Back to the Past with Mario 1998 Edition

We beginnen zoals altijd met een aantal eervolle vermeldingen, want ik blijf me houden aan de door mijzelf gestelde regels. Dat betekent dat er dit keer twaalf games zijn die een eervolle vermelding krijgen, en die games zijn: Redneck Rampage Rides Again, Crash Bandicoot: Warped, Need for Speed III: Hot Pursuit, Warhammer: Dark Omen, MediEvil, Tomb Raider III: Adventures of Lara Croft, Oddworld: Abe's Exoddus, Mortal Kombat 4, Pandemonium 2, Jazz Jackrabbit 2, Populous: The Beginning en TEKKEN 3.

10. SiN (PC)

Een game die als concurrentie Half-Life had. Volgens velen is Half-Life de betere game; ik deel die mening niet. Ik heb mij zoveel meer vermaakt met SiN. Het schieten was heerlijk, de levels waren leuk en het geweld was heerlijk gory. Ook bracht SiN veel vernieuwingen naar het FPS-genre, zoals het wapen van je tegenstander uit z'n handen slaan en dat je door de vijanden op verschillende lichaamsdelen, zoals benen, torso en armen, geraakt kunt worden. Ook namen de vijanden in deze game dekking en vroegen ze om versterking.

Nu een leuk feitje: in 2000 is er een anime gebaseerd op deze game uitgebracht. Het veranderde veel dingen aan het verhaal, maar het was wel een erg toffe en bloederige anime.

09. Commandos: Behind Enemy Lines (PC)

Met tactische games was ik al bekend, maar tactische games waarbij stealth kwam kijken, not so much. Ondanks dat ik pas tien was en ik toentertijd al een redelijk tactisch inzicht had, faalde ik vaak in deze game, want stealth, daar was ik niet goed in. In de game bestuur je zes soldaten waarmee je twintig missies moet voltooien. Deze zes soldaten hebben ieder zo hun eigen skill; zo kan de spion zich vermommen als een vijand en kan de marinier bijvoorbeeld duiken en voertuigen besturen. Overigens kan je niet bij elke missie alle zes de commandos besturen; nee, per missie bepaalt het spel welke commandos je bestuurt.

08. Gex: Enter the Gecko (PC)

Ik val maar gelijk met de deur in huis: Gex: Enter the Gecko > Super Mario 64. En dat meen ik oprecht. Ja, het platformen en de camera zijn veel beter bij Super Mario 64, maar ik ben een sucker voor (cult) film- en seriereferenties en oneliners, en Gex bedient mij daar erg goed in. Plus, de levels in Gex zijn erg leuk en goed ontworpen. Oh, en de levels zijn ook heel goed gevarieerd, alleen de camera en controls laten soms nog wel te wensen over.

07. Cardinal Syn (PS1)

Ik denk dat het nu wel vrij duidelijk is dat de fighter één van mijn favoriete genres was, want ook deze keer worden fighting games redelijk goed vertegenwoordigd. Cardinal Syn, één van de meest bloederige fighting games die ik ooit heb gespeeld, speelt zich af in een rauwe en duistere middeleeuwse wereld. Zoals in de meeste fighting games kun je uit een roster van een aantal personages kiezen, zoals bijvoorbeeld een ridder, een zombie, een hofnar en een lizardman. Het roster bestaat overigens uit acht personages en acht unlockable personages. O, en de eindbaas Syn/Kron mag je in het lijstje plaatsen van Shao Kahn, a.k.a. een oneerlijke boss fight.

06. Star Wars: Shadows of the Empire (PC)

Niet mijn nummer één Star Wars-game, maar hij staat wel 100% in mijn top 3 Star Wars-games. De meest iconische missie is misschien wel de eerste missie, waarbij je met een snowspeeder deelneemt aan de Battle of Hoth en je dus ook AT-AT's neer mag halen. Maar ook de andere missies zijn leuk, behalve de sloopbike-missie; die mag men steken waar de zon nooit schijnt. De protagonist Dash Rendar is een interessant personage (hij is canon gemaakt door Disney, maar hij heeft nog geen live-actiondebuut gemaakt en ik hoop dat dat wel ooit gaat gebeuren). Ook is het erg tof dat IG-88 een redelijke rol heeft in deze game.

