Wanneer onze held hierna ontwaakt, is hij niet langer in zijn oude woonplaats. Hij bevindt zich in een school, omringt door mensen rondom zijn eigen leeftijd, die al zo min weten hoe ze er gekomen zijn. Allen herinneren ze zich echter wel de monsters en hoe ze het spook ontmoette om hun hachje te redden, maar alles daarna is vaag.
Bye bye
Het spook in kwestie heet Sirei en stelt zich even later voor als jullie Commanding Officer. Door het verkrijgen van jullie krachten, zijn jullie gerekruteerd als soldaten in de Special Defense Unit, een niet vrijwillige strijdmacht die de mensheid moet redden van de monsters die het teisteren. Niet door als een elite eenheid de aanval te openen, maar door te dienen als een verdedigingslinie voor Last Defense Academy, jullie huidige verblijfplaats en de plek waar iets van groot belang voor de mensheid opgeslagen ligt. Meer details krijgen jullie echter niet, want goede soldaten hoeven immers niet te denken.
Als dit volstrekt onredelijk klinkt, heb je volledig gelijk, vooral gezien de sterke Danganronpa vibes die de game afgeeft. Niet enkel heeft het die kenmerkende artstyle en speelt het zich af op een school, gevuld met tieners wiens hele persoonlijkheid draait om één karaktertrek, maar er is zelfs een ogenschijnlijk boosaardige mascotte die beweert bommen in jullie lichamen te hebben verstopt om jullie in het gareel te houden. Sirei krijgt echter geen kans om die te gebruiken, want al op de tweede dag verdwijnt hij om nooit meer terug gezien te worden. Jij en jouw team staan er daarom plots alleen voor en moeten de waarheid zien te vinden op een aarde die meer op een slagveld lijkt dan wat anders.
De game zegt je vanaf het begin dat je honderd dagen op Last Defense Academy door moet brengen en daar houdt het zich aan. Je zal daarbij af en toe moeten vechten tegen de School Invaders die proberen in te breken, maar de meeste dagen ben je bezig met het verhaal vorderen in een visual novel setup, je klasgenoten beter leren kennen en crafting materialen zoeken in een bordspel dat doet denken aan Boom Street, om zo cadeaus te kunnen craften. Dit alles maakt je sterker als je uiteindelijk het slagveld moet betreden, al hoef je je daar niet bijster druk om te maken. The Hundred Line is namelijk een van de makkelijkste games die ik in zijn genre heb gespeeld.
Achterafje
Dat genre is de TRPG, waarbij je meestal een defensief gevecht voert. Denk dus niet zo zeer Fire Emblem of de meeste Warhammer 40K-titels, maar meer Plants VS Zombies met turn-based combat, waarbij je wel jouw units over het veld mag bewegen.
Ze zeggen wel eens dat in oorlog de 3:1-regel geldt. Deze stelt dat een verdedigende partij altijd in het voordeel is en dat je minimaal drie keer zoveel troepen nodig hebt als je het offensief voert. The Hundred Line volgt deze logica, want met slechts een handjevol scholieren ruim je letterlijk honderden indringers op met relatief groot gemak. Vooral als je kritisch kijkt naar welke vijanden je als eerste omlegt, is het niet onmogelijk om een gevecht in één beurt te beslechten.
Je hele team deelt namelijk één AP-pool. Deze staan voor het aantal acties dat ze kunnen nemen en wordt elke beurt bijgevuld. Het doden van een grote vijand, vult deze echter eveneens aan, waardoor je een beurt langer kunt rekken. De strategie van sterkere vijanden opruimen met AOE-aanvallen, waardoor je de zwakkere ondertussen meeneemt, zorgt ervoor dat je voortdurend een Voltage-meter opbouwt naast dat het je AP-pool op pijl houdt. Eens op 100% kun je vervolgens een superaanval loslaten die je geen AP kost en met een beetje geluk makkelijk vier van de sterkere vijanden omlegt, waardoor je weer vrolijk je chain voort kan zetten.
