Split Fiction is een titel waar ikzelf al een tijdje naar uitkeek. Mijn verhaal sluit eigenlijk perfect aan bij de inleiding, want couch co-op kende ik recentelijk vooral van de eerder genoemde Mario-titels. Ooit heb ik wel een avondje A Way Out gespeeld, maar die titel trok mij niet zo dat ik ooit nog terug wilde keren. Hazelight Studios andere game, It Takes Two, is een ander verhaal, want dat speelde ik een klein half jaar geleden voor het eerst. Samen met mijn vriendin, die eigenlijk nooit gamet, heb ik me enorm vermaakt en zagen we de credits al vrij snel over het scherm rollen. Ik stond dan ook te popelen om met Split Fiction aan de slag te gaan.
Fictie… of toch niet?
Als duo kruipen we in de huid van Mio en Zoe, twee schrijfsters die hun carrière een boost willen geven. Dat doen ze door een deal te sluiten met een grote uitgever. Beide dames leren elkaar pas kennen bij binnenkomst, in de lift. Al snel blijkt dat de twee meiden van een totaal ander kaliber zijn. De ene kletst graag en de andere zit liever in haar eigen bubbel, waardoor de kans op een vriendschap onwaarschijnlijk lijkt. Na binnenkomst komen ze er echter vrij snel achter dat de deal die ze denken te sluiten, wellicht niet de deal is die ze in gedachten hadden. Zodra ze de lift uitkomen, worden ze wegwijs gemaakt door het pand, waarna ze een pak moeten aantrekken alvorens ze bij een bijzonder apparaat aankomen.
De machine stelt de schrijvers in staat hun eigen verhaal in levende lijve te ervaren, maar het is niet wat het lijkt! De bekende uitgever is van plan om op deze manier alle ideeën van de schrijvers buit te maken en voor eigen belang te gebruiken. Zoe stapt met lichte twijfel, net als een aantal andere schrijvers, in het apparaat, maar Mio heeft haar bedenkingen en wil niet meer meewerken. Een kleine schermutseling tussen Mio en het personeel volgt, waardoor zij belandt in de simulatie van Zoe. Dat is het moment waar de game echt begint, want Zoe en Mio zullen moeten samenwerken om de uitweg van deze simulatie te vinden.
Het is een verhaal dat best sterk begint en goede hoop geeft voor de rest van de verhaalvertelling. Helaas blijkt dat niet zo te zijn, want het verhaal is een van de smetjes op deze titel. De reden hiervoor is dat het nauwelijks diepgang krijgt en met vlagen zelfs tegen het saaie aanzit. Het gevolg was dat ik de cinematics met moeite wist af te kijken. Dat mijn speelpartner de knop voor het overslaan van deze filmpjes vaak al na een paar tellen had ingedrukt, maakte het nog wat moeilijker om er doorheen te komen. Overigens betekent dit niet dat de game van uitgever EA over het algemeen niet vermakelijk is.
Split Fiction
In de simulatie kom je er al vrij snel achter waar de naam Split Fiction vandaan komt. Het apparaat dat de verhalen moet bemachtigen, kan niet goed omgaan met het feit dat beide dames nu in een simulatie zitten. Dat zorgt voor de nodige glitches, waardoor de verhalen van beide schrijvers zich vermengen. Deze verhalen zijn beide, net zoals Mio en Zoe zelf, van totaal verschillende aard.
De fantasy-avonturen van Zoe zijn voorzien van vrolijke kleuren en schattige dorpjes. Zo loop je het ene moment door een sprookjesachtig kasteel, terwijl je in het volgende avontuur als een soort boom je weg door een natuurrijke omgeving moet zien banen. De meeste van deze settings zijn werkelijk een genot om naar te kijken.
Mio gooit haar verhalen over een compleet andere boeg; zij is sciencefictionschrijver en haar verhalen spelen zich daarmee in de ruimte af. In het heelal is echter veel leegte en donkerte, en de ruimtestations zijn vooral grijs en grauw. Het enige beetje kleur in deze wereld komt hier van felle neonverlichting. Totaal anders dan de fantasiewereld van Zoe.
Zo beleef je in Split Fiction eigenlijk twee verhalen in een. Beide omgevingen hebben hun eigen charme en zijn zeker vermakelijk, maar het zorgde er wel voor dat zowel ik, als mijn vriendin meer hadden met de kleurrijke fantasiewereld. Eigenlijk is dat zonde, want telkens als we in de sci-fi wereld zaten, wilden we zo snel mogelijk een glitch vinden om terug te keren.
