The Elder Scrolls V: Skyrim

Zowat vijf jaar hebben we moeten wachten op het vervolg van The Elder Scrolls IV: Oblivion. Deze fantastische game was toen gegarandeerd de trots van ontwikkelaar Bethesda Softworks. Gamers die al de opdrachten wisten af te maken zijn talloze uren zoet geweest, maar wat na dit grote avontuur? Voor de echte fans was het op de tanden bijten, maar eindelijk hebben ze gekregen wat ze vroegen. Is dit gevraagde avontuur echter wel waar ze op hoopten? Het woord trots komt opeens terug in me op...

Het eerste wat me opvalt als ik The Elder Scrolls V: Skyrim opstart, is het hoofdmenu. Het ziet er heel simpel en gemakkelijk uit. Er valt eigenlijk niet veel in te rommelen, want na het nakijken van de settings zie ik dat alles al meteen goed staat. Op zich best leuk want nu kan ik meteen meemaken waarvoor ik ben gekomen.

Al de avonturen die je mee gaat maken in deze fantastische RPG moeten ergens beginnen, in een kar namelijk. Een dodenkar die voortgetrokken wordt door een paard met ruiter. Je bent niet de enige die in de kar zit, nog drie anderen reizen mee en zorgen voor gezelligheid. Terwijl er gepraat wordt kan je rondkijken. Je zal een ietwat vertrouwde omgeving zien die aan Oblivion doet denken. Natuurlijk is deze omgeving grafisch in een prachtig kleedje gestopt, net als al de rest. De kleuren, details, bewegingen, special effects etc... zitten allemaal meer dan snor. Verder uitweiden over het grafische aspect van de game is dan ook overbodig. Het is algemeen geweten dat Skyrim op dit vlak alleen al een waar meesterwerk is. Hierdoor is het dan ook meteen genieten als je het spel net begint te spelen. Je zal nog vele uren verbaast rondkijken naar de pracht van de omgeving.

Na het ritje op de dodenkar moet iedereen afstappen en zeggen wie hij is. Ook jij dus. Dit is het moment waarop je je naam opgeeft, kiest uit één van de tien rassen en je virtuele gezicht samenstelt. Ook moest je in de oudere games een sterrenbeeld en een aantal favoriete vaardigheden kiezen die dan voor de rest van het spel min of meer vast lagen. Het samenstellen gebeurt nu tijdens het spelen zelf. Dit is zeker een verbetering, omdat je hierdoor kan opteren om een beetje van alles te leren. Ook is het leuker omdat je tijdens het spelen, levelt en er altijd wel naar zal uitzien wanneer je weer een ‘perk’ ontvangt om te sleutelen aan je vaardigheden. Kortom, je kan alle richtingen uitgaan en dit wanneer je wil.

Na het personaliseren van je virtuele zelf kan het verhaal eindelijk beginnen. Vanaf het begin is al duidelijk dat zich in de provincie Skyrim een burgeroorlog afspeelt. De koning van Skyrim is overleden en nu is het foute boel tussen de Imperials – zij willen Skyrim behouden als deel van het koninkrijk – en de Stormcloaks – rebellen uit het Noorden die Skyrim onafhankelijk willen maken. Daarbovenop zijn na duizenden jaren de gevreesde draken teruggekeerd. Samen met de burgeroorlog zorgen zij ervoor dat de ondergang van het prachtige Skyrim nabij is. Nu moet de held van het verhaal, jij dus, ervoor zorgen dat deze ondergang niet zal plaatsvinden. Dit is het hoofdverhaal van de game, maar de uitgebreide wereld van Skyrim heeft natuurlijk nog meer verhalen in petto. Het is nu aan jou om te kiezen als je die ook wil doen of niet. Je zal wel eventjes zoet zijn als je eenmaal aan een zijverhaal begint. Als je tijdens een missie onderweg bent, leer je hoogstwaarschijnlijk nog andere verhalen kennen die interessant genoeg zijn. Als je je hoofd er niet bijhoudt, val je zo van het ene zijverhaal meteen in het andere. Frustrerend, maar ook wel goed. Niet alle missies bieden je een speciale verdienste aan en dus is het wel een goede manier om speciale voorwerpen en zeldzame wapens te vinden.

Wat wel spijtig is aan deze game is dat al de gevechten die je meemaakt niet goed aanvoelen. Het lijkt er op dat de actie niet volledig wordt overgezet van de game naar jezelf; precies of er een deel van verloren is geraakt. Dit is vooral te wijden aan het spelen in first-person. Het eerstepersoons perspectief laat de speler door de ogen van zijn personage kijken, op zich wel leuk want je beleeft de wereld van Skyrim zoals het moet. Het zorgt er wel voor dat de gevechten niet duidelijk zijn. Je weet niet goed wat er allemaal gebeurt, waardoor je er op los hakt en alles wat chaotischer wordt.
Niet alleen de gevechten zijn wat gevoelloos, ook de personages voelen niet menselijk aan. Dit ligt zeker niet aan de conversaties, die zijn rijkelijk en verschillend. Het probleem is dat de hele wereld gesimuleerd wordt en er geen gebruik gemaakt is van scripting. Hiermee is The Elder Scrolls V: Skyrim een bewijs dat gescripte games toch beter aan zullen voelen dan gesimuleerde games, hoe goed ze ook mogen zijn.

Het vechtsysteem zelf is dan wel weer in orde. Dit lijkt grotendeels op dat van Oblivion. Als je vijanden dicht in je buurt staan, zullen ze meteen weten welk wapen je draagt: iedere slag raakt hun als ze dicht genoeg staan. Je hebt een betere en directere invloed op je slagen. Qua spreuken en bogen zit het zo dat je raakt waar je op richt.
In Skyrim kan je ook nog kiezen wat je in welke hand wilt dragen. Zo kun je op de klassieke manier kiezen voor een zwaard en een schild, maar ook de combinatie van een enkelhandig wapen en een spreuk of twee enkelhandige wapens is mogelijk. Dit zorgt voor veel variatie en kan ik alleen maar toejuichen.

Conclusie

Ook al is er niet veel nieuws in vergelijking met de vorige Elder Scrolls-game, toch heeft Bethesda een game gemaakt om van te smullen. De perfecte sfeer past goed bij het verhaal en is hierdoor een van de redenen waarom het goed herspeelbaar is. Ook zorgt de uitgebreide wereld met zijn geheimen en onnoemelijk veel opdrachten hier voor. Fans van Oblivion en Morrowind zullen in Skyrim een perfecte balans vinden tussen deze vorige twee games van de reeks. Mede hierdoor kan The Elder Scrolls V: Skyrim een meesterwerk genoemd worden.