Back to the Past with Mario 1999 Edition

Het jaar 1999 was voor mij een jaar waarin ik wederom veel sequels heb gespeeld, maar ook aardig wat nieuwe IP's. Nintendo is weer een ontbrekende factor in mijn lijstje, net zoals PlayStation. Deze keer bestaat mijn lijstje enkel uit PC-games.

Zoals altijd heb ik een aantal games die een eervolle vermelding verdienen en die games zijn: Midtown Madness, Medal of Honor, Ape Escape, Tomb Raider: The Last Revelation, Aliens Versus Predator, Grand Theft Auto 2, Shadow Man en Command & Conquer: Tiberian Sun.

10. Indiana Jones and the Infernal Machine

Ik ga heel eerlijk zijn: als het op deze game aankomt, heb ik een redelijk gekleurde bril op. Want ik vind het de beste Indiana Jones game ooit, ook als ik in retrospect kijk naar Indiana Jones and the Fate of Atlantis. En ondanks dat het veel overeenkomsten heeft met de Tomb Raider games, vind ik Indiana Jones and the Infernal Machine beter dan bijna alle Tomb Raider games. Zoals ik eerder al zei, hebben deze game en Tomb Raider veel overeenkomsten; zowel Indiana als Lara zijn archeologen die op verschillende plekken naar artefacten zoeken.

Bij beide games komt er veel platform- en schietwerk om de hoek kijken; ook puzzels zijn een groot onderdeel van beide games. Indiana Jones and the Infernal Machine legt wel meer nadruk op de puzzels dan de Tomb Raider-games dat deden. En je speelt voor frickin' Indiana Jones en alleen al daardoor onderscheidt de game zich genoeg van de Tomb Raider-games. Ondanks dat ik veel liefde heb voor deze game, zijn er wel twee dingen die ik echt haat in deze game, en dat zijn allereerst de missies met het opblaasbare vlot. O man, hoe erg ik mij daar aan kon irriteren; dat ding was echt veel te snel lek. Het tweede ding dat ik echt haat, zijn de spinnen. Nou ben ik echt niet bang voor spinnen (ik laat old world en new world vogelspinnen zonder angst over mijn gezicht lopen), maar goddamn, die beesten kwamen in deze game echt te vaak zomaar opdoemen en dan ook echt in het midden van het scherm, recht in je zicht. Gewoon niet leuk.

Wel, één side note: voordat jullie de hooivorken erbij pakken, ik heb Indiana Jones and the Great Circle nog niet gespeeld.

09 Re-Volt (PC)

En dan nu de enige racegame in dit lijstje, maar dit keer geen normale racegame, want we racen namelijk niet in normale auto's, F1-auto's of zelfs niet in karts. Nee, dit keer gaan we racen met radiografisch bestuurbare auto's. De circuits in deze game zijn onder andere straten, tuinen, musea, stoomschepen, bouwplaatsen en supermarkten. Voor de rest speelt het wel net zoals games als Wacky Wheels en Mario Kart. Zo kun je ook in deze game power-ups oppakken en races winnen, wat ervoor zorgt dat je andere auto's en nieuwe circuits vrijspeelt. Zoals gewoonlijk heeft ook deze game de gebruikelijke multiplayer.

08 Urban Chaos (PC)

In deze game speel je voor de politieagente D'arci Stern (een sterke zwarte vrouw, iets wat men zegt dat nog nooit in een game is geweest, blabla) en de ex-soldaat Roper McIntyre. Het is lang geleden dat ik deze game heb gespeeld, maar wat ik me er nog van herinner, is dat de game een twintigtal levels heeft die allemaal kleine open werelden zijn die je vrij kunt doorkruisen met je politieauto of andere voertuigen die je kunt "lenen". Je kon ook in veel gebouwen naar binnen (en dat voor 1999). Zoals ik al zei, speel je als een politieagente en ja, je kunt criminelen doden met een arsenaal aan wapens en met martial arts, maar je kunt de criminelen ook arresteren en dan reageren de burgers positiever op dan dat je iedereen maar doodmaakt. Wat ik persoonlijk wel jammer vond van deze game, is dat het op het laatst ging leunen op het bovennatuurlijke. Het was leuker geweest als het met beide voeten op de grond had blijven staan.

De game is naast de PC ook uitgebracht voor de PlayStation en de Dreamcast, maar waar de PC-versie lovende kritieken kreeg (8,2 gemiddeld), kregen de PS1 en Dreamcast veel negatieve kritieken (4,7 voor de PS1 en een 5,2 voor de Dreamcast). Oftewel, een mislukte port-poging.

07 Prince of Persia 3D (PC)

En dan nu een game die toentertijd slecht ontvangen werd en door velen nog steeds als slecht wordt gezien. Daarnaast bewees deze game ook dat de transitie naar 3D-platforming niet altijd slaagde, maar toch heb ik persoonlijk aardig wat liefde voor deze game, ondanks zijn gebreken. Wat de game goed doet, is het verhaal van de originele Prince of Persia-serie afronden en de combat was echt heel erg goed, mede doordat ze de hulp van een aantal zwaardvecht-experts hadden ingeschakeld, waardoor de combat realistischer was. Zo kon je pareren, blocken en je vijand van alle zijden aanvallen. Ook de puzzels waren leuk en interessant. Wat de game vooral heeft parten gespeeld, is dat allereerst Jordan Mechner, de originele PoP-bedenker, weinig inbreng had en telkens minder interesse had in het maken van games. Maar ook zat de camera de game in de weg, net als de tank controls die het platformen niet makkelijker maakten. En het feit dat de game moest strijden met Tomb Raider: The Last Revelation maakte het ook moeilijk voor de game.

06 Age of Empires II: The Age of Kings (PC)

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het eerste deel van deze RTS-franchise nog niet had gespeeld voordat ik aan deel 2 begon. Ik weet, het is erg schandalig, maar het is nu eenmaal zo. Maar om het goed te maken: AoE2 heb ik heel erg veel gespeeld. De singleplayer-campagnes heb ik helemaal grijs gespeeld, en de multiplayer heb ik ook erg vaak gedaan met mijn vader, broer, vrienden en mijn buurmeisjes (die nog steeds, net als bij Warcraft, een alliantie hadden). Ik weet niet waarom, maar in de singleplayer vond ik de Mongol- en de Teutonen-campagnes het leukste om te doen, al was de laatstgenoemde wel erg pittig. In de multiplayer speelde ik meestal voor de Japanners, omdat de Japanse unieke soldaat de samurai was.

05 Worms Armageddon (PC)

De derde Worms-game alweer. Oorspronkelijk was dit bedoeld als expansie van Worms 2 onder de naam Wormageddon. En ja, ik ga mijzelf weer herhalen, dus kom maar op met de copy-paste-grap: ook dit deel verbetert alle punten van zijn voorganger. De graphic effects zien er beter uit, de controls zijn beter, er is meer variatie in de wapens en de AI is iets slimmer (but still stupid). Maar de game blijft natuurlijk nog steeds het meest fun als je het met vrienden speelt. Ten tijde van Worms 2 was ik helemaal into TMNT, Biker Mice from Mars en Thundercats, en gaf ik mijn wormen namen als Shredder, Lion-O en Modo. Ten tijde van Worms Armageddon had het oude Egypte mij in zijn greep en gaf ik mijn wormen namen als Anubis, Amon-Ra en Osiris.

04 Mortyr (PC)

Deze game is één van mijn meest favoriete FPS-games (er zijn maar twee FPS-games die ik beter vind, maar daar praat ik een andere keer wel over) ooit. