Als we spreken over langlopende JRPG-series met een rijke historie en talloze games, denkt vrijwel iedereen aan dé twee franchises die aan de grondslag van Square Enix liggen: Dragon Quest en Final Fantasy. En hoewel dat geheel begrijpelijk is, daar meerdere delen van beide franchises als klassiekers mogen worden gezien, vergeet men hiermee een grote derde. Een derde die misschien niet zo bekend is geworden bij het grote publiek, maar met zeventien hoofdgames naast een legioen spin-offs en re-releases langzamerhand meer tijd in de spotlights verdient.
Je weet het natuurlijk al als je dit artikel hebt aangeklikt, maar de game die we ditmaal gaan bespreken is dit zeventiende deel in de Tales-serie: Tales of ARISE. Hierin reizen we af naar de planeet Dahna, die driehonderd jaar voor aanvang van het verhaal werd aangevallen door de Renans van de naburige planeet. De oorspronkelijke bewoners zagen hun rijk in vijven worden gedeeld en hun bevolking gedood of in slavernij gedwongen. Iets wat drie eeuwen later nog altijd speelt.
Humble beginnings
Een van die slaven is Iron Mask, een gevangene in de vuurnatie Calaglia. Vernoemd naar het ijzeren masker dat vastzit op zijn gezicht en versterkt door het feit dat hij zijn geheugen kwijt is en dus niet meer weet wat zijn daadwerkelijke naam is, is hij iemand die dagelijks moet zwoegen onder helse omstandigheden. Het enige verschil is dat hij er een stuk minder onder te lijden heeft dan zijn lotgenoten. Met zijn geheugen verdween ook zijn gevoel voor pijn, waardoor hij weinig last heeft van de slavendrijvers en de helse temperaturen die komen met werken in de buurt van een vulkaan. Het maakt hem echter ook roekeloos en neigend naar impulsgedrag.
Wanneer een jonge vrouw wordt achtervolgd door Renaanse soldaten, komt dit gedrag goed naar voren. Zonder aarzelen vecht hij aan haar zijde, ondanks het feit dat zijn vuisten maar weinig uit kunnen halen tegen soldaten in full-plate armor. Met behulp van een verzetsbeweging kunnen ze desondanks met de schrik vrijkomen en begint Iron Masks avontuur om te vinden wat hij wil doen met zijn nieuwe verkregen vrijheid. Het moge geen verrassing zijn dat dit leidt tot meer heldendaden.
Curveball
Gezien deze eerste uren zou het je vergeven zijn als je denkt dat Tales of ARISE je een standaard goed versus kwaad-verhaallijn voorschotelt waarin een grote boef moet worden verslagen om de wereld te redden. In het begin klopt dat zelfs. Het team achter de game lijkt zich echter bewust van hoe uitgemolken deze opzet is en trekt je langzaam maar zeker in het grijze gebied waar de meeste goede werken zich bevinden. De helden hebben hun eigen schaduwzijdes en de slachtoffers kunnen de daders zijn én visa versa. Het is een opzet die je als speler betrokken houdt bij het verhaal, zonder dat deze vreemde plot twists moet forceren die het geheel levendig moeten houden.
Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen kritiek te leveren valt op ARISE. De onderliggende verhalen van de karakters worden op sommige momenten tot in den treure toe naar de voorgrond geschoven, waardoor je het gevoel hebt een variatie te bekijken op een dialoog die je reeds gevoerd hebt. Dat gebeurt echter vooral in optionele skits die je bovendien kunt doorspoelen. Hetzelfde kan niet worden gezegd van het einde. Ik zal het niet spoilen, maar zal enkel zeggen dat ik zeer teleurgesteld was toen ze op de valreep van mijn krap 27 uur durende avontuur alsnog in clichés vervielen die een enigszins nare nasmaak achterlieten eens de credits over mijn scherm rolden.
Fight!
