The Last of Us Part II Remastered (PC)

Als eerste: een korte disclaimer. Mijn review van The Last of Us Part I kreeg een teleurstellend laag cijfer, want hij was na release verre van af. Na enkele maanden heb ik de game nog een keer geprobeerd en met de nodige updates bleek hij uitstekend te werken. Dit was helaas te laat voor de review, maar voor wie het eerste deel nog van plan is te spelen op de PC, is dit nu uitstekend te doen.

Voor mensen die het eerste deel nog moeten spelen adviseer ik eigenlijk ook om te stoppen met lezen van deze review en het eerste deel te gaan spelen, voordat je dit tweede deel overweegt. Het is niet dat hij beter is, maar dit deel is een heel direct vervolg.

Perfectie op bijna alle gebieden

The Last of Us Part II kan rustig één van de beste verhalende games ooit genoemd worden. Toen hij uitkwam, ontstond er een rollercoaster van emoties over heel het internet over allerlei onderwerpen. Hij was extreem bloederig, het verhaal ging niet zoals de meeste fans hadden verwacht en daarbuiten was er nogal wat gedoe over de geaardheid van diverse personages in de game, waar ik verder geen woorden aan vuil zal maken.

Ik wil het vooral hebben hier over de PC-versie van de game. Sander heeft het origineel al van een review voorzien en het beeld wat hij van deze game heeft, zal met de PC-versie niet veranderd zijn.

Het probleem is ook dat deze game bijzonder moeilijk van een review te voorzien is, aangezien deze game het echt van zijn verhaal moet hebben en dit barst al lost in de eerste minuten. Ik wil niet te veel het spoiler-blik opentrekken in deze review, zodat PC gamers die echt hebben gewacht op deze versie net zoveel van deze game kunnen genieten als ik heb gedaan toen ik hem voor het eerst speelde.

Het verhaal van deze game is een heuse achtbaan en het liefst schrijf ik er een heel lang artikel over en dat ga ik ook zeker doen. Ik maak een aparte review die helemaal in gaat op het verhaal, omdat ik het erover wil hebben. Deze game benadert namelijk perfectie op heel veel gebieden en het is het type verhaal dat je lang bij zal blijven.

Dit is meteen te zien in de eerste scène van de game. Joël vertelt, nadat ze in Jackson aangekomen zijn, aan zijn broer Tommy wat er is gebeurd. Dit doet hij terwijl hij zijn gitaar schoonmaakt en je ziet aan dit relatief eenvoudige gesprek dat kosten noch moeite zijn gespaard om de gezichtsuitdrukkingen zo mooi mogelijk te laten zijn.

Er zijn veel games die goede animaties hebben, maar dit is de buitencategorie. Alleen al dit eerste gesprek laat zien wat een gigantische acteerprestatie wordt neergezet. Het is allemaal zo geloofwaardig en het voelt zo echt aan. Je voelt de pijn die Joël heeft en meteen is een spanning voelbaar die je alleen maar tegenkomt bij de allerbeste games die er nu zijn. Zelfs in films kom je dit niet vaak tegen. Dit is pas het prille begin. De werkelijke game moet nog beginnen.

Animaties en gameplay

In de game volg je voor het grootste deel Ellie. We zijn een paar jaar verder en ze doet het goed in Jackson. Ze heeft vrienden, gaat uit en heeft een baan, waarbij ze patrouilleert rond de stad. Dit moet worden gedaan om de geïnfecteerden ver buiten de grenzen te houden.

Je begint als Ellie die door Jackson loopt om zich voor te bereiden op de volgende patrouille. Ook hier zie je weer terug wat een perfectionisten Naughty Dog heeft als het komt op omgevingen, besturing, animaties, dialogen. Alles in Jackson leeft precies zoals je kunt verwachten van een dergelijke stadje.

Er zijn vrij veel mensen en die zijn allemaal dingen aan het doen. Er is een kinderklasje, een slager, een paar plastic tenten waar gewassen in worden gekweekt. De ontwikkelaars willen overduidelijk laten zien wat in hun ogen Jackson is. Het is een zelfvoorzienende stad die heel hard zijn best doet om goed te zijn voor iedereen in een extreem vijandige buitenwereld.

