Dat zelden niet nooit betekent, bewijst nu Hanabi Fuusen met hun kersverse deck building roguelite Take Me to the Dungeon!!. In dit spel wordt jij, een gezichtsloze hoofdpersoon die je zelf van een naam mag voorzien, in jouw computerscherm gezogen. Eens je jouw ogen opent, bevindt je je in een onbekend bos en word je belaagd door een monster dat jouw gamer-brein direct herkent als een orc. Wat je daarna ook herkent, is het silhouet van een aantrekkelijke jongedame die jouw hachje komt redden. Dat was althans haar plan, maar ze is niet ervaren of sterk genoeg om deze vijand het hoofd te bieden en daarom lijken jullie samen op jullie einde af te stevenen.
Uit onverwachte hoek
Het is op dit moment dat jouw ervaring als een RPG-fan van pas komen. Je herkent dat de orc een zwakte heeft en stuurt de vrouw aan om deze uit te buiten. Het is ter nauwer nood, maar hierdoor weten jullie te ontsnappen. Jouw reddende engel, een avonturier genaamd Una, is daarvan dermate onder de indruk dat ze voorstelt dat jullie vanaf heden samenwerken. Jij als het brein die een manier zoekt om thuis te komen en zij als de vechter die haar zusje zoekt in de dungeon. Zo geschiedde het.
Deze dungeon is feitelijk alles wat deze game te bieden heeft. Hij is honderd vloeren diep en je verkent ze in brokken van twintig. Hierbij heb je op vaste momenten een rustmoment en twee boss fights, maar alles hierbuiten is zoals het een roguelite betaamd willekeur. Afhankelijk van welke paden je kiest, kun je monsters tegenkomen, op een winkel stuiten of een evenement triggeren dat al dan niet seksueel van aard is. En dat alles doe je om jouw deck klaar te stomen voor the big bad die jouw pad op de onderste vloer blokkeert.
Laat je niet in de kaarten kijken
Dit deck is tegelijkertijd het meest interessante en het meest frustrerende aspect van Take Me to the Dungeon!!. Ik heb persoonlijk een zwak voor deck builders en hou ervan leuke strategieën te vinden om mijn deck te optimaliseren. Dat kan hier ook, maar op een andere manier dan je zou denken. Je deck is immers maar acht (uiteindelijk tien) kaarten groot en die heb je ten alle tijden in jouw hand. Het idee is hier dan ook niet dat je de juiste kaarten moet trekken, maar dat je ze zo optimaal mogelijk moet gebruiken. Dit zit namelijk zo:
Wanneer je een kaart gebruikt, verdwijnt deze uit jouw hand. En wanneer je jouw hand volledig leeg speelt, moet je een kaart opofferen om hem te mogen vullen. Deze kaart komt niet terug na het gevecht en kun je enkel terugkrijgen als je rust, een baas verslaat of de dungeon verlaat. Met name in boss fights kan dit problematisch worden, want met hun enorme bergen HP kom je al snel zonder kaarten te zitten en is het game over.
Het idee is dat je jouw kaarten daarom versterkt. Dit kan permanent met runes die kaarten boosten, dan wel aanvullende effecten geven, maar ook in de dungeon zelf. Evenementen geven willekeurig boosts of boons, waarvan je zelf mag beslissen op welke kaart deze worden toegepast. Hiernaast kun je schatten scoren, die je bijvoorbeeld een retry geven, poison damage toepassen of burn versterken. In tegenstelling tot runes zijn de effecten van relics en events slechts tijdelijk en verdwijnen ze na de huidige run. Hierdoor heb je een beetje geluk nodig en een hele goede voorbereiding om het einde te bereiken.
Opbouwende kritiek
De gameplay loop die hiermee wordt gegenereerd, is er een die ongetwijfeld in de smaak zal vallen bij fans van games als Inscryption en Slay the Spire. Toch kan ik het spel van Hanabi Fuusen niet met net zoveel lof overladen als die titels. De belangrijkste reden hiervoor, is dat de bazen richting het eind van het spel wel heel erg ongebalanceerd worden. Met genoeg stacking van DOT-effecten kom je daar wel omheen, maar het haalde voor mij wel een beetje het plezier uit de confrontatie.
Mijn andere probleem heeft te maken met dergelijke effecten, daar ik nergens een fatsoenlijke uitleg van de mechanics hebben kunnen vinden. Dingen als Shield, Burn en Poison zijn duidelijk zat, maar Focus en Charge Up? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Ik moest dit gaandeweg ontdekken en had eigenlijk liever geen runs verspilt aan dit soort experimentatie. Vooral bij een game als deze, die de speler wil uitdagen, wil je wel dat die speler weet waar die aan toe is.
18-
Dat ik ondanks deze gebreken de game voltooid heb na twaalf uur en er met volle teugen van genoten heb, laat wel zien hoe solide dit geheel is en ik hoop oprecht dat men iets met deze minpunten doet om het wat toegankelijk te maken voor de meer casual spelers die de NFSW-aanduiding allicht aantrekt.
Over NSFW gesproken…het zit erin. Meer kan ik er niet echt over zeggen. Er zijn monsterseksscènes en scènes met jou en Una, evenals yuri-scènes maar geen van allen zijn om over naar huis te schrijven. Ze zijn er en als je dat als een beloning ziet is dat mooi, maar je kunt ze prima in de opties uitzetten en nog steeds het beste van het spel beleven.
Conclusie:
Een degelijke deck building roguelite met sexy scènes voor zij die daar naar zoeken. Persoonlijk zoek ik zelf meer naar een beetje meer balans en sturing, daar die een vrij pittige game een stuk toegankelijker maken zonder aan die moeilijkheidsgraad te toornen.