Wat hierbij niet helpt, is dat je geen inspraak hebt in hoe je jouw troepen verdeeld. Iedereen begint op vooraf bepaalde plekken en meestal worden ze verdeeld over de verschillende windrichtingen om zo ieder een deel van de school te beschermen. Hiermee worden jouw opties al behoorlijk beperkt en is het optimale pad naar de overwinning vrij duidelijk te zien. Ikzelf heb de game vier keer uitgespeeld en daarbij een kleine vijftig grote gevechten gevoerd, maar slechts vier voltooide ik niet met een S-rank en slechts zeven keer moest een karakter zich terugtrekken van het slagveld. Daarbij kun je terecht opmerken dat ik al heel wat van dit soort games heb gespeeld, maar daarop heb ik als tegenargument dat er een lagere moeilijkheidsgraad is die het nog makkelijker maakt, dus in principe kan iedereen deze confrontaties wel tot een goed einde brengen. Bovendien is het ook belangrijk voor de fans van TRPG’s, daar die waarschijnlijk hun heil hier niet gaan halen.
Vier keer?
Ik zei het net al, maar ik heb The Hundred Line in totaal vier keer uitgespeeld. Dit omdat de game honderd verschillende eindes heeft. Er is een ‘’true’’ ending, maar schrijver Kazutaka Kodaka, bekend van werken als Danganronpa, Master Detective Archives en World’s End Club, wilde dat alle eindes betekenis hadden en niet zouden voelen alsof ze eraan geplakt zijn. Sterker nog: elke variatie op een eind moest anders en uitgebreid genoeg zijn, dat het door zou kunnen gaan voor een true ending. Wat mij betreft zijn ze daar deels in geslaagd.
De eindes die ik heb gezien, waren alle vier heel anders van elkaar en zelfs toen ik voor de lol probeerde om een einde te triggeren dat heel erg zou moeten lijken op een ander, merkte ik al snel dat ik opeens hele lappen nieuwe dialoog kreeg die het verhaal een hele andere kant op stuwden. Details mag ik helaas niet geven vanwege beperkingen die zijn opgelegd door de uitgever, maar men verkend in sommige eindes compleet andere genres dan de post-apocalyptische science-fiction waar de game mee begint. Anders betekent echter niet altijd goed.
Overcooked
Mijn voornaamste probleem met The Hundred Line, is dat het veel en veel te lang is. Zelfs als we de waanzin van de honderd eindes weghalen, is de weg naar het ware eind er al een waar je makkelijk vijftig uur voor uit mag rekken. Die vijftig uur hebben zekere sterke momenten, maar veel van de plot twists zie je ook van mijlenver aankomen. Buiten dat zijn er echter vooral gewoon heel veel momenten met ‘’vrije tijd’’ welke zijn bedoeld om je karakters sterker te maken en banden met het team te vormen, hetgeen vermoedelijk wordt ingezet als een manier om jouw binding met de cast te versterken. Zoals eerder geschreven zijn ze echter allemaal nogal emotioneel vlak, met één of hooguit twee kenmerkende karaktertrekken die er dikker bovenop liggen dan Katy Perry’s make-up op haar gezicht. Shouma heeft bijvoorbeeld totaal geen zelfvertrouwen, Gaku heeft altijd medelijden met zichzelf en snapt niet dat mensen zijn geweldige zelf niet snappen en Eito houdt heel veel van zijn nieuwe vrienden. Dat is leuk in een moordmysterie waarin je enige mate van voorspelbaarheid van de cast nodig hebt, maar in een game als deze wordt het alleen maar een groter pijnpunt naarmate de tijd vordert, waardoor ik mezelf niet snel de andere 96 eindes na zie jagen.
Conclusie:
Honderd écht verschillende eindes klinkt imposant op papier, maar in realiteit is het vooral verdomd vermoeiend. De weg naar het true end is al vijftig uur en in die tijd was ik persoonlijk de cast al meer dan beu. En na vier eindes wil ik ze de komende honderd dagen sowieso niet meer zien. Als een fan van strategische turn-based gevechten, kwam ik hier bovendien niet aan mijn trekken.