Het gebeurt niet vaak dat de opinie rondom een game meerdere vormen aanneemt voordat het spel überhaupt is verschenen. Toch is dat wat The Last of Us: Part II is overkomen. Er werd reikhalzend uitgekeken naar de game die zeven jaar na het origineel verschijnt, totdat er spoilers verschenen. Er werd het één en ander gelekt, en gamers die de beelden en teksten onder ogen zagen, besloten de game niet meer te halen. Ondergetekende wist de spoilers te omzeilen en heeft daardoor de game kunnen beleven zoals deze door de ontwikkelaars is bedoeld. Een avontuur dat je niet in de koude kleren gaat zitten…
Een recensie schrijven over de laatste PS4-titel van ontwikkelaar Naughty Dog is een hele opgave. Om te voorkomen dat er nog meer details van het verhaal uit de doeken worden gedaan, zijn er de nodige (begrijpelijke) restricties opgelegd in het benoemen hiervan. Toch viel er in The Last of Us: Part II genoeg te beleven wat het discussiëren waard is. The Last of Us: Part II is namelijk bijna geen spel meer te noemen, maar een beleving.
Terug naar het begin
The Last of Us: Part II begint in Jackson, waar Ellie en Joel na de hevige gebeurtenissen van het eerste deel een rustig bestaan willen leiden. Ze doen er alles aan om te overleven. Er wordt gesurveilleerd in de omgeving om geïnfecteerden buiten de deur te houden. Jackson wordt echter opgeschrikt door iets wat het niet zag aankomen. Een schokkende gebeurtenis die je als speler de controller even laat wegleggen om de gebeurtenis te laten bezinken. Na de eerste twee uurtjes is het duidelijk: dit spel is onvergefelijk.
Het is het begin van een verhaal dat je meer dan twintig uur in zijn greep houdt, en dat is vrij lang te noemen voor een adventure game. Alhoewel ik de game met de tag ‘adventure’ wellicht te kort doe. Naughty Dog heeft duidelijk een eigen koers gevaren met The Last of Us: Part II en heeft daarin ongetwijfeld de nodige controversiële keuzes gemaakt. Was ik het eens met alles wat er in het spel gebeurde? Nee. Had ik er begrip voor? Meestal. Wie een avontuur à la Mario verwacht waar het altijd wel goed afloopt en alles koek en ei is, is bij The Last of Us: Part II aan het verkeerde adres. Voor zover dit nog niet duidelijk was na het eerste deel uiteraard…
Next-level stealth
The Last of Us kenmerkte zich zeven jaar geleden door stealth te combineren met een heuse scavenger hunt. Elk huisje, laatje en kastje moest omgekeerd worden op zoek naar die ene kogel of dat trommeltje verband. The Last of Us: Part II vraagt daarin niets anders van je. Je kunt ook in The Last of Us: Part II weer een hoop zelf craften. Denk hierbij aan verband, maar ook munitie (al dan niet van een upgrade voorzien) kun je dit keer zelf in elkaar knutselen. Het upgraden van je wapen kan wederom bij de nodige werktafels.
Wederom zijn de goederen schaars, alhoewel dit wel afhankelijk is van de moeilijkheidsgraad die je van tevoren instelt. Ik koos ervoor om op ‘hard’ het spel te voltooien. Daarin is er genoeg uitdaging en kom je, op enkele helse momenten na, het spel met de nodige ervaring goed door. Wat The Last of Us: Part II zich echter pas echt onderscheid van het origineel, is de gameplay. Laten we ons in deze alinea focussen op stealth en combat.
