The Super Mario Bros. Movie

Over deze film was de afgelopen maanden natuurlijk al een hoop te doen geweest. Zowel positief, dankzij het uitstekende animatiewerk van Minions-studio Illumination Entertainment, als negatief, vooral vanwege de voice acting van Chris Pratt als Mario. Kritiek die uiteraard gehoord is en welke al in de eerste minuten van de film op de hak wordt genomen om de toon van de film te zetten.

It’s me, Mario

Wanneer dit anderhalf uur durende avontuur begint, zien we de Mario-broers voor het eerst in decennia weer daadwerkelijk als loodgieters, inclusief een cheesy commercial met de typerende accenten die we zo gewend zijn van het besnorde duo. Dat is echter ook precies wat het zijn: typetjes. Eens de camera’s stoppen, spreken ze weer normaal om het punt over te brengen dat het een bewuste keuze was om Mario ‘’normaal’’ te laten praten in plaats van met een overdreven Italiaans accent. Hou daarbij wel in acht dat dit gaat over de Engelstalige versie en dus allicht niet geldt voor dubs in andere talen. Denk hierbij aan de Franstalige voice actor van Mario, die in afgelopen maanden viral ging op social media.

Dat goed nagedacht is over wie welk karakter tot leven brengt, zie je ook aan de andere karakters. De diepe stem van de Penguïnkoning, Kevin Michael Richardson als Kamek en de kinderlijk klinkende, maar morbide Luma zijn hierbij hoogvliegers, al is het Jack Black als Bowser die de show steelt. Zijn overdreven manier van spreken past perfect bij de uitvergrootte animaties die gebruikt zijn voor de Koopa Koning en complementeert deze om een memorabele vijand voor Mario neer te zetten. Het is bijna alsof de rol voor hem geschreven is, al zou het mij ook niet verbazen als hij daadwerkelijk inspraak heeft gehad. De enige uitzondering hierop, in mijn optiek, is Seth Rogen als Donkey Kong.

Isekai’d

Bowser mag dan wel de schurk van dit verhaal zijn, maar de Jumpman begint zeker niet als diens held. Nadat de in rood en groene geklede loodgieters de badkamer van hun eerste cliënt molesteren, besluiten ze de riolen te verkennen nadat het nieuws het heeft over grootschalige problematiek in de pijpen. Daarbij stuiten ze op de o, zo herkenbare groene pijp die Mario naar het Mushroom Kingdom en Luigi naar de Darklands van Bowser brengt. Dit is een enorme verandering ten opzichte van de games, daar het nu de langere broer is die de rol van damsel in distress vervuld.

Peach daarentegen is in deze iteratie van het Marioverse een ware go-getter. Ze weet dat Bowser uit is op haar koninkrijk, maar gaat geen moment bij de pakken neer zitten. Zij traint Mario in zaken als platformen en het gebruik van power-ups en raakt waar nodig zelf verwikkeld in het conflict. Dit is wederom een stap weg van wat de Mario games doorgaans voorschotelen, maar misschien is dat maar beter ook. Die voeren hetzelfde verhaal immers al zo lang op en in zoveel variaties, dat het verdomd lastig zou zijn voor Illumination om nog iets origineels te doen met het concept.

Voor jong en oud

Deze veranderingen – de andere richting van Mario’s stem en de nieuwe rol van Peach – zouden redenen kunnen zijn voor die-hard Mario-fans om de film volledig links te laten liggen. Niet doen! Je kunt trouw zijn aan bronmateriaal, zelfs als je het niet tot op de letter volgt. Dat moet enkel met respect en inzicht gebeuren, zaken waar het team achter het script geen tekort aan lijkt te hebben gehad. In negentig minuten wordt een vernieuwend verhaal verteld met een gezonde dosis humor, zonder dat het overdadig wordt. Hierbij worden bovendien voortdurend knipogen gegeven aan het bredere Marioverse, andere Nintendo IP’s en zelfs oorspronkelijke Mario-stemacteur Charles Martinet, wiens cameo al bekend was, maar perfect is ingezet in deze film. Voor een wat oudere gamer is de Super Mario Bros.-film daardoor een aaneenschakeling van ‘’oohs’’ en ‘’aahs’’ terwijl de verwijzingen je om de oren slaan, terwijl de kids kunnen grinniken om de vrolijke man met de grote neus op het scherm. Een perfecte film voor kinderen dus, daar de ouders er niet met tegenzin heen hoeven. Sterker nog: mijn tickets voor het hele gezin zijn reeds geboekt voor de première. Let’s-a go!

Conclusie:

Een gezonde dosis humor, sterk animatiewerk en een plot dat voldoende afwijkt van het bronmateriaal om vernieuwend te zijn, zonder het te verloochenen maken van The Super Mario Bros. Movie een bijna perfecte film. Mijn enige minpunt is dat ik Seth Rogen als Donkey Kong niet zo heel sterk vond, maar op het geheel genomen is dat een verwaarloosbare klacht.