Nooit saai
Split Fiction is nooit saai! Het spel schotelt je zelden iets langer dan tien minuten voor. Zo heb je telkens andere wapens en mechanics waarmee jullie de spelwereld moeten trotseren. Beide personages beschikken daarbij eveneens over een verschillend arsenaal aan vaardigheden, waardoor samenwerken noodzakelijk is. Dat zorgt ervoor dat het zelfs de moeite loont om deze titel van Electronic Arts twee keer te doorlopen, waarbij je van personage wisselt.
Het verhaal neemt regelmatig een bijzondere twist, zo ga je op een zeker moment als big door het leven en even later als de eerdergenoemde boom of als elf, om daarna weer ‘gewoon’ Mio en Zoe te zijn. De omgevingen zijn daarbij eveneens enorm divers. Het gaat van het platformen op een futuristische snelweg, naar het rondlopen op een boerderij, even waterskiën, het vliegen met een glider, om vervolgens op een motor de volgende baas te trotseren. Niks is te gek en vervelen lijkt onmogelijk.
Tot dat
Althans vervelen is onmogelijk totdat je bij sommige eindbazen komt. Een aantal van deze gevechten duurt net wat te lang, want waar je vaak amper tijd hebt om op adem te komen in de diverse settings, duren deze gevechten vaak langer dan de levels. Eindeloze rondes aan aanvallen passeren regelmatig de revue. Deze hadden in mijn ogen best gehalveerd mogen worden in duur.
Wat wel positief in het oog springt aan deze bazen der bazen, is het feit dat deze eveneens divers zijn. Zo benoemde ik eerder al dat we er een te lijf gingen op een motor, maar bij andere moet je juist een dansje doen. En dat is weer eens wat anders dan een kwaadaardige machine het loodje laten leggen!
Toch heeft Split Fiction net wat meer gevechten en actie dan bijvoorbeeld It Takes Two. Of dat positief is, dat mag jezelf bepalen. De hoofdmode blijft echter het samenwerken en het platformen door de levels heen, waarmee beide titels in de basis nog steeds een duidelijke overeenkomst hebben.
Pijnpuntje
Een (klein) pijnpuntje aan Split Fiction is toch wel dat afgaan geen gevolgen heeft, op geen enkel moment. Ga je in de spelwereld beide dood, dan ga je gewoon zo goed als verder op het punt waar de laatste van de twee spelers het loodje heeft gelegd. Datzelfde kan gezegd worden wanneer beide spelers neergaan bij een baas. Beide keren terug met volledige health, terwijl de baas in kwestie nog steeds aardig toegetakeld is.
Dat is wellicht wenselijk wanneer beide spelers geen ervaring hebben met gamen, want dan zijn consequenties wellicht frustrerend. Wanneer beide spelers echter wel bedreven zijn met een controller, dan is dit wellicht een minder groot succes. Ik merkte aan mijzelf dat ik hierdoor minder gefocust speelde en minder mijn best deed om niet dood te gaan. Dat haalt voor mij toch een beetje glans weg, maar ondanks dat heb ik me goed vermaakt.
Couch co-op
Split Fiction is een titel die zich bij uitstek leent voor couch co-op en dat is dan ook hoe ik het heb gespeeld. Het is echter mogelijk om deze titel online te spelen, waarbij de ervaring nagenoeg hetzelfde is. Het scherm is dan, net als wanneer je samen op de bank zit, in tweeën gedeeld, waardoor je precies ziet wat de ander doet. Een microfoon is echter noodzakelijk, want er moet regelmatig overlegd worden.
Wat EA en Hazelight Studios echter goed hebben gedaan, is dat wanneer je het online met een vriend wilt spelen, slechts een van de twee een exemplaar in bezit moet hebben, dankzij de zogeheten friend pass. Deze pas is gratis en maakt het mogelijk om samen te spelen, zelfs cross-platform. Dat zorgt ervoor dat een vriend overtuigen om samen te spelen een stuk makkelijker is.
Conclusie:
Split Fiction is zeker niet perfect, maar ik heb mijzelf ontzettend vermaakt met deze (couch) co-op. Het verhaal begint sterk, maar is niet datgene waarvoor je deze titel moet spelen. De werelden zijn ontzettend divers en dat houdt het leuk. Split Fiction kan op geen moment saai genoemd worden, daar het iedere tien minuten iets anders voorschotelt, behalve dan misschien bij sommige eindbazen.