Nu games maken steeds gemakkelijker wordt, moeten ontwikkelaars steeds creatiever worden als ze hun idee vorm proberen te geven. Een TRPG is op zichzelf niet bijzonder meer en daarom haalde Digimon: Survive er een visual novel bij, terwijl Symphony of War je een legertje rondom jouw units liet bouwen. Voor Tyrant’s Blessing koos men voor roguelike-elementen, wat voor mij persoonlijk een intrigerende combo bleek.
Dit is niet omdat ik zo dol ben op roguelike en -lites. Sterker nog, in een recente column concludeerde ik al dat dit genre gewoon niet zo goed past bij wat ik in een spel zoek. Ik was daarom heel benieuwd of het combineren met een genre dat ik wel graag speel een ander resultaat zou bieden. Het gevolg zijn een tweetal reviews, waarvan deze de eerste is.
TRPG
Tyrant’s Blessing is dus een TRPG. En dan specifiek eentje waarin gameplay de boventoon voert. Er is iets met een koninkrijk en een necromancer dat het terroriseert, maar het wordt globaal in een minuut tijd uitgelegd en daarna wordt er slechts mondjesmaat op uitgebreid. Belangrijk om te weten is dat een kleine verzetsgroep weerstand biedt aan deze bezetter en hem verslaan jouw uiteindelijke doel is.
Deze groep bestaat oorspronkelijke uit vier mensen en twee dieren, waarvan je voor elke run drie mensen en een dier moet kiezen. Elke unit heeft zijn eigen skills en speelstijl, zoals een prinses die draken commandeert, een mage die magische zwaarden gooit en de standaard knight en archer. Je kunt meer units vrijspelen door objectives te behalen, al stijgt het aantal wat je mee kunt nemen in een gevecht nooit.
De reden daarvoor is dat de slagvelden enorm klein zijn. Wie speelvelden als die van Disgaea, Fire Emblem of Stella Glow gewend is, zal het gevoel hebben in een tutorial rond te rennen als die die van Tyrant’s Blessing ziet. Maar dat is waarschijnlijk te wijten aan de tweede helft van deze formule.
Roguelike
Omdat je een party aan het begin van jouw avontuur kiest en enkel heel beperkt wijzigingen aan kunt brengen zonder eerst een game over te zien, kan de game geen ingewikkelde maps maken die jou dwingen om de krachten van jouw strijders optimaal te benutten. Er is immers geen garantie dat je specifieke units met je hebt meegesleurd. Het spannendste wat je op een map van Tyrant’s Blissing zult vinden, is daarom zoiets als een siege weapon of statische val.
Om dit gemis te compenseren, zijn de levels die je op jouw avontuur tegenkomt willekeurig. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat ze randomly generated zijn; meer dat ze uit een poel worden gegrepen en worden rondgestrooid. De selectie is echter niet bijzonder groot, daar ik na de eerste run elke keer weer herhalende levels tegenkwam.
Rennen!
De term run is er een die ik in dit artikel vaker hebt gebruikt. En fans van roguelikes en -lites zullen er ongetwijfeld mee bekend zijn. Voor fans van TRPG is dit niet vanzelfsprekend. Een run verwijst naar een poging om de game te voltooien. Daar een roguelike door de aard van het genre geen checkpoints heeft, betekent een game over echt dat je vanaf het begin moet herstarten. Upgrades en progressie raak je kwijt en enkel jouw voortgang op achievements blijft bewaard. In deze titel krijg je echter geen game over wanneer jouw units uitgeroeid zijn, maar al wanneer slechts één van jouw kwartet valt.
In een traditionele TRPG is al jouw units in leven houden in elk gevecht een vrijwel onmogelijke opgave. Dus dat is niet wat Tyrant’s Blessing doet. In plaats daarvan laat het je elke beurt zien wat de vijand gaat doen, waardoor je hun acties kunt onderbreken. In theorie is dit een prima idee, maar wanneer vijanden structureel met meer zijn dan jij en ook veel meer HP hebben dan jouw units, voelt het alsof de balans nogal in jouw nadeel is. Daar stopt het helaas niet. Zoals gezegd is de vijand een necromancer en daarom komen units nadat ze gedood zijn meermaals terug tot leven. Welke dat zijn is echter niet te voorspellen en in combinatie met de andere factoren voelt de credits bereiken als meer geluk dan wijsheid. Al verbergt het wel dat je de game in theorie binnen een uur kunt voltooien.
Conclusie
De grens tussen een roguelike en een kansspel kan op momenten heel vaag zijn, maar Tyrant’s Blessing laat zich te vaak eroverheen duwen. Bovendien zorgen de roguelike-elementen ervoor dat de T van TRPG verwaterd, daar levels elke combinatie van karakters moet kunnen herbergen. Het gevolg is een vrij oppervlakkige ervaring waarbij geluk vaker wel dan niet de beslissende factor is.