De game komt, zoals altijd, in verschillende versies uit. Wanneer je de Ultimate Edition gekocht hebt, die ongeveer drie tientjes duurder is, kon je de game een week eerder spelen dan de officiële release. Hoewel dertig euro voor een week Starfield een zeer hoge prijs is, werd deze versie massaal gekocht. De eerste twee uur dat de game uitgekomen was, was de hoeveelheid gelijktijdige downloads op Steam enorm hoog. Kennelijk hebben heel veel mensen zin in deze game en om een spoiler alert te geven, dat is niet volledig onterecht.
De wondere wereld van artefacten
De game is een RPG en zoals altijd in dit genre begin je met het creëren van je personage. Je kunt kiezen wie jouw personage is en wat voor verleden deze heeft gehad. Ik koos ervoor dat hij een leven achter de rug heeft als space trucker, maar je kunt ook kiezen dat je kroost bent uit een welgestelde familie en alles wat ertussen zit. Ook kun je eigenschappen kiezen waar jouw karakter in uitblinkt en natuurlijk hoe hij of zij eruit ziet. Character creation is bij Bethesda games altijd prima in orde en heeft met Starfield enorme stappen gezet. Je kunt een dikke man die lijkt op een vrouw maken of een dunne vrouw die lijkt op een man en alles ertussenin. Dun, dik, zwart, wit en of ze verminkt zijn of dat ze vrijwillig allemaal staal in hun gezicht hebben geslagen. Ook tatoeages mogen niet wegblijven. Je kunt hele inktfabrieken in je gezicht gebrand krijgen.
Als je eenmaal klaar bent met het personage maken, begint het verhaal. Dit is redelijk algemeen. Je begint als een mijnwerker in een mijnbouwkolonie, waar je tegen een artefact aanloopt. Jij bent degene die het artefact op moet pakken en krijgt direct een visioen. Jouw manager vindt dit verdacht en haalt de Constellation erbij. Dit is een groep ruimteverkenners die deze waardevolle items verzameld, om uit te zoeken wat ze betekenen en wat je ermee kan doen. Om de één of andere reden vindt de persoon die een kijkje komt nemen die visioenen heel belangrijk, geeft zijn schip aan jou en hij gaat dan wel werken in de mijnen tot iemand hem komt halen. Op dit moment begreep ik echt even niet waar de schrijvers van Bethesda waren met hun hoofd toen ze dit stukje verhaal aan het neerpennen waren. Dit slaat voor mijn gevoel helemaal nergens op. Echter, dit is wel het verhaal.
Vanaf dit moment ligt de wereld voor je open en die wereld is groot. Er is ook bijzonder veel te doen, maar je merkt wel dat je de spelwereld in drie delen kunt onderverdelen die erg lijken op eerdere games van Bethesda. Het eerste onderdeel zijn de grote steden. Deze fungeren als hub voor jouw ruimtereizen, waar veel quests beginnen en waar je van alles kunt kopen en verkopen. Al deze steden zijn stuk voor stuk prachtig gemaakt. Allemaal hebben ze een compleet eigen identiteit, met eigen mensen en worden ze geleid door eigen fracties. New Atlantis is bijvoorbeeld een prachtige en zeer moderne stad, die wordt geleid door de United Colonies; een groep van verschillende koloniën die redelijk democratisch omgaan met alles. Een andere stad is Neon City, die is gebouwd op een planeet met alleen water. Het is een enorm soort booreiland en is, zoals de naam al vertelt, bijzonder kleurrijk. Hier heerst Ryujin Industries, een organisatie die een hun zaken zeer hard uitvoeren en concurrenten meer zien als vijanden.
Het tweede onderdeel zijn de planeten waar Bethesda overduidelijk moeite voor heeft gedaan om een fascinerende spelwereld te maken. Het zijn nederzettingen of ruimtebasissen die stukken minder groot zijn dan de vier steden, maar zeker rijkelijk gevuld zijn met achtergrondverhalen en quests. De nederzettingen zijn vaak heel degelijk en er is meestal een hoop te doen. Bij iedere nederzetting is minstens één quest en die quests lopen altijd uit. Het begint meestal als een typische missie in een RPG, maar gaandeweg worden het complexe verhalen waar je opeens uren voor nodig hebt om ze te kunnen volbrengen. Persoonlijk heb ik het meest van deze kleine menselijke bolwerkjes genoten. Je merkt dat de ontwikkelaars in veel gevallen heel veel plezier hebben gehad in het maken van deze stukjes in de ruimte. Het fijne is ook dat het er zeer veel zijn.
