Het beginnen van die opvolger, is als ontwaken in een warm bad. De game oogt, speelt en klinkt hetzelfde als zijn voorganger. Sterker nog, ik had het direct gelooft als je me had gezegd dat ik die gewoon aan het spelen was. Ik wilde inderdaad meer Void Terrarium, maar dit deed me even de wenkbrauwen fronzen. Al snel bleek echter dat dit enkel voor de tutorial is.
Een eigen huis, een plek onder de grond
Eens je de kneepjes van het vak weer geleerd hebt, komt jouw thuisbasis in gevaar door een glitch in het robotnetwerk, die de echte wereld binnendringt. Ten einde raad vluchten jij, de opgelapte FactoryAI en laatste mens Toriko naar een nieuwe veilige haven, waar je met niets opnieuw moet beginnen.
De eerste uren zijn door deze opzet nogal een herhalingsoefening voor de terugkerende speler, maar dienen tegelijkertijd als een introductie voor nieuwe spelers, dus het is begrijpelijk waarom dit nodig is. Hoewel niet zo uitgebreid als in de eerste game, leer je opnieuw dat jij een care Robot bent die ooit als taak had de mensheid te beschermen in ondergrondse bunkers. Daar waren jij en je soortgenoten ogenschijnlijk niet bijster goed in, want er is nog maar één overlevende van het menselijke ras. Een meisje genaamd Toriko. Jij en eerdergenoemde FactoryAI hebben besloten zich over haar te ontfermen en haar leven zo aangenaam mogelijk te maken. Dit betekent allereerst de essentiële zaken regelen: een bed, eten, entertainment en medicatie.
Een dubbel gevoel
Het is hier waar ik nogal geconflicteerd ben over wat te vinden. Ik begrijp waarom dit alles nodig is vanuit een verhalend standpunt en dat het ook deels is om nieuwe spelers te verwelkomen. Voor mij als terugkerende speler, die de game bovendien nog behoorlijk goed op het netvlies heeft staan, is het een behoorlijk bittere pil om te moeten slikken als het eerste kwart van de game pure repetitie is.
Diezelfde terugkerende spelers zullen allicht ook niet heel gelukkig worden van de andere drie kwart. Want er is onder de streep niet heel veel aan gewijzigd. Sommige skills – vooral de beste – zijn nu gekoppeld aan wapens, er zijn mystery rooms met leuke bonussen en er zijn een handjevol nieuwe vijanden en locaties, maar in essentie speel je dezelfde game. Een game die inspiratie haalt bij de mystery dungeon-titels van weleer en je dungeons laat verkennen die bij elke poging weer anders zijn ingedeeld, andere voorwerpen bevatten en je op nieuwe manieren kunnen verrassen. Belangrijk hierbij is dat je meer moet doen dan jouw HP boven nul houden, daar je batterijen moet verzamelen om Robbie de Robot gaande te houden en commando’s naar het thuisfront te sturen om Toriko mee in leven te houden. Dit klinkt veel moeilijker dan het is, want tenzij ik ontzettend roekeloos te werk ging, was het voltooien van dungeons nooit of te nimmer een probleem, ondanks de unieke twist die Void Terrarium met zich meebrengt.
Deze twist is dat je je in tegenstelling tot een Pokémon: Mystery Dungeon of Shiren the Wanderer niet kunt voorbereiden op wat gaat komen. Robbie wordt elke keer wanneer hij terugkeert naar de basis gereset, waardoor skills en levels verloren gaan. Je begint daarom bij elke expeditie op level 1 en krijgt bij elke level up keuze uit twee skills. Met een beetje geluk kun je daarmee de game volledig breken en al fluitend door de dungeon gaan, maar wie pech heeft krijgt ook skills die totaal niet bij de speelstijl passen. Dankzij uitbreidingen van Robbie en permanente stat boosts die je krijgt door het bouwen van dingen voor Toriko, kun je het jezelf iets makkelijker maken, maar jezelf naar de overwinning grinden is er hier niet bij. Anderzijds is dat zoals gezegd ook niet echt nodig als je niet te gehaast te werk gaat en daardoor onnodig veel XP laat liggen. Want dan komen de level ups vaak genoeg dat slechte RNG gecompenseerd kan worden.
Checklist
Dat Void Terrarium 2 niet heel veel wijzigt aan de formule zal niet iedereen bekoren, maar daar ik meer van het origineel wilde, heb ik er niet heel veel problemen mee. Ik had echter dan wel graag gezien dat ze mijn grootste kritiekpunt aan zouden pakken: een gebrek aan content. Void Terrarium 2 is een stuk langer dan zijn voorganger, maar dat komt vooral omdat je vaker naar het handjevol dungeons terug moet keren voor verschillende missies of zelfs enkel om tijd te passeren om een nieuw story event te triggeren, niet omdat er zoveel extra dungeons en inwoners ervan zijn. Tot mijn grote verbazing raakte ik daarom op den duur verveeld. Nooit heel lang, want een paar uur later speelde ik vrolijk verder, maar toch; dat had meer te maken met het veel uitgebreidere verhaal over Toriko’s verleden dan met de gameplay.
Mijn andere kritiekpunt, een veel te makkelijke endgame, is dan wel weer aangepakt dankzij een tweetal speciale dungeons die mijn kont genadeloos hard schoppen. Die ga ik allicht ook nog wel trotseren bij het behalen van de platinum trophy, maar of ik die ook wil scoren, daar ben ik nog niet helemaal over uit.
Conclusie:
Void Terrarium 2 heeft niet heel veel gewijzigd ten opzichte van zijn voorganger, maar wat wel gewijzigd is, is veelal niet in diens voordeel. Dit is het duidelijkst merkbaar bij het langere verhaal wat niet wordt vergezeld door meer content. In plaats daarvan moet je dezelfde locaties vaker bezoeken en dezelfde vijanden weer een kopje kleiner maken. En daar het maken van compleet gebroken builds door de nieuwe distributie van skills niet meer zo makkelijk is, kun je daar ook niet snel doorheen gaan. Het gevolg is dat de verveling gaandeweg toeslaat, al wordt het nooit zo erg dat ik de game voor langer dan een paar uur weg wilde leggen.