Laten we echter beginnen met een geschiedenislesje. Tales of Graces was een game die ooit verscheen op de Nintendo Wii in Japan, maar nooit naar het Westen kwam. Gelukkig voor Tales-fans, was Tales of Graces f, een port voor de PlayStation 3, niet hetzelfde lot beschoren. Deze verscheen in 2012, twee jaar na Japan, en voegde hele kleine verbeteringen en een epiloog toe. Grafisch bleef het echter een Wii-titel. En Tales of Graces f Remastered? Daar gaan het we het nu over hebben.
ARISE
Net zoals bij eerdere versies van de game het geval was, kreeg ik voor mijn review van Graces f Remastered een key voor de Deluxe-versie van het spel. Deze geeft wat digitale goodies, een paar items en duizenden punten voor de Grade Shop. 3140 om precies te zijn, hetgeen precies genoeg is om alles te kopen wat je daar kunt vinden.
De Grade Shop is feitelijk een soort cheat shop waar je boons kunt kopen zoals vijf keer zoveel XP, extra SP om je titles mee te levelen, tot wel tien keer zoveel schade voor zowel vriend als vijand en zelfs de mogelijkheid om sneller door de spelwereld te hollen. Dit laatste maakte een enorm verschil, daar je echt belachelijk veel op en neer aan het rennen bent in deze titel, hetgeen je letterlijke uren kan schelen aan het eind van jouw avontuur.
Ter illustratie: ik heb Graces F al een paar keer uitgespeeld voor de platinum trophy en klokte altijd tussen de veertig en zeventig uur, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad. Remastered voltooide ik in zestien uur tijd. Dit enorme verschil heeft meerdere redenen, maar het feit dat ik me veel sneller door de wereld kon bewegen, speelde een grote rol en zou eigenlijk altijd beschikbaar moeten zijn. Ook de hogere mate van SP gaf mij het gevoel dat de game op die wijze beter gebalanceerd was, al kan dat ook liggen aan het feit dat ik precies wist waar heen te gaan en dus allicht veel minder gevechten leverde dan een nieuwkomer.
Symphonia
Als we de vergelijking met Symphonia gaan maken, is met name het Remastered-stukje van belang. Ja, Graces is net iets langer dan ik persoonlijk nodig vond, maar JRPG’s hebben in het algemeen de neiging om het einde flink op te rekken. Dit is een quirk dat bij het genre hoort en kijkend naar zijn genregenoten is ToGf zelfs aan de snellere kant. Daar ga ik dus niet over klagen. Dat Remastered is echter andere koek.
Ik kan niet zeggen dat deze versie van de game identiek is aan zijn tegenhanger op de PlayStation 3. Het beeld is beduidend veel scherper, al geloof ik het meteen als je me zegt dat een of andere AI of filter dit heeft bewerkstelligd. Al het andere is namelijk niet veranderd. Dit merk je vooral in cutscenes, waarbij karakters ontzettend houterig voelen, met name in het gezicht. Allicht is het omdat de 3D models nu scherper ogen, maar het voelde een beetje alsof ik naar een enge poppenshow aan het kijken was.
Andere verbeteringen zijn welkom, zoals een skip-knop voor cutscenes en dual audio, maar zeker niets wereldschokkends. Het meest noemenswaardig zijn een paar scènes die voor het eerst zijn vertaald, maar daarvoor hoef je de game echt niet opnieuw aan te schaffen.
Vesperia
En dan komen we bij mijn persoonlijke hekelpunt: de vertaling. Ik weet niet waarom, maar de meeste games van Bandai Namco hebben een vertaling die je het best kunt omschrijven als acceptabel. Graces f is niet anders. Een voorbeeld hiervan dat me bijzonder bijbleef, vond ik in de epiloog, waar iets werd omschreven met het woord ‘’sabishii’’. Dit zou eenzaam of in sommige context treurig betekenen, maar om de een of andere reden las de ondertiteling ‘’beautiful’’. Je mist hierdoor niet veel in de vorm van informatie, maar wel nuance en context.
