Stray Gods

In mijn preview deed ik de aanname dat de twee nummers die ik mocht spelen zich vlak achter elkaar afspeelden. Dit was juist. Het eerste nummer is letterlijk het start van het spel en de tweede is hoe de game je leert omgaan met de nieuwe krachten die hoofdpersoon Grace heeft verworven. Deze krachten zijn die van de Muses uit Grieks-Romeinse mythologie, welke mensen kunnen dwingen om te zingen en daarbij hun hart bloot te leggen. Best een coole kracht om te hebben, ware het niet dat je het hebt gekregen doordat de vorige Muse in je armen is gestorven en jij nu wordt beschuldigd van moord door goden uit datzelfde pantheon.

Een tandje lager…

Met meer geluk dan wijsheid voorkom je dat jouw beschuldiging direct wordt omgezet in een executie. De vier goden die de huidige incarnaties van de Grieks-Romeinse goden aansturen, geven je één week de tijd om jouw onschuld te bewijzen én aan te tonen wie jouw voorganger heeft omgelegd. Je mag hierbij bovendien geen hulp van bijvoorbeeld de politie inschakelen, daar het bestaan van de zogenaamde Idols niet wereldkundig mag worden gemaakt.

Met deze hele letterlijke deadline, ga jij als Grace proberen om de waarheid boven tafel te krijgen. Dit betekent kennismaken met je medegoden en proberen informatie los te peuteren, dan wel bondgenoten te vergaren. Wie ook maar iets weet over dit pantheon, zal echter weten dat het gevuld is met verre van perfecte wezens. De goden van de Grieken en Romeinen waren egocentrisch, koppig en wraakzuchtig, iets wat doortrekt naar deze interpretatie van ze, waarin je namen als Eros, Persephone en Pan voorbij ziet komen. In gesprekken kun je keuzes maken die leiden onder wat ik het Bioware-probleem noem, waarbij je een slechts de eerste paar woorden van een antwoord ziet, die soms een compleet verkeerd beeld geven van wat er nou precies gezegd gaat worden. Ongeacht wat je ook kiest, zijn woorden in veel gevallen niet voldoende om verschillen te overbruggen.

…maar een toontje hoger

Het is op deze momenten dat Grace haar ogen goud gaan gloeien en de muziek aanzwelt. Onder invloed van de Muse kunnen zij die gedwongen worden om te zingen geen onwaarheden meer verkondigen en is een eerlijker en constructiever gesprek mogelijk, waarbij ego en eer geen rol meer spelen. In mijn preview was ik best gecharmeerd door dit concept, met twee nummers die me best wisten te bekoren, zelfs als ze nooit in mijn playlist zullen verschijnen. Spijtig genoeg zijn dit echter tevens twee van de hoogtepunten van de soundtrack.

Laat me vooropstellen dat voor Stray Gods bekende stemacteurs zijn ingehuurd, zoals Laura Bailey, Troy Baker en Ashley Johnson. Dit zijn geen zangers, maar als getrainde stemacteurs kunnen ze best een aardig woordje zingen, waardoor de meeste nummers vocaal gezien best aangenaam zijn om naar te luisteren. Tot mijn grote spijt is dat voor de meeste nummers ook het enige positieve wat ik erover kan zeggen. Ik weet niet of het komt doordat je tijdens nummers keuzes moet maken die de inhoud beïnvloeden, maar het overgrote deel van de tracks in Stray Gods voelt rommelig aan. Zang past ritmisch gezien niet op de beat, vreemde pauzes en afgehakte woorden doen denken aan amateur theatergroepen en als ze het typerende musicalkunstje doen waarbij mensen door elkaar heen gaan zingen, merk je dat dit iets is wat je enkel goed kan neerzetten na een hele hoop oefening en coördinatie. Stray Gods brengt ten gehore wat het resultaat is als dat niet zo is.

De dikke dame zingt

Als een musical RPG een gebrek aan goede muziek heeft, is dat best wel een issue, maar in theorie kan dat nog worden gecompenseerd door het verhaal. Van alle goden die we wereldwijd kennen, zijn die van dit pantheon enkele van de meest gebrekkige, waardoor ze voor interessante scenario’s kunnen zorgen vol onverwachte twists. Helaas valt ook dit erg tegen. Een goed verhaal legt funderingen voor plot twists, zodat ze niet voelen als iets wat uit het niks komt, maar behouden wel voldoende mysterie. In Stray Gods zag ik elke twist echter van mijlenver aankomen, inclusief de moordenaar die ik al in de eerste tien minuten correct wist te identificeren, inclusief een globaal motief. De karakters zijn boeiend en er zijn interessante gesprekken om te voeren, maar dit zijn kleine heuvels op een verder vlak landschap, niet de pieken die Stray Gods nodig heeft om diens dalen te compenseren. Na twee playthroughs van pakweg vijf uur had de dikke dame wat mij betreft dan ook meer dan voldoende vals gezongen.

Conclusie:

Stray Gods bewijst maar weer eens dat een goed concept niet een slechte game kan dragen, net zoals goede stemacteurs geen slecht script tot leven kunnen brengen. De musical RPG heeft zo zijn sterke momenten, maar zijn unique selling point (de muziek) weet zelden te imponeren en voelt regelmatig aan als een uiterst rommelige compositie. Tel daarbij op dat het verhaal vrij voorspelbaar is op cruciale momenten en Stray Gods komt wat mij betreft in hetzelfde lijstje als bijvoorbeeld Night Trap, waarbij vooral het nieuwe van het concept bijzonder is.