05. Bloody Roar (PS1)

Dit is één van mijn meest favoriete fighting games en ik hoop ooit dat er weer een vervolg op komt. In de basis is het eigenlijk een erg generieke fighting game, maar wat deze game zo tof voor mij maakt, is dat de personages kunnen transformeren in dieren, zoals bijvoorbeeld een wolf, tijger, mol, gorilla of een konijn. Je kunt ook een meter vullen; als je die meter 100% hebt gevuld, dan kun je de zogenaamde beastmodus activeren, waardoor je tijdelijk hoger kunt springen en harder slaat en schopt, etc.

04. Future Cop: LAPD (PC)

Deze game heeft twee modi: Crime War Mode en Precinct Assault Mode (deze modus is basically een MOBA voor dat MOBA een ding was). De laatstgenoemde modus heb ik nooit gespeeld. De Crime War Mode daarentegen heb ik samen met een maat van me grijs gespeeld. Niks is heerlijker dan met een police mech criminelen op te blazen en hun lichamen uit elkaar te zien klappen. We gingen overigens wel vaak game over in deze game, want het leuke is dat de levensbalk gedeeld wordt door beide spelers en als de ene speler doodgaat, is het dus gewoon game over.

03. StarCraft (PC)

Als je aan mij vraagt wat beter is, WarCraft of StarCraft, dan zeg ik zonder aarzelen StarCraft. Ik houd van een middeleeuwse en fantasy-setting, en normaal kies ik ook eerder voor die setting, maar als het op de "Craft"-games aankomt, dan moet ik gewoon kiezen voor StarCraft. Ik weet niet waarom, maar ik vind de sci-fi-setting van StarCraft gewoon veel leuker dan de middeleeuwse setting van WarCraft. Overigens speelde ik altijd voor de Protoss of de Terrans; de Zerg vond ik als speelbaar ras niet zo interessant.

02. Grim Fandango (PC)

Dit is één van mijn meest favoriete games ooit. Als je tegen mij zou zeggen: "Mario, maak eens een top zoveel best games of all time," dan zou deze game heel hoog in het lijstje komen te staan. Het verhaal, de puzzels, de artstyle en de typische LucasArts-humor; ik hou ervan. Ik heb deze game nu zo vaak gespeeld dat ik alle puzzels uit m'n hoofd ken en de game in drie uur uitspeel, en toch geniet ik er nog steeds elk jaar van.

01. Die by the Sword (PC)

Ook dit is een game waar ik fijne herinneringen aan heb, al zijn ze sinds een jaar of veertien ook wel wat aangetast, maar daarover later wat meer. Die by the Sword is een action-adventure game gemaakt door Treyarch (ja, die van CoD). Het verhaal is redelijk dertien in een dozijn: je chickie wordt ontvoerd en je moet haar redden. Maar wat deze game leuk en goed maakt, is dat je 100% controle hebt over je zwaardarm en, zeker met een muis of joystick, de bewegingen erg realistisch en vloeiend waren. Je kon ledematen en hoofden afhakken; het leuke daarvan was dat als de arm eraf ging, je enemy niet gelijk dood was, maar bleef leven, en je dus zo sadistisch kon zijn dat je hem nog even in leven liet zonder bijvoorbeeld zijn beide armen. Maar dit kon ook met de speler gebeuren, en geloof me, op één been rondhinken maakte de game niet makkelijker.

Maar deze game heeft mij ook wat geleerd: hoe goed je herinneringen ook zijn aan iets, soms kunnen dat betere herinneringen blijven. Want ik heb de game rond 2011 weer eens geprobeerd te spelen en dat had ik niet moeten doen, want het speelde echt niet fijn en heeft mijn kijk op deze game ietwat aangetast.

Zo, dat was alweer het einde van deze excursie, dus iedereen terug de tijdmachine in, want we moeten echt terug naar 2025. Volgende keer neem ik jullie mee naar het laatste jaar van de jaren '90.