Iets wat kenmerkend is voor dit specifieke subgenre, is dat het veel meer draait om actie dan om verhaal. Dat betekent echter natuurlijk niet dat er geen opzet wordt gegeven voor de gebeurtenissen. In Turbo Overkill bijvoorbeeld ben jij een cyborg die de opdracht heeft gekregen om huis te houden in Paradise. Deze futuristische stad wordt geteisterd door machines en monsters die zijn geïnfecteerd met een virus dat ze onderdanig maakt aan de kwaadaardige AI genaam Syn. Meer dan genoeg reden om de kogels te laten vliegen!
Kogelregen
En kogels zullen vliegen, anders zou het immers geen boomer shooter kunnen worden genoemd. Je hebt hierbij natuurlijk beschikking over the golden oldies als een pistool, machinegeweer en shotgun, maar door vijanden te verslaan en valuta te verzamelen kun je deze voorzien van alternatieve vuurwijzen. Het pistool heeft dan bijvoorbeeld homing missiles, terwijl de shotgun shockbombs gooit. Hiertussen moet je bovendien voortdurend wisselen aan de hand van de vijanden waar je mee geconfronteerd wordt en natuurlijk de ammunitie die je vindt. In die zin doet het erg denken aan de klassieke DOOM evenals diens jongste telg, maar dan wel met een visuele stijl die doet denken aan een mengeling van modern en retro. Dit is moeilijk uit te leggen, maar stel je een moderne game voor die een jasje met PSX geïnspireerde textures draagt om terug te grijpen naar de feeling van de oude DOOMs.
Vergelijkingen met deze klassiekers zijn overigens op andere fronten ook makkelijk te maken. Turbo Overkill vereist dat je altijd in beweging bent om te voorkomen dat je eindigt als een zeef en geeft je meer dan genoeg middelen om dit te realiseren. Wallrunning, een dash die zelfs in de lucht werkt, sliden, een grapple hook en een double jump maken je zeer mobiel en geven je tal van aanvalsopties. De slide kan zelfs dienen als een aanval, daar een van jouw benen in de game een zaag is.
DAMN
Ook in het level design zijn de invloeden van id Software duidelijk aanwezig. Gevechtsarena’s worden afgewisseld met non-lineaire gangenstelsels waarin je niet zelden moet zoeken naar zoiets als een keycard om te kunnen vorderen. Wat hierbij helpt is de aloude regel: als er vijanden zijn, ga je de juiste kant op, al is het hier meer indicatie van plekken die je nog niet hebt verkend. Dit zou in theorie saai kunnen worden, daar het je uit de actie haalt, maar levels zijn nooit zó groot dat deze down-momenten al te lang duren. Bovendien kun je ze gebruiken om de collectibles te vinden die je gegarandeerd mist als je altijd op volle vaart door de levels schiet. Anderzijds kan dit natuurlijk ook in een tweede playthrough, zodat de adrenaline kan blijven stromen. De drie episodes samen kosten je ongeveer tien uur om te voltooien, dus het is niet dat lengte een probleem was, maar de herspeelbaarheid is ook geen overbodige luxe.
Een moment waarop je sowieso even pauze moet nemen, is wanneer het tijd is om augments te kopen. Deze modifiers kun je kopen om je speelstijl te complementeren, zodat je bijvoorbeeld automatisch munten naar je toe trekt of flinke schade doet wanneer je een vijandig gezicht als duikplank gebruikt. Het zijn doorgaans geen game changers, waardoor ik er mijn bedenkingen bij heb om ze in de huidige vorm te implementeren. Beter waren het dingen die je automatisch vrijspeelt naarmate de game vordert, zodat je arsenaal wordt uitgebreid zonder je uit de actie te halen.
Conclusie:
Turbo Overkill is een van de beste boomer shooters uit recente jaren en mag zich niet enkel meten met DOOM: Eternal, maar overtreft die op sommige aspecten. De wapens zijn heerlijk, vooral wanneer je hun alt fire hebt ontgrendeld en tenzij je echt een keycard niet kunt vinden, zit het tempo er heerlijk in. Met tien uur voor één playthrough is het bovendien bijzonder zacht geprijsd.