Tales of Vesperia: Definitive Edition

Eenieder die zichzelf beschouwd als een fan van JRPG´s, weet dat er een aantal series zijn die je simpelweg gespeeld moet hebben. Zelfs als we klassieke games als Chrono Trigger en Lufia even vergeten, blijven we achter met series als Final Fantasy, Persona, Kingdom Hearts, Dragon Quest en natuurlijk de Tales of-serie als absolute must-plays binnen het genre. Desondanks heb ik pas vandaag eindelijk de kans een game van die laatste franchise te reviewen.

De originele Tales of Vesperia verscheen bijna tien jaar geleden exclusief voor de Xbox 360 en kreeg een jaar later een voor Japan exclusieve re-release op de PlayStation 3. Deze heruitgave bevatte extra voice acting, twee nieuwe speelbare karakters, extra verhaal, extra missies en boss fights en tal van kleine toevoegingen als aanvallen en kostuums, welke allemaal hun weg vinden naar de Definitive Edition die ik nu onder handen mocht nemen. Hiermee maakt deze voor ons gloednieuwe content na ruim negen jaar eindelijk zijn debuut in het Westen.

Soms is kwaadschiks ook goedschiks

Tales of Vesperia vertelt het verhaal van Yuri Lowell; een 21-jarige kerel uit de sloppenwijken van de Empire’s hoofdstad, die een glansrijke toekomst als ridder weggooide om zo te kunnen leven volgens zijn eigen normen en waarden en nu vecht tegen de, in zijn ogen, oneerlijke scheiding tussen arm en rijk. Een nobel doel, ware het niet dat hij zichzelf ermee voortdurend in de problemen brengt. Het duurt dan ook niet lang voor onze hoofdpersoon zich achter slot en grendel bevindt in de kelder van het koninklijke paleis.

Als je gevangen wordt gezet, is dat normaal gesproken ten alle tijden slechts nieuws. Maar in deze ene uitzonderlijke situatie blijkt het geluk bij een ongeluk te zijn. Wanneer hij ontsnapt stuit Yuri namelijk bij toeval op Estellise, die hem vertelt dat het leven van zijn beste vriend in gevaar is. En niet veel later zijn ook zij doelwit geworden van de huurmoordenaars die hem naar het leven staan, waardoor ze noodgedwongen de wereld in moeten trekken.

Een fijne middenmoter

Het verhaal dat volgt is opvallend luchtig vergeleken met de hedendaagse JRPG’s vol melodrama, maar is niet zo kort door de bocht als dat veel van zijn oudere genregenoten zijn. ToV is doorspekt met vriendelijk gekibbel tussen de alsmaar groeiende cast en weet hierdoor zelfs de zwaardere momenten in het verhaal redelijk makkelijk voorbij te laten trekken, waarmee het doet denken aan Koei Tecmo’s Atelier-serie. En dat is niet alles wat de twee franchises met elkaar gemeen hebben. Ook qua moeilijkheidsgraad zijn er namelijk de nodige overeenkomsten.

Veel JRPG’s zijn, met name tijdens de eindsprint, behoorlijk pittig, met flinke pieken in de leercurve gedurende boss fights. Tales of Vesperia is zo niet. Ondergetekende speelde de game volledig door op de normale moeilijkheidsgraad en kwam enkel tijdens een handjevol boss fights in aanraking met het game over-scherm. En dat terwijl van extra grinden geen enkele sprake was. Wanneer je de game simpelweg doorspeelt door het verhaal te volgen, zal je altijd net sterk genoeg zijn om de opgeworpen obstakels met enige moeite te overwinnen, wat het geheel erg bevredigend maakt en de vaart in het ruim vijftig uur durende verhaal houdt.

Groot maar dood

Dat de game een hoog speeltempo heeft, is overigens in diens voordeel. Want hoewel de spelwereld behoorlijk fors is, valt er in de overworld maar weinig te beleven. Yuri rent als een reus over de spelwereld en trekt zo binnen een minuut van stad naar stad, waarbij vooruitgang hoogstens gehinderd wordt door de vijanden die ertussen rondrennen. Maar zelfs dat hoeft niet per sé, daar Tales of Vesperia geen random encounters heeft. Maar goed ook, want je zult richting het einde van het spel heel wat meters af gaan leggen om je voor te bereiden op de grote gevechten.

Deze gevechten worden gestreden in real-time. Maximaal vier van je party-leden mogen het strijdveld betreden, waarbij jij de controle over een van hun neemt. Je kunt vervolgens vrij rondrennen, aanvallen, Artes (skills) gebruiken en verdedigen, terwijl je zo nu en dan commando’s geeft aan je teamleden. Wees echter niet bang dat je voortdurend hoeft op te letten wat ze uitspoken. Een goede speler heeft zijn team namelijk van tevoren instructies gegeven.

Tussen gevechten door kun je in het menu de AI van je kompanen naar hartenlust aanpassen. Zo kun je kiezen hoe ze conflicten benaderen, wanneer ze om voorwerpen mogen vragen, welke vijanden ze aanvallen en wanneer ze finishing moves mogen inzetten. Het doet enigszins denken aan het Gambit-systeem van Final Fantasy XII, maar dan beter, ondanks de soms vreemde resultaten die je krijgt na een tweak.

Rimpels

De AI is spijtig genoeg niet het enige deel van Tales of Vesperia dat niet zo mooi oud is geworden. Grafisch is er een oppoetsbeurt geweest, maar gezien de stijl van de game maakt dat niet een heel erg groot verschil. Men had daarom beter tijd gestoken in andere grafische imperfecties als clipping en het nog eens goed doorlezen van de Engelse vertaling. Want daar staan toch wel enkele erg grove fouten in, die je niet zou verwachten van een game van dit statuur.

Gelukkig zijn er ook dingen aan de Definitive Edition die wel echt verbeterd zijn en die vind je met name bij de optionele content. Een nieuwe minigame laat je snowboarden met Repede, terwijl er voor de die-hards uitdagende nieuwe dungeons zijn, evenals een team mode in de arena. De belangrijkste toevoegingen vind je echter in het verhaal.

Zoals eerder vermeldt bevat de Definitive Edition twee extra speelbare personages. En om die goed te laten integreren, moesten enkele delen van de game worden aangepast. Fans van het origineel hoeven echter niet te vrezen, want de toon en de inhoud van het spel zijn niet gewijzigd. De nieuwe karakters brengen vooral meer content met zich mee en spreken zo nu en dan mee in de al bestaande scènes van de originele game. Maar als je die niet gespeeld hebt, zou je echt niet doorhebben dat dit later was toegevoegd. Doorgewinterde spelers kunnen dus opgelucht ademhalen en zich laten verrassen door deze kleine dingen die ze nog niet kenden, terwijl ze wederom tientallen uren in het spel steken.

Conclusie

Als een JRPG zijnde is de Tales of-serie een aangenaam vreemde eend in de bijt. Het heeft altijd een serieus verhaal, maar mist de vaak overemotionele momenten die zijn genregenoten typeren, terwijl het de bijna aan JRPG synoniem zijnde turn-based combat volledig overboord gooit. Als dit je aanspreekt, kun je geen miskoop doen met deze Definitive Edition, die het volgens velen beste deel in de serie van een hoop extra content voorziet. Er zijn zo hier en daar wat rimpeltjes zichtbaar en de game weet zeker niet de hoogtes te halen van de klassiekers binnen het genre, maar is wel een buitengewoon aangename ervaring die met kop en schouders boven het gemiddelde uitsteekt.