Het derde en grootste deel van de spelwereld bestaat uit procedureel gegenereerde content. Planeten die automatisch zijn gemaakt en die op zichzelf niet zo heel veel te doen hebben. Je kunt erheen om flora en fauna te bekijken en eventueel mineralen te vergaren of een outpost te bouwen, maar veel ga je er niet uit halen. Veel planeten bevatten ook werkelijk niets, wat ik persoonlijk volledig begrijp, omdat een groot deel van de planeten ook niets zal hebben. Je loopt dan rond op een planeet met alleen maar rotsgrond waar niets uit te halen valt. Er zijn echter ook planeten met veel grondstoffen. Dit kun je in de map bekijken als je rond de planeet vliegt. Als er een planeet met veel grondstoffen is, kun je ervoor kiezen een nederzetting te bouwen, mensen uit te nodigen die er gaan wonen en vervolgens kan dit leiden tot een leuke bron van inkomsten. Je kunt maximaal acht nederzettingen bouwen. Hoewel het systeem zeer uitgebreid is, is het ook echt bijzaak. Je hoeft het niet te doen en het kost best wel veel tijd te bouwen. Het is leuk om erbij te hebben, maar daar houdt het ook echt mee op.
Het gaat niet om de reis, maar om de eindbestemming
Om bij al deze planeten te kunnen komen, heb je een ruimteschip nodig. De ontwikkelaars hebben gekozen om de ruimteschepen stukken analoger aan te laten voelen dan bijvoorbeeld bij Star Wars of Star Trek. De motoren van het ruimteschip hebben echt de look & feel van raketmotoren en klinken ook zo. Verder vind ik het interieur van de ruimteschepen er prachtig uitzien. Het heeft iets weg van een luxe variant van de huidige ISS, gecombineerd met het interieur van de Nostromo, het bekende ruimteschip uit Alien. Hoewel je overal veel schermen hebt, wordt een groot deel van de apparatuur aangestuurd met gewone knoppen in plaats van een gekoppelde smartphone of iets in die richting.
Bij grote steden kun je jouw ruimteschip helemaal aanpassen naar hoe jij wilt dat hij eruit ziet. Dat hoeft niet per sé, de Fontier is het schip waar je mee begint en die is voor het begin van de game helemaal prima, maar als je het echt wil doen en je hebt er geld voor, kun je werkelijk alles aanpassen. Vind je het schip niet mooi, dan kun je eventueel ook nieuwe schepen kopen en die aanpassen. Wat echter niet kan, is een compleet nieuw schip bouwen. Wat ik wel een leuk detail vind, is dat je bij diverse steden ook verschillende onderdelen koopt. Bij de ene stad zijn ze heel erg praktisch, zoals de Sovjet Unie vroeger was met zijn tanks en ziet alles eruit of het nooit uit elkaar valt, omdat het zo simpel is. Je hebt echter ook een port die schepen verkoopt die er heel strak uitziet, alsof het om een Italiaanse auto gaat. Voor ieder wat wils en de mogelijkheden zijn, zoals zo veel in deze game, grenzeloos.
Wat wel jammer is, is dat je niet zelf reist in deze game. Wanneer je opstijgt, vindt er een cutscene plaats waarin je ziet dat jouw ruimteverkenner vertrekt naar een andere planeet. Vervolgens ben je in de ruimte. Je gaat naar een map waar je alle sterren ziet en geeft aan naar welke planeet je wilt en daarna fast travel je direct naar de planeet. Daarna zul je nog wel aan moeten geven waar je precies op de planeet wil landen, maar al met al reis je niet al te veel met jouw voertuig. Alles wordt geskipt. Aan de hand van de informatie die Bethesda heeft gegeven, was dit te verwachten, maar ergens vind ik het toch jammer. Het neemt iets weg van de inleving dat je iemand bent die op verkenning gaat in het grote ontembare heelal.
Waar ik wel vrij veel problemen mee heb, zijn de gigantische hoeveelheid laadschermen die je tegenkomt. Dit was tijdens de laatste Bethesda games al raak, maar nog altijd is er voor iedere gelegenheid een laadscherm. Op een gegeven moment landde ik met mijn ruimteschip op een nieuwe planeet. Dit leverde een laadscherm op. Daarna zag ik een cutscene van een landend ruimteschip. Na deze vrij langdurige animatie zie ik mijzelf in de cockpit zitten. Ik loop naar het luik en wil het openen en dan is er een laadscherm, waarna ik op de planeet sta. Op deze planeet is helemaal niets op één ding na. Dat ene ding is een neergestort reddingsvaartuig. Je kunt naar de deur lopen en deze open doen en dan krijg je weer een laadscherm. Vervolgens ben je in een kamer van ongeveer zes vierkante meter. Waarom moet ik wachten om deze ene kamer te tonen? Ik pakte iets en ging terug, waar ik werd welkom geheten door, je raadt het al, een laadscherm. Op den duur heb ik bij dit ene bezoek langer moeten wachten tot ik verder kon dan dat ik werkelijk heb gespeeld. Dit is buitengewoon vermoeiend en bijzonder ouderwets. Tegenwoordig gebruikt men animaties en cutscenes tijdens het laden van een nieuw onderdeel in de game, maar kennelijk is dit bij Bethesda nog niet helemaal doorgedrongen.
