Wildmender

Om te overleven in een woestijn moet je van een aantal zaken bewust zijn. De eerste is natuurlijk dat het er zelden regent en dat de hoeveelheid waterbronnen minimaal is. Het beste wat je dus kunt doen is ervoor zorgen dat jouw bron water wordt vergroot. Het tweede probleem is ook niet geheel onbelangrijk: je moet voedsel hebben om te overleven. Het mag een woestijn zijn, maar als je goed om je heen kijkt, zie je dode planten en onder de grond zitten nog levende zaden. Die kun je in jouw oase planten. Doordat de wortels van deze planten het vocht verder kunnen brengen wordt een gedeelte van de grond vruchtbaar en zo kun je langzaam jouw oase uitbreiden.

Droogte is niet jouw beste vriend

De wereld van Wildmender is niet realistisch. Het is een fantasy-wereld en dat is goed te zien. Het heeft een beetje de grafische vormgeving van de laatste twee The Legend of Zelda games. Het is, ondanks de eentonigheid van een woestijn, bijzonder kleurrijk en op momenten ziet het er erg mooi uit. Ik miste wel wat diepgang in de spelwereld, maar dat kun je van tevoren verwachten gezien de leefomgeving; een woestijn staat niet bekend om zijn grote variatie. Zeker het begin voelt aan als een lange wandeling door een vooral geel-bruin landschap met een helblauwe lucht.

Naast je is een geest. Het lijkt op een soort zwevend oog van de Egyptische god Horus. Deze geest heet Vidyas en begeleidt je door het begin van de game. Hij legt uit hoe de gameplay werkt en waar je naartoe moet. Wat hij echter uitlegt over de gameplay is minimaal. Je zult een hele hoop dingen zelf uit moeten vinden, waarvan het handig was geweest als er iets van werd uitgelegd.

Het is een survivalgame en dat betekent dat je moet overleven. Je begint met het verzamelen van hout, steen en uiteindelijk ga je ook andere grondstoffen verzamelen. Ook belangrijk in deze game is dat je altijd op zoek bent naar voedsel. Alles wat je kunt eten moet je meenemen. De eerste keer dat ik de game speelde, onderschatte ik dit en kampte steeds met een voedseltekort, waardoor ik steeds dood ging. Pas toen ik opnieuw begon en alles snaaide wat er te snaaien viel, wist ik het enigszins onder controle te houden.

Wanneer je wat hout hebt verzameld, maak je een houten riek. Met deze riek kun je hout hakken en planten kort en klein slaan. Wanneer je wat andere grondstoffen hebt verzameld, kun je daarna een houten schep maken. Hiermee kun je materialen opgraven uit de grond en kun je ook de waterpoel een beetje vergroten, wat echt aan te raden is om te doen. Hoe groter de plas met water, hoe meer ruimte je hebt om zaden te planten en je zult al snel merken dat je echt wel een flink bos planten nodig te hebben om genoeg voedsel te kunnen kweken. De planten doen er zeer lang over om te groeien en jouw honger is zo terug.

Een typische survivalgame met de typische perikelen

Vanaf het begin is het probleem van de survivalgame meteen duidelijk. Je kunt geen kant op of je hebt weer honger en na twee stappen is jouw waterzak leeg en lig je zo droog als een mummie op de woestijngrond te huilen dat je weer naar jouw moeder wil. Je bent daar de hele tijd mee bezig. Verder ben je takjes aan en stukken koper aan het zoeken en probeer je daar tussenin ook de missies van Vidyas te volbrengen die op een gegeven moment onmogelijk lijken te worden.

Op den duur zijn de missies van Vidyas niet meer zomaar te doen, omdat je door stukken zoutwoestijn moet gaan die zo warm zijn dat je binnen minuten health verliest van de dorst of honger. Wanneer je dood gaat, begin je weer in de oase en moet je terug naar de plek waar je veranderd bent in een stoffelijk overschot, waar je jouw volledige inventaris op kunt halen. Daar zit hoogstwaarschijnlijk voedsel bij dat je hard nodig hebt.

Daarna moet je gaan bouwen. Dat bouwen is volgens de typische en eentonige formule van een survivalgame. Je hebt vier takken nodig en twee eikels voor een tafel. Je hebt het hout wel, maar mist een eikel en je hebt geen idee waar je deze kan vinden. De truc is niet op zoek te gaan. Zodra je op zoek gaat kun je het nooit meer vinden en stop je uit frustratie en wil je nooit meer iets met het genre te maken hebben. Ga iets anders doen en binnen korte tijd heb jij jouw eikel.

Het bouwen gaat steeds verder, maar het belangrijkst is dat de voedselvoorziening loopt. Water heb je in eerste instantie genoeg en eten wordt dan het belangrijkst. Het beste wat je kunt doen is de planten plaatsen in een speciale bak, maar dan heb je compost nodig. Hoewel Vidyas hele verhalen vertelt over een relatie met één of andere woestijngod en hoe je kunt praten met andere geesten, vertelt hij niets over het maken van een lekkere maaltijd. Dat zeer belangrijke onderdeel moet je weten en als je het niet weet zoek je het maar uit.

Het bleek dat je een skill tree hebt. Door de spelwereld lopen wat geesten rond en wanneer je die geesten aanspreekt krijg je punten. Met deze punten kun je nieuwe abilities kopen en uiteindelijk zit daar de mogelijkheid bij om een compost bin te maken. Daar gooi je planten in en die veranderen in enkele uren in de compost die ervoor zorgt dat de groentes en planten sneller gaan groeien.

Co-op zou verplicht moeten zijn

Mensen die mij kennen weten het al, maar ik hou niet zo van co-op. Toch wil ik mijn lans breken voor Wildmender. De survival-elementen in de game zorgen meer voor een remmend effect die alle tempo uit de game haalt, doordat je constant dingen moet doen die je eigenlijk nog niet kan. Zelf moet je dan maar uitvinden wat jouw volgende stappen zullen zijn. Hulp met het doorspitten van de woestijn van grondstoffen is daarom van essentieel belang en hoe meer mensen dit kunnen doen hoe vlotter de game aan zal voelen.

Helaas voor de ontwikkelaars is deze uitgedroogde survival game een beetje het slachtoffer van de vele grote games die deze tijd uitkomen. Op het moment van schrijven zijn er nog weinig reviews op Steam geschreven en meestal betekent dit dat de game niet al teveel wordt gespeeld. Zomaar mensen vinden die graag met je willen spelen zit er dan ook niet direct in. Je zult denk ik eerst op de Discord van de game moeten kijken om te zien of daar mensen zijn die graag met je mee willen doen.

Conclusie:

Wildmender is een zoveelste survivalgame. Hoewel de game zijn best doet sfeervol te zijn en de vormgeving zeker niet lelijk is, steekt deze game niet uit boven andere genregenoten. Wanneer je alleen speelt, duurt alles erg lang en tot overmaat van ramp wordt het belangrijkste deel niet echt voldoende uitgelegd, namelijk het bijhouden en uitbreiden van de oase. Dit zorgt ervoor dat de game als een sleur aanvoelt. Met vrienden is deze game beter te spelen, omdat je samen sneller de woestijn van zijn grondstoffen kan ontdoen, wat zeer belangrijk is in deze game. Hoewel Wildmender niet onder doet aan ander games in het survivalgenre, zijn er zeer veel betere te vinden en is het voor mij heel moeilijk om deze game aan te raden bij deze mensen.