Dit gaat eigenlijk verder de game in. Je komt langs een grote stad, waar natuur en architectuur bijna perfect zijn samengevoegd. De wolkenkrabbers staan er nog, maar de bomen groeien er bijna letterlijk doorheen. Overal waar ooit mensen waren, is nu vooral veel groen. Waar ooit de hoofdstraat was, is nu een kolkende rivier die onmogelijk is over te steken.

Alles laat je voelen dat dit een wereld is die ooit van de mensen was, maar inmiddels al tientallen jaren niet meer. Maar ze zijn er nog wel. Helaas zijn ze er nog. De mensen zijn allemaal aan het overleven en doen dit op allemaal hun manier, maar dit maakt ze wel tot moordmachines, waar jij als Ellie vaak genoeg mee te maken krijgt.

Bloed

En hier komt misschien wel hét huzarenstukje van de game. Soms zeggen mensen dat een game bloederig is. In Wolfenstein schiet je soldaten in duizend stukjes. In Ninja Gaiden hak je heel gemakkelijk ledematen af en in Mortal Kombat doe je dingen met andere mensen waarvan ik hoop dat die nooit in het echt zijn uitgevoerd. The last of Us Part II doet echter iets dat veel heftiger is.

Dit zie je terug op momenten dat Ellie een mens besluipt en een enkeltje naar het hiernamaals geeft. In dat geval pakt ze het slachtoffer en steekt een stiletto met een lemmet van ongeveer tien centimeter vol in de zijkant van de keel van die persoon, om vervolgens het slachtoffer op de grond te dwingen en het mes met een haal los te trekken.

Het is afschuwelijk om te doen. Iedere keer weer. Dat komt omdat hier geen hoofden af worden gesneden of dat het bloed er als een soort hogedrukspuit uitkomt. Het is het realisme wat het uitstraalt.

Ik ben geen forensisch expert en ik heb ook nooit iemand van dichtbij op deze manier neergestoken zien worden, maar als je puur logisch nadenkt dan is dit de manier hoe het eruit zal zien. Eerst zie je een flinke golf bloed die al vrij snel over gaat in korte scheuten en dan steeds minder wordt. Omdat het mes in de keelgat wordt gestoken, hoor je ook het heerlijke geluid van iemand die in zijn eigen rode smurrie verdrinkt; moord wordt in deze game neergezet als de afschuwelijke daad die het is. Je doet het keer op keer.

Als in een animatie iemand een klap in zijn of haar gezicht krijgt, dan spat het bloed niet alle kanten op. Je ziet dan dat het bloed rustig over het gezicht van het personage loopt, zoals je dit vast ook weleens in het echt hebt gezien. Het is allemaal zo echt dat ik er op momenten echt er even tussenuit moet.

Het bloed laat zien hoe ver ze bij Naughty Dog willen gaan met het weergeven van een wereld die volgens hen zo echt mogelijk aan moeten voelen. Er is geen overdreven actie en ook niet dat er niks gebeurd, zoals bij bijvoorbeeld bij Uncharted, maar precies de hoeveelheid die het realistisch aanvoelt. Dat maakt deze game niet voor iedereen en tegelijkertijd zo enorm goed.

Gelukkig voor mij kon ik nu ook wat meer mijn wapens gebruiken, want ik had de beschikking tot een muis en toetsenbord, waarbij ik erachter kwam dat er nog een heel andere manier van spelen is dan alleen maar sluipen.

Hoe is de PC-versie?

Het heeft even geduurd, maar hier is hij eindelijk. Ik kan meteen zeggen: hij is het lange wachten meer dan waard. Deze PC-versie is, in tegenstelling tot het eerste deel, gemaakt door Nixxes en dit is meteen terug te zien. Als zij een PlayStation exclusive onder handen nemen, komt het meestal wel goed.

Ik heb een ultrawide-monitor en dit wordt prima ondersteund door deze game. Verder zitten alle details waar een PC gamer gek op is erbij. Er is ondersteuning op veel upscaling technieken en als je ze aanpast bij de instellingen zie je dit ook meteen terugkomen in de game.

