Sword of Convallaria: For This World of Peace

De eerste hapjes van de game waren smakelijk. Prachtige pixelart verwelkomt mij in een turbulente wereld, waar ik zonder geheugen ontwaak in een cel. Een probleem zou je denken, maar iets waarvoor je geen tijd krijgt om erover na te denken. De bewakers slachten voor je ogen je celgenoten af en vlak voor het jouw beurt is, valt een vrouw met een grote buste en een nog groter zwaard binnen. Aan haar zijde vecht je je vrij.

Een nieuwe kans

Deze gebeurtenissen dienen als tutorial en brengen je uiteindelijk de dood en vervolgens naar Elysium, een magische dimensie buiten het normale tijd-ruimte continuüm, waarin jij het vreselijke lot dat je hebt meegekregen kunt afwenden. In Elysium kun je terug gaan in het verleden om te zien wat er gebeurd is en meer te leren over karakters of gebeurtenissen. Hiermee is het verleden niet daadwerkelijk veranderd, maar magische kaarten die je daarmee vrijspeelt kunnen dat in theorie wel realiteit maken.

Deze mode, genaamd The Fools Journey, is slechts een van de modes die je kunt spelen. Ook heb je de Spiral of Destinies, die in grote lijnen hetzelfde doet. Maar waar The Fools Journey je momenten uit het leven van verschillende karakters laat zien, geeft Spiral of Destinies je een vervolg waarin je wel veilig ontsnapte uit de tutorial en het hoofd wordt van een groep huurlingen die diep verweeft raakt met een grootschalige oorlog. In tegenstelling tot The Fools Journey, die weinig meer is dan een serie gevechten, brengt Spiral of Destinies ook wat managementaspecten met zich mee om jouw groep te laten groeien.

Waar moet ik zijn?

Dat een game twee soorten verhaal biedt, is iets waar je mij niet over zult horen klagen. Meer content, vooral verhalende content, is in mijn boekje normaliter een plus. Hoe de wisselwerking tussen de twee is, daar heb ik echter mijn bedenkingen bij. Zo hebben de modi bijvoorbeeld wel dezelfde karakters, maar worden deze er niet tussen gedeeld. Je moet ze dus twee keer levelen, twee keer opbouwen via random skills, twee keer investeren in hun wapens en ranks en meer. Deels snap ik dit, omdat je anders waarschijnlijk in een mode enorm overleveld kunt raken ten opzichte van de andere, maar er zijn elegantere oplossingen te bedenken, zoals dat dingen tijdelijk teruggeschaald worden tot je in de andere modi een vergelijkbaar punt bereikt.

Hoe deze modi bij elkaar inhaken, is overigens ook bijzonder. In The Fools Journey werk je met de alom bekende stamina. Je hebt dertig staminapunten nodig om een gevecht te mogen doen en krijgt er elke vier minuten één bij. Dit betekent dat je een gortige twee uur moet wachten voor je verder kan. En zelfs dan raak je op den duur een muur omdat de minimale levels van een volgend hoofdstuk hoger zijn dan wat je op dat moment hebt.

Stamina speelt gelukkig geen rol in Spiral of Destinies. In plaats daarvan moet je sleutels gebruiken om hoofdstukken vrij te spelen. Sleutels welke je ontgrendeld in The Fools Journey. Door vervolgens in de Spiral of Destinies het verhaal door te spelen, ontgrendel je achievements die je level in The Fools Journey verhogen en zo blijf je, althans op papier, op en neer springen, hetgeen extra makkelijk is doordat progressie wordt gedeeld tussen PC en mobiel.

Trainingswieltjes

In de praktijk merkte ik al snel dat ik al mijn tijd vertoefde in Spiral of Destinies. Daar hier één groot verhaal werd verteld, slaagde die mode er het meeste in om mijn aandacht vast te houden, al verslapte die ook al vrij snel. Want zelfs twee verhalen kunnen een TRPG niet redden als de gameplay niet voldoende is.

Na een kleine twintig uur de game te hebben gespeeld, kan ik oprecht zeggen dat ik drie levels ben tegengekomen die ik goed vond opgezet. Niet spectaculair, maar iets wat je zou zien in de eerste paar hoofdstukken van een Fire Emblem of Tears to Tiara. De rest waren immens simpele maps met een kleine schaal en met weinig interessants om het te vullen. Niet zelden klaarde ik zo’n map dan ook in twee beurten, al lag dat niet enkel aan de grootte. De game is ook gewoon erg makkelijk. Na vijf uur stopte ik met het upgraden van wapens en units en nog steeds blies ik met gemak door de game heen, waardoor het mijn TRPG-jeuk niet kon krabben. Al betwijfel ik of het zelfs met een hogere moeilijkheidsgraad daarin geslaagd was.

De schaal van gevechten in Sword of Convallaria is namelijk treurig klein. Drie tot vijf units, dat is wat je mee mag nemen per gevecht en een enkele uitzondering daargelaten is dat ook wat je qua tegenstand kan verwachten. Sword of Convallaria voelde daarmee niet als een complexer schaakspel, maar eerder als chess for dummies. Ik zeg niet dat het in de voetsporen moet volgen van Eiyuden Chronicles, die veldslagen met honderd karakters voert, maar iets van schaal wil je wel hebben, vooral in een oorlogsetting. Maar er is maar zoveel mogelijk als je slechts 67 karakters in de game hebt.

Maar 67?

67 is natuurlijk een zeer respectabel aantal, ware het niet dat Sword of Convallaria een gacha is. De aantrekkingskracht van nieuwe karakters is iets waarom mensen Fire Emblem: Heroes en Genshin Impact blijven spelen, maar wat hier ontbreekt. Niet enkel is het overgrote deel van de variatie ‘’generieke soldaat’’ maar ik heb op moment van schrijven al 45 van de karakters verdient. Dit is ergens lovenswaardig, dat het bewijst dat je geen geld hoeft uit te geven om goed door te kunnen spelen, maar er is ook niets om je terug naar de game te halen, wat een ernstig gebrek is bij een free-to-play live-service. Ik verwacht dan ook niet dat we deze game genoemd zien worden in lijsten waar Heroes of Waifu Impact wel in terugkomen.

Conclusie:

Sword of Convallaria is niet zo zeer een slechte game, als dat het een compleet vergeetbare game is. De game mist diepgang, memorabele karakters en uitdaging, waardoor het zich op PC niet kan meten met de betere releases die erop beschikbaar zijn. En laten we het maar niet over mobiel hebben, want daar zal het de dominantie van Fire Emblem: Heroes in dit genre niet aan kunnen tasten.