Mario lijkt, terwijl dit diens vroegere rivaal was.