Maar natuurlijk is een ToA meer dan verhaal, zelfs als je kunt argumenteren dat al het andere daar ondergeschikt aan is. Het is ook een action-RPG als zijn voorgangers. Dit betekent dat je gevechten mag voeren in real-time, waarbij je een aantal skills met cooldown tot je beschikking hebt. Door deze met de juiste timing met elkaar te combineren en op het laatste nippertje aanvallen te ontwijken kun je enorme combo’s aan elkaar rijgen. Hiertussen kun je nog karakter skills gebruiken; unieke aanvallen die goed zijn tegen specifieke vijanden. Zo kan sniper Shion vliegende vijanden neerhalen en is Rinwell in staat vijandelijke skills te onderbreken. Om deze optimaal te benutten en ermee vernietigende combo-skills te kunnen gebruiken, moet je constant een overzicht houden op het volledige slagveld, terwijl je bovenstaand ernaast doet. De soms minutenlange gevechten worden hierdoor niet al te langdradig ondanks hun lengte, al kan hetzelfde niet worden gezegd van de boss fights, met name richting het einde van het spel.
En verder?
Als de eerste Tales-game op de PlayStation 5, was ik benieuwd hoe de serie vooruit zou zijn gegaan met nieuwe hardware. Natuurlijk is er het visuele aspect, al zagen Tales-game er op oudere hardware al erg goed uit, maar met name de laadtijden waren voorheen een doorn in het oog. Sony’s nieuwste console roeit ze nog niet uit, maar doorgaans zijn ze te kort geworden om de flavour-tekst nog te kunnen lezen, dus je hoeft je telefoon niet binnen handbereik te houden.
Waar ik minder over te spreken ben, is de lokalisatie. Zoals bij elke JRPG heb ik de game gespeeld in het Japans, maar wel met Engelse ondertiteling ter ondersteuning. Want hoewel ik een aardig woordje Japans kan volgen, is het zeker niet op het niveau dat ik zonder leesvoer kan. Dat zelfs ik kan zien dat de vertaling een vrije liberale interpretatie is van wat gezegd wordt is dan ook veelzeggend. Begrijp me niet verkeerd, je zult met de Engelse tekst niet plots een compleet ander verhaal krijgen, maar ik ervaarde wel dat de tekst wat nuances van de spraak miste. Al zullen fans van de serie weten dat dit geen nieuw probleem is.
Pardon!?
Wat dat wel enigszins is, zijn de microtransacties. BANDAI NAMCO is niet de eerste die deze implementeert in een singleplayer-avontuur om grind weg te nemen en ARISE is niet de eerste Tales-game die microtransacties bevat, maar is wel de eerste die ik gespeeld heb die het zo ontzettend opzichtig doet. Ik had het voorrecht om de Ultimate Edition te mogen ontvangen voor mijn review, waardoor ik een hoop perks kreeg. Deze bestonden onder andere uit korting bij de shops, krachtige wapens voor het begin van de game, een grotere inventory en extra ervaringspunten na elk gevecht. Hiermee was de game voor mij gebalanceerd en was ik altijd rond hetzelfde level als de vijanden die mijn pad blokkeerden. Daar valt echter ook uit op te maken dat je die ervaring niet zou hebben als je enkel het basisspel hebt aangeschaft. En de uitgever weet dit.
Daarom kun je al deze perks ook los van de Ultimate Edition kopen en worden ze je voorgehouden bij elk kampvuur waar je kunt rusten om te healen. Niet enkel staat er naast Rest en Skits een grote DLC-knop, maar ook onderin staat een soort nieuwsbalk over welke packs je nog kunt kopen. Het is zelfs zo grof dat je letterlijk level ups en in-game geld kunt kopen, welke je ook echt goed kunt gebruiken als je de artefacts van de Ultimate Edition niet bezit, zo bleek uit een controlerun die ik heb gedaan zonder deze extra’s. Zelfs de cosmetische DLC is niet veilig, daar deze je extra skills en power-ups geeft die je anders niet kunt ontgrendelen! Dit liet me uiteindelijk achter met een heel bezwaard geweten, want het doet op fundamentele wijze afbreuk aan de ervaring, daar het de game grindy maakt. Niet genoeg om het onspeelbaar te maken, maar wel genoeg om het beoogde cijfer voor deze review met vijf hele punten naar onderen te schoppen. Zo kun je het tenminste in perspectief plaatsen als jij wel bereidt bent het extra geld erin te steken.
Conclusie
Lange tijd leek het erop dat Tales of ARISE wel eens het beste deel in de serie zou kunnen worden, zelfs als boss fights soms wat langdradig waren. Maar een teleurstellende finale en de bijna verplichte microtransacties wegen dermate zwaar op de ervaring dat die titel voor de vingers glipt. ARISE is ondanks dat een goede JRPG, maar het had een geweldige kunnen zijn…