Indie games: Vaak staat het gelijk aan goedkope meuk, free-to-play vol spam en pay-to-win formules. Maar net als bij grote releases zijn er goede en slechte indie titels. De kunst is vaak om de goede te vinden. Maar als je er dan een te pakken hebt, dan is het wel echt iets bijzonders.
In deze categorie valt Thomas Was Alone, een platformer van de hand van Mike Bithell. De game kan nauwelijks meer dan pixels met kleurtjes op een zwarte achtergrond worden genoemd, maar dan alsnog weet het de speler meer in de game te zuigen dan menig grote release.
De visie van Bithell was om de speler emoties en ervaringen als vriendschap, jaloezie en eenzaamheid te laten ervaren middels zijn creatie. En waar de meeste games spectaculaire setpieces en zo realistisch mogelijke graphics gebruiken, wordt in Thomas Was Alone juist zo veel mogelijk gedaan met het minimale.
Zo ontmoeten we Thomas. Een rode rechthoekige AI in het besturingssysteem van een gloednieuw technologisch hoogstandje. Voor het eerst bewust, kijk je om je heen… om niets te zien. Op zoek naar iets, wat dan ook, schuifel je zo voorwaarts. Thomas is een slimmerik en ontdekt al snel de mogelijkheid om te springen. Zo hupt hij vrolijk van portaal naar portaal, waar hij het einde van het ene level en het begin van het volgende in luidt.
Het begint er wat zonniger uit te zien voor Thomas wanneer hij in de schijnbaar oneindige kronkels van de mainframe Chris ontmoet, een kleine, chagrijnige, oranje vierkant. Met een nieuwe partner aan je zijde kun je nieuwe paden belopen, al zul je moeten samenwerken om beide figuren naar hun portaal te krijgen. Dit is nog sterker aanwezig wanneer je groep groeit en je Claire, James, Laura, John en vele andere figuren met hun eigen karakteristieken ontmoet.
Ster van de game is Danny Wallace. Als verteller van het verhaal van Thomas Was Alone brengt hij de wereld en de gedachten van diens bewoners onder woorden. Wallace’s stem is eigenlijk het enige dat context aan de game geeft, die anders nauwelijks meer dan een pixelbrei zou zijn. Maar het is genoeg, want net als het minimalistische visuele gebeuren is de kalmerende stem van Wallace genoeg om de gekleurde vormpjes persoonlijkheid en geloofwaardigheid te geven. Dit tot het moment dat je ze een voor een verliest. Zie het als het plaatjesboek dat je in de kleuterklas zag en die een wereld voor mogelijkheden voor je opende als de lerares begon te vertellen. Dat is Thomas Was Alone, een interactief plaatjesboek dat door jou fantasie wordt afgemaakt. Helaas is ook dit verhaal veel te snel voorbij, want in een kleine drie uurtjes rollen de credits voorbij.
Voor onze recensie hebben wij de PlayStation 3- en PlayStation Vita-versie onder de loep mogen nemen. Inhoudelijk blijken deze niet te verschillen van de eerder verschenen en gerecenseerde PC-versie. Er is wel aangekondigd dat er later nog extra exclusieve content zal verschijnen. Ondertussen is het voor geïnteresseerden wellicht leuk de levels te herspelen en hierbij het commentaar van Mike Bithell aan te zetten om een beetje inzicht te krijgen in het brein achter Thomas Was Alone.
Conclusie
Thomas Was Alone kan in hetzelfde rijtje als Journey en Flower worden gezet. Het is niet echt een game, maar meer een interactieve belevenis. Woorden kunnen daarom ook niet precies neerzetten wat de magie is die mij tot Thomas Was Alone trok. Toch durf ik iedereen die open staat voor nieuwe ervaringen met een gerust hart aan te beleven om Thomas Was Alone te downloaden.