Het is goed mogelijk dat ik dit uit proportie blaas. Zoals gezegd is dit iets waar ik mij persoonlijk enorm aan erger, waardoor het misschien wat hard binnenkomt. Echter vooral in Graces is dit beetje context belangrijk. Het verhaal in deze game draait veel meer om de gebeurtenissen dan om diens karakters, welke daarom relatief weinig verkend worden op emotioneel vlak. Dergelijke uitspraken en reacties zijn daarom essentieel om een beeld van hun persoonlijkheid te vormen en een dergelijke afwijking heeft daarom merkbaar impact.
Graces f
Dit verhaal draait om Asbel Lhant, de oudste zoon van een regionale heerser, aspirerend ridder en het type koter waarvoor lijfstraffen zijn uitgevonden. Hij is arrogant en koppig, luistert nooit naar ouderlijk gezag en denkt dat hij de hoofdpersoon is waar deze wereld om draait. Zo ontdekken we in het eerste uren van het spel, waarin we zien hoe hij en zijn jongere broertje een mysterieus meisje vinden en mee naar huis nemen, vrienden worden met de kroonprins en meermaals bijna het leven laten wanneer ze weer eens alle regels aan hun laars lappen. Dit incident zorgt voor een breuk in de Lhant-familie, hetgeen Asbel er toe aanzet het huis met elf te verlaten om een ridder te worden.
De game gaat hierna pas echt van start na een time skip van zeven jaar. Asbel is nu achttien jaar oud en staat op het punt een volwaardig ridder te worden. Dan komt echter nieuws van het thuisfront. Hun grenzen zijn binnengevallen, zijn vader gedood en dat is slechts het begin van hun problemen, welke uiteindelijk de gehele wereld omvatten. Veel hierover ga ik niet zeggen, maar het is geen hogere wiskunde om belangrijke plotpunten al vroeg in het verhaal uit te vogelen. Zoals gezegd draait dit verhaal bovendien veel meer om diens gebeurtenissen dan diens karakters, waardoor het in mijn optiek verhalend een van de zwakkere delen in de serie is. Gelukkig is er meer dan dat.
Waar Graces f al die jaren geleden lof mee wist te oogsten, was diens combat-systeem. Persoonlijk vind ik het onnodig complex en op momenten wat rommelig, maar eens alle facetten ervan geklikt zijn, kan het best een bevredigende ervaring zijn. Zo lyrisch als dat sommige fans erover zijn, ben ik zeker niet, maar in heb vele slechtere uitvoeringen gezien van het net niet helemaal real-time combat-systeem, al zou een degelijke tutorial met gevechten die dingen laten zien een positieve wereld van verschil kunnen maken.
Lineage & Legacies
Wat deze versie van de game écht redt, is echter niet zijn combat. Het is de epiloog Lineage & Legacies die aan f werd toegevoegd. Te vinden in het Extra Menu nadat je de game volledig hebt uitgespeeld, is dit een verhaal van een kleine vijf tot tien uur, die in die periode meer aan karakterontwikkeling doet dan de originele veertig plus-uur van Graces f. Asbel blijft nog steeds een hopeloze idealist, maar de rest van de karakters laat eindelijk meer persoonlijkheid zien dan karakters van een kindertekenfilm. Met name Malik, Hubert en Sophie maken een ware transformatie door, waarmee ze een stuk memorabeler worden dan in de originele game. Het is maar goed dat je dit in ieder geval niet hoeft te kopen, want dan hadden we toch echt naar een onvoldoende gekeken. Met diens toevoeging en het wat zachtere prijskaartje van € 39,99 voor de reguliere editie, kunnen we het echter nog matsen, al is het feit dat je € 59,99 moet neerleggen om de betere ervaring te krijgen via de Deluxe Edition. Wachten op een sale is daarom zeker geen slecht idee.
Conclusie:
Tales of Graces f neemt alle slechte aspecten van recente Tales-titels en combineert ze in deze Remaster. Het gevolg is een matig vertaalde JRPG wiens echte verbeteringen achter een Deluxe Edition-betaalmuur zitten en wiens redding de epiloog is die de karakters eindelijk meer diepgang geeft. Maakt dit het een goede game? Nee! Maar het maakt net genoeg goed dat het op een voldoende blijft steken.