The DioField Chronicle

Dit verhaal begint immers uiterst sterk. In een fantasiewereld vechten twee grootmachten, de Trovelt-Schoevian Empire en de Rowetale Alliance, een bloederige oorlog. Geen van beide weet de ander te overtroeven, met als gevolg dat een eind niet in zicht lijkt. Niet ver van hun slagveld ligt het eiland van DioField, waar het koninkrijk van Alletain al honderden jaren geniet van de vrede. Maar daar hun eiland rijk is aan Jade, een grondstof die wordt gebruikt bij magie, richten beide kampen hun pijlen op de natie in de hoop zo de overmacht te krijgen.

Rijzend in de rangen

Attelain mag dan wel gewend zijn aan vrede, maar het is geen land dat gevuld is met pacifisten. Monsters en de gebruikelijke rovers die we kennen uit verhalen die inspiratie halen bij de middeleeuwen, zijn ten alle tijden een plaag. Zo ook voor Lorraine, een werknemer van hooggeplaatste politicus Duke Hende, wiens koets aan het begin van de game wordt achtervolgd door schurken. Gelukkig zijn daar Rias, Fred en Izzy om haar te redden.

Als bedankje voor deze actie, wordt ons drietal uitgenodigd om zich aan te sluiten bij de huurlingen die Hende in dienst heeft. In tegenstelling tot gewone huurlingen, is hun missie doorgaans nobeler. Denk daarbij aan het beschermen van dorpen, doden van monsters en verdedigen van het land tegen indringers van de Empire en de Alliance. Taken waar ze uiterst succesvol in zijn, vooral wanneer ze hun groep snel uitbreiden met nieuwe leden. Hierdoor word je steeds meer verweven in het politieke speelveld van Attelain.

Met het zwaard in de hand

Dit zeg ik dan wel, maar het is vooral het verhaal dat dit doet. Jij als speler wordt verwacht de meer praktische zaken op te pakken: het bewapenen van jouw troepen en ze vervolgens erop uitsturen om die wapens terug te verdienen. Combat is daardoor, niet verrassend, het leeuwendeel van de ervaring. Het systeem waarvoor daarbij gekozen is, is een mix van de traditionele TRPG mechanics en real-time combat die doet denken aan Xenoblade Chronicles.

Daarmee bedoel ik te zeggen dat eens troepen botsen, ze automatisch elkaar aanvallen op een vooraf bepaald ritme. Jij als speler kunt commando’s geven, zoals ga naar een andere plek om een aanval te ontwijken, gebruik een skill of focus alle aanvallen op deze unit. Op het moment dat je dit doet, bevriest de actie, zodat je ook even goed polshoogte kunt nemen van de stand van zaken. Dit zorgt ervoor dat jij niet voortdurend elke actie hoeft te managen en enkel hoeft in te grijpen als dat meerwaarde heeft. Voor fans van de traditionele TRPG – met een grid en beurten – zal dat allicht een stukje controle zijn wat ze niet uit handen willen geven, maar ik persoonlijk zie er genoeg potentie in, vooral als je wat meer units dan vier mee zou kunnen nemen.

Met de riem op knappen

Technisch gezien kan dit overigens, daar elk van de vier vechters die je meeneemt naar het slagveld een back-up heeft die niet enkel skills leent, maar ook van plek kan wisselen met jouw vechter. Dat eerste gebruikte ik veelvoudig, maar het wisselen van unit eigenlijk nooit. The Diofield Chronicle werd op de reguliere moeilijkheidsgraad namelijk zelden lastig genoeg om dat zelfs maar in overweging te nemen. En dat is redelijk problematisch, want het spel is best groot! Niet qua lengte, tel op ongeveer twintig uur, maar qua hoeveelheid content! De teller schiet makkelijk langs de vijftig missies, indien je de optionele meetelt.

Dat optionele is overigens meer theorie dan praktijk, want de level scaling van de main missions gaat ervan uit dat je ze doet. Dus tel er maar op dat je ze ook allemaal kan gaan voltooien, hetgeen ons bij die twintig uur brengt. Een uur of zes te lang als je het mij vraagt, daar tegen die tijd alle soorten vijanden zijn geïntroduceerd, omgevingen in herhaling beginnen te vallen en alles wel uit de huidige opzet is gehaald. Daarna is het vooral herhaling van dezelfde tactieken op iets andere slagvelden, met nummers die met elke aanvaring weer iets hoger worden.

De sisser

De introductie gaf het al weg, maar er zijn meer redenen dat het eind van DioField Chronicle mij niet wist te bekoren. Correctie: dat het eind van DioField Chronicle mijn ervaring met het spel met terugwerkende kracht onderuit wist te halen. In de eerste twaalf á veertien uur zie je de cast langzaam groeien en zie je hun onderlinge relaties ontwikkelen. Het gaat niet héél diep, maar het geeft wel meer persoonlijkheid aan de crew. En dan valt het uit elkaar.

Vanwege spoilers kan ik niet in details treden, maar in de slotakte slaagt men er niet in alles mooi samen te laten komen. Veel zaden die zijn gepland in eerdere hoofdstukken komen nooit tot bloei en hoe verder je komt in de game, hoe meer van die spreekwoordelijke zaden verloren gaan. Het gevolg is dat ik met elke missie meer gefrustreerd raakte door hoe de game richting zijn einde werkte, al was dat niets in vergelijking met het daadwerkelijke einde van het verhaal, dat niet enkel onbevredigend was voor mij als speler, maar ook nog eens slecht werd uitgewerkt. Ik vroeg me gedurende de hele game af hoe ze op dit concept zouden voortbouwen in een vervolg, maar in alle eerlijkheid weet ik niet of ik die nog wel wil.

Conclusie:

The DioField Chronicles is als een all-you-can-eat bij de Japanner. Een waar genot als je begint, maar aan het eind besef je dat je te lang bent doorgegaan en heb je spijt van die paar gerechten die je extra naar binnen hebt geschoven. De game van Square Enix begint sterk en bouwt een hoop op, maar slaagt er niet in dat samen te brengen aan het eind, waardoor je als speler onvoldaan achterblijft. Tel daarbij op dat combat tegelijkertijd in herhaling begint te vallen en het spel wordt er niet slecht van, maar wel een stuk minder goed dan het had kunnen zijn.