Het grote voordeel ten opzichte van de versie op de consoles is dat de PC-versie alles voor iedereen ondersteunt. Wil je liever met een Xbox controller spelen? Geen probleem. Wil je toch gebruik maken van de DualSense controller? Geen enkel punt. Sluit hem aan met een kabel op de PC en je kunt ook gebruikmaken van alle sterke punten die deze controller te bieden heeft.

Echter voelt de besturing met een controller erg stroef aan in verhouding met die van de muis en toetsenbord. Dit heeft te maken met dat de ontwikkelaars je proberen aan te moedigen om vooral zo min mogelijk jouw vuurwapens te gebruiken. Ondanks de aim-assist is richten met de controller voor mij nagenoeg onmogelijk.

Met de muis en toetsenbord kun je echter sneller en preciezer de cursor verplaatsen, waardoor ook het schieten beter zal gaan. Ik merk wel dat dit voor mij logisch is, maar veel console gamers zullen mij hier echt niet kunnen volgen.

Ik heb daarmee opeens voor mijzelf een heel nieuw tactisch veld geopend voor de stealth in deze game. Opeens is de pijl en boog bruikbaar en ben ik niet meer afhankelijk van de shotgun als het misgaat.

Voor de rest zijn de verschillen tussen de PC-versie en de console-versie minimaal. Er is echter wel een heel klein puntje van aandacht en dat is dat op momenten de FPS tijdens een cutscene opeens heel laag kan zijn. Dan lijkt de game voor geen meter meer te kunnen draaien, maar dat duurt ongeveer tien seconden en dan gaat hij gewoon weer verder. Mijn vermoeden is dat dit op wordt gelost in een volgende patch. Dit is wat Nixxon ook heeft bevestigd.

Wat ik wel altijd weer mis ten opzichte van de PlayStation, is dat de Steam Achievements niet die prachtige Platinum Trophy heeft, die je wel hebt op Sony's platform. Je kunt echter inloggen met een PlayStation-account en vervolgens krijg je ook de PlayStation Trophies. Dit is overigens niet verplicht, hoewel het wel heel duidelijk is dat Sony heel graag wil dat je dit gebruikt.

Remastered

Zoals je al zag in de titel is dit niet de gewone versie, maar The Last of Us Part II Remastered. Dit betekent dat de verbeteringen voor de PlayStation 5 erbij zitten en dat lijkt mij ook logisch, aangezien de PC tegenwoordig van zeer sterke hardware kan worden voorzien.

Het heeft echter ook een aantal features die het vermelden waard zijn. Zo heb ik best wel wat potjes No Return gespeeld. Dit is een soort roguelike-versie, waarin jij met een personage in de game langs diverse scenario's moet vechten om uiteindelijk een eindbaas te verslaan. Het is geen game op zichzelf, maar het is zeker een leuke toevoeging en kan wat extra uurtjes vermaak met zich meenemen. Wat ik dan wel weer mis, is co-op; dat zou helemaal geweldig zijn.

Ook is er veel moeite gedaan met een making of. Je kunt drie scènes spelen in de game die niet officieel uitgebracht zijn en je kunt de game spelen met het commentaar van de ontwikkelaars, zoals dit bekend is bij films. Ik zal het persoonlijk nooit gebruiken, maar ik hou ervan als dat Naughty Dog zo trots is op hun product, dat ze dit hebben gedaan.

Verder zijn er de nodige tierlantijntjes. Je kunt punten vrijspelen voor skins. Dit is geen in-game currency die je waar je geld voor moet betalen: het is simpelweg een kleine toevoeging en stelt niet al te veel voor.

Conclusie:

Dit is geen game meer. Dit is een opera in de vorm van een donkere, zware game. Iedere moord die je pleegt voelt echt aan als een zeer bloederige noodzakelijkheid en alle keuzes die iedereen in de game maakt zijn begrijpelijk. Qua gameplay benadert The Last of Us Part II Remastered een zekere vorm van perfectie die maar weinig andere games kunnen evenaren. De sfeer is ijzingwekkend en het acteerwerk is het beste wat gaming te bieden heeft. Er valt eigenlijk weinig verder op te merken over dit computerspel, dat zijn verdiende versie krijgt op de PC.