Tussen de laadschermen in kun je een hele hoop doen en het meeste wat je doet, doe je met de benenwagen. Tot groot ongenoegen van velen zijn er geen voertuigen in de game. Hierover werd door de ontwikkelaars aangegeven dat de reden was dat Starfield een zeer uitgebreide game is en als er voertuigen in zouden zitten, zouden ze het hele systeem achter de game volledig om moeten gooien. Nu loop je van punt naar punt en dat betekent dat de game een bepaalde tijd heeft om de omgeving in te laden, maar had je een snel voertuig gehad, dan hadden ze hier heel anders mee om moeten gaan. Ik denk dat het vooral de gedachte is dat er geen voertuigen zijn, want ik heb op geen enkel moment het ook daadwerkelijk gemist. De afstand tussen het ruimteschip en de plek waar je iets kunt vinden, is relatief kort en prima te doen met een lekkere wandeling. Soms moet je ook even de tijd nemen om al die prachtige omgevingen in je op te nemen.
Geniet, maar reis met maten
Titels van Bethesda hebben een bepaalde blauwdruk in al hun games zitten en één van de bekendste hiervan is de merkwaardige manier hoe je praat met NPC's. De 'camera' zoomt in op het gezicht en blijft ongemakkelijk dicht bij de persoon waarmee je praat. Als liefhebber van Bethesda games voelde ik mij bij Starfield helemaal thuis door dit soort features. Wat ik wel anders heb meegemaakt bij games van deze grote ontwikkelaar is dat alle moeite is gedaan met veel goede stemacteurs en schrijvers om de gesprekken zo goed mogelijk te maken. Het verbaasde me hoe effectief dit is aangepakt, hoewel je niet de kwaliteit moet verwachten die je bijvoorbeeld in Baldur's Gate 3 tegenkomt.
De meeste NPC's hebben een redelijk algemene diepte. Je kunt een paar vragen aan ze stellen en dan geven zij jou een quest en kun je daar een beetje op doorvragen. Enkele NPC's hebben echter meer. Dit zijn echt personages met een achtergrondverhaal. Je kunt deze mannen en vrouwen meenemen in jouw ruimteschip en één van deze personages neem je mee als metgezel wanneer je op pad gaat. Ik deed dit iedere keer met dezelfde NPC en op den duur bouw je dan ook een relatie op. Die is typisch voor games. Je neemt ze mee, komt een keer voor ze op. Zij vragen jou dan iets en je helpt ze, vervolgens zijn ze volledig verliefd op je en vertrouwen zij je blind. Hun hele jeugd en alle slechte dingen die ze in hun leven hebben gedaan komen eruit en daarna kun je gezellig in jouw ruimteschip trouwen en een gelukkig leven leiden. De quests die deze NPC's hebben zijn echter wel naar mijn mening de beste en het is dan ook geen gek idee om wat tijd aan je verworven vrienden te besteden.
Sommige NPC's mogen je niet en dan wordt het knokken. Dit is een belangrijk onderdeel en in Fallout was dit een flink probleem. Bethesda games staan niet bekend om hun goede combat. Hier hoef je met Starfield niet al teveel zorgen over te maken. Er is een grote variatie aan wapens en de game schiet erg lekker weg. Het voelt wat meer aan als een RPG dan een shooter, wat betekent dat je niet iemand in één headshot dood zal krijgen, maar dat mag de pret niet drukken.
De mogelijkheden bij Starfield zijn eindeloos. Je reist constant door prachtige omgevingen. De kwaliteit van de game is niet altijd geweldig en het voelt af en toe zelfs wat ouderwets aan, maar er is zo enorm veel te doen dat het je vast zal blijven houden tot het einde.
Conclusie:
Starfield is de grote belofte van Bethesda en misschien wel de meest geanticipeerde game van dit jaar. Je kunt oneindig veel doen en deze game zal de gemiddelde gamer dan ook veel tijd kosten. De planeten in de game zien er prachtig uit, maar je wordt wel een klein beetje beperkt. Zo zijn de ruimtereizen meer een aaneenschakeling van cutscenes dan dat je echt aan het reizen bent. Ben je echter op de planeten zelf, dan is het verkennen redelijk onbegrensd. De vier grote steden in deze game hebben alle vier een eigen identiteit en bruisen van het leven. Ook de nederzettingen zijn fantastisch gemaakt. De hoeveelheid laadschermen zorgen er echter wel voor dat de game wat ouderwets aanvoelt en ook de planeten die procedureel gegenereerd zijn, lijken wat overbodig te zijn, omdat er niets te beleven valt. Bethesda heeft echter zijn woord gehouden en Starfield is alles bij elkaar meer dan een degelijke game. Ik kan hem iedereen met een zeer goede PC of een Xbox van harte aanbevelen.