In The Last of Us: Part II heb je in gevaarlijke situaties doorgaans vier keuzes: ongemerkt voorbijgaan, enkele vijanden uitschakelen en verder ongemerkt voorbijgaan, alles afslachten wat je ziet of, als laatste, je hardloopschoenen aantrekken en van punt A naar B rennen. Vijanden zijn slimmer dan ooit tevoren in The Last of Us: Part II. Niet vaak hadden we het gevoel dat de vijand ‘ons wel had moeten zien’. Daarnaast valt het op dat eventuele partners in crime zich ook goed verstoppen. Dit is een aanzienlijk verschil met het eerste deel, waar Ellie nog wel eens vrolijk voor de neus van de vijand stond en niet werd opgemerkt. Je hebt vaak meerdere mogelijkheden om een situatie te omzeilen, omdat de levels groter zijn dan in het origineel. Er is ook een breder arsenaal aan wapens waar je mee te maken krijgt. Het ene wapen is uitstekend geschikt in stealth situaties, zoals een boog of een pistool met demper, terwijl het andere meer voor het grotere werk geschikt is. Over het algemeen zijn de wapens van het eerste deel weer van de partij, met daarnaast enkele nieuwe wapens.
Al in de eerdere levels van het spel zul je merken dat er meer ruimte is voor creativiteit, mede dankzij de grootte. Je zult ook moeten blijven verplaatsen, want waakhonden doen hun intrede in The Last of Us: Part II. Deze trouwe viervoeters kunnen je geurspoor oppikken, waarna ze feilloos naar jouw plekje toe wandelen. Iets wat je natuurlijk niet wilt hebben.
Uit de gameplay blijkt ook dat Naughty Dog de nodige creativiteit heeft opgedaan. Daar waar je in het eerste deel nog de nodige voorspelbare situaties had (zoek een plank om over te steken, pak een kar om op te gaan staan), daar is dat in het tweede deel veel minder. Ook de balans tussen scavengen en combat is veel meer in balans.
Wat mij aan het eind van de rit wel opviel, is dat het net iets te vaak loonde om van punt A naar punt B te rennen. Begrijp mij niet verkeerd, ik werd ook vaak genoeg van mijn sokken geschoten, maar het lukte naar mijn mening net iets te vaak wel. Opvallend, gezien het spel verder vrij onverbiddelijk is.
Geen game, geen film…
Het is niet onbekend dat Naughty Dog een meester is in het vertellen van verhalen. Of het nu de luchtige verhalen van Nathan Drake in Uncharted zijn, of het grijze, donkere verhaal van The Last of Us. Zoals eerder gezegd, doet Naughty Dog geen enkele concessie voor het verhaal van The Last of Us: Part II. Het neemt je mee vanaf de eerste minuut en laat je tientallen uren later verbijsterd achter. Verbijsterd over het feit wat je nu allemaal voor je ogen hebt zien passeren. Ik wist niet dat het kon, maar The Last of Us: Part II doet iets wat ik qua verhaalvertelling nog niet ben tegengekomen. Het grijpt je aan. Het laat je nadenken over morele keuzes en laat je je verplaatsen in de gevoelens van de personages. Dit alles wordt natuurlijk alleen maar versterkt door de audiovisuele presentatie van de game. Het was niet voor niets dat onze PS4 Pro als een bladblazer stond te loeien: dit is het laatste huzarenstukje van Naughty Dog dat alles uit de console perst dat het in zich heeft. Het levert oogstrelende plaatjes en audio op, dat zich zonder enige vorm van twijfel kan meten met de mooiste spellen van deze generatie.
Conclusie
Na het lezen van deze recensie zal het hoofd ongetwijfeld vol zitten met vragen. Vragen die waarschijnlijk niet zijn beantwoord in deze recensie. Dat is niet gek. Iedereen die een PlayStation 4 tot zijn beschikking heeft, moet The Last of Us: Part II namelijk zelf gaan ervaren. Laat je meeslepen in een avontuur dat je aan het denken zet. Dat wellicht zelfs je humeur kan bepalen. Laat je betoveren door de audiovisuele presentatie die zeker met surround sound helemaal tot leven komt. The Last of Us: Part II is, ongeacht of je eens gaat zijn met controversiële keuzes, een ervaring die je moet beleven.