Veel van de sprookjes die we kennen, zijn veranderd om beter bij de tijd te passen. Dood, marteling en zelfs seks waren niet zeldzaam in de originele versies van een hoop verhalen, maar die duistere elementen zijn door de jaren heen eraf geschaafd om bij de alsmaar wijzigende tijdsgeest te passen. The Darkest Tales haalt deze niet terug, maar geeft wel zijn eigen morbide twist eraan.
Maar waarom?
De opzet hiervan is dat deze sprookjes zich afspelen in het onderbewustzijn van een klein meisje genaamd Alicia. Haar geest wordt aangevallen door droomdemonen, die de verhalen die het meisje kent verbasteren. Roodkapje is bijvoorbeeld een genocidale gek, wiens rode kap komt door wolvenbloed, terwijl Ariel experimenteert op haar onderdanen om ze menselijker te maken. Je ziet nooit echt gruwelijke taferelen, maar de implicaties zijn duidelijk genoeg om een kind ver weg te houden van deze sprookjes.
Degene die deze verhalen alsnog een happy end moet geven, is Teddy. De naam verraadt het al, maar hij is een teddybeer. Ooit was hij Alicia’s favoriete speelgoed, maar hij ligt nu al lange tijd verscholen in een opbergdoos. Hij staat dan ook niet bepaald te springen om de held uit te hangen, ondanks het aandringen van nachtlampje Lighty. Maar na enig duw en trek werk, beland je toch in dromenland.
In the eye of the beholder
De mal waar dit avontuur in gegoten wordt, is die van een 2.5D platformer met een focus op extra mobiliteit. Denk dus niet Super Mario Bros., maar eerder de nieuwere Mario die wall jumps, super jumps en geklim met elkaar combineert voor een robuustere ervaring. Of, als je niet van Nintendo bent, kun je ook wel Ori als referentiepunt gebruiken, vooral gezien ook The Darkest Tales metroidvania-elementen bevat.
Toegegeven zijn deze elementen slechts heel schaars aanwezig. Teddy begint met een simpele sprong en twee zwaarden, maar leert gaandeweg zowel nieuwe offensieve als defensieve en mobiliteitsvaardigheden, waaronder nieuwe wapens, een dash en beperkte vliegkrachten. Hiermee kun je terugkeren naar eerder bezochte gebieden, om zo nóg meer skills vrij te spelen, maar je hebt deze zeker niet nodig om de game te volbrengen. Het maakt het hooguit makkelijker. Een steuntje in de rug dus.
RIP controller
Dat steuntje is natuurlijk fijn, maar is slechts een druppel op de hete plaat die de endgame is. The Darkest Tales breidt beetje bij beetje diens mechanics uit en wordt daardoor richting het eind van de game behoorlijk complex en op momenten zelfs enorm pittig. Dat is op zich natuurlijk prima – je wil ook niet fluitend door de game heen schieten – maar op deze momenten laat de game wat gebreken zien. Wanneer je snel acties aan elkaar moet rijgen, wil input nog wel eens gemist worden, vooral als het aankomt op healen en de double jump. Daarnaast reageren ook obstakels niet consequent, hetgeen me behoorlijk aan het vloeken heeft gekregen. Je kunt tien keer hetzelfde segment spelen en hoe sommige delen ervan reageren, lijkt pure willekeur. Twee voorbeelden hiervan zijn een ketting die Teddy de ene keer vastgreep en de andere keer behandelde als iets op de achtergrond en draaiende platformen die niet altijd op dezelfde posities stonden. Hierdoor was het meer dan eens niet mogelijk om het obstakel te passeren, daar de onderkant met zagen bij elk platform tegelijkertijd getoond werd. Een save herladen lost dit probleem op, maar daar het een behoorlijk pittig segment is, wil je dat niet iedere keer hoeven doen.
Als we dit even in het perspectief plaatsen van tien minuten op een game van zes uur, is dit gelukkig geen gigantisch euvel. Een probleem wat echter gedurende de hele game te merken is, is het vrij basale design. Je zult een hele hoop tunnels en grotten zien, al dan niet met iets van decoratie erop, maar de echt memorabele aanzichten zijn op één hand te tellen, waardoor The Darkest Tales er niet in slaagt om zich echt te onderscheiden van genregenoten.
Maar het verhaal dan?
Gezien hoe lovend ik was over de duistere insteek van de game, zou je denken dat dit een prima unique selling point zou zijn. En dat ben ik volledig met je eens. Ik was oprecht benieuwd naar welke twist elk sprookje zou tonen, maar de heel erg wisselvallige voice acting, met de vertelster als absoluut dieptepunt, en het uiterst voorspelbare eind van het overkoepelende verhaal boden genoeg tegenwicht om mij vrij neutraal erop terug te laten kijken. Potentie was er, maar voor nu kan ik enkel hopen dat een vervolg dit kan benutten.
Conclusie:
Op papier had The Darkest Tales alles in huis om een sterke platformer te worden die in één adem zou worden genoemd met games als Ori en Shovel Knight. De praktijk heeft echter anders uitgewezen, want op een handjevol bijzondere segmenten na, is The Darkest Tales een vrij generieke platformer met wat input-problemen als het hectisch wordt. De duistere twists van de sprookjes worden bovendien tegengewerkt door de uiteenlopende talenten die het stemmenwerk hebben geleverd.