The Wandering Village

Wanneer je het spel opstart, krijg je een korte trailer te zien die zo uit een Studio Ghibli-film lijkt te komen. Studio Ghibli heeft zelf niets met deze game te maken, maar de inspiratie is overduidelijk. De gebouwen, de personages en Onbu zelf delen die herkenbare, warme stijl. Ook de wereld rondom, hoewel simpel vormgegeven, ziet er sfeervol en verzorgd uit. Doordat Onbu zich constant voortbeweegt, reis je automatisch door verschillende biomen. Van dorre woestijnen tot de open zee en alles daartussen – onderweg kom je van alles tegen.

Van een rustige start tot micromanaging

Mijn eerste uren met The Wandering Village voelen vertrouwd en misschien zelfs een beetje nostalgisch. Net zoals bij klassiekers zoals Age of Empires, Age of Mythology of Cossacks, begin je met enkele villagers die je meteen aan het werk zet om je nederzetting uit te bouwen. Het grote verschil met die titels: je hoeft je geen zorgen te maken over vijandige legers die je werk komen verwoesten. Deze game draait puur om opbouw, optimalisatie en, afhankelijk van je keuzes, samenwerken met Onbu.

Onbu beweegt zelfstandig door de wereld en eet of slaapt wanneer hij daar zelf behoefte aan heeft. Later kun je hem commando’s geven, zoals gaan liggen of eten, zodat je niet telkens pauze moet houden wanneer hij zelf iets lekkers ziet onderweg. Op bepaalde momenten kun je bepalen welke richting Onbu uitgaat, bijvoorbeeld om een gevaarlijke regio te vermijden, een interessante locatie te bezoeken of om de reis makkelijker te maken. Als Onbu je vertrouwt, volgt hij meestal je instructies. Wil je hem toch dwingen, dan is dat mogelijk, maar dit veroorzaakt pijn bij Onbu en leidt tot een vertrouwensbreuk.

Hoewel het spel aanvankelijk rustig aanvoelt, introduceert het gaandeweg steeds meer obstakels. Poison clouds vervuilen je Air Wells (die water uit de lucht halen), fungus spores nestelen zich op Onbu’s rug en tasten je gewassen aan, en naarmate de dagen verstrijken, wordt resource management belangrijker én moeilijker. Hout en steen op Onbu’s rug zijn eindig, waardoor je na verloop van tijd afhankelijk wordt van expedities naar de grond of van technologische upgrades.

Onbu blijft gaan, maar jij bepaalt de richting

Een verrassend aspect van The Wandering Village is de ethische laag. Je bepaalt zelf hoe je Onbu behandelt. Zie je hem als partner of als lastdier? Een voorbeeld: op zijn rug groeien spikes. Die kun je weghalen om extra steen te verzamelen of om ruimte vrij te maken, maar dit doet Onbu pijn en tast het vertrouwen aan. Zulke keuzes bepalen of jullie in symbiose leven of dat jij in feite een parasiet bent.

Gebruikerservaring

De interface is overzichtelijk. Elk gebouw heeft een unieke uitstraling, waardoor je ook bij een groter dorp overzicht behoudt. Een minpunt vond ik dat het spel soms onvoldoende uitlegt hoe je bepaalde resources verkrijgt. Zo had ik regelmatig een nieuwe grondstof nodig, maar wist ik niet wat het precies was of hoe ik eraan moest komen.

Qua snelheid zijn er drie instellingen. De standaardinstelling vond ik persoonlijk iets te traag. Net als veel andere spelers, vermoed ik, speelde ik bijna constant op 2x of zelfs 4x snelheid om het speltempo aangenamer te maken.

Op technisch vlak draait The Wandering Village vlekkeloos op de PS5, wat geen verrassing is, gezien het spel minder dan een gigabyte groot is. Het zou probleemloos kunnen draaien op een handheld console of zelfs een tablet. De kracht van dit spel ligt niet in technische pracht, maar in de rust en het strategische karakter.

Conclusie:

The Wandering Village is een city builder met een unieke setting die sfeer en strategie knap weet te combineren. De mix van resource management, wisselende omgevingen en morele keuzes rond Onbu geven het spel net genoeg extra diepgang om op te vallen tussen soortgelijke games. Wie houdt van strategisch plannen en een rustig tempo, zal hier ongetwijfeld veel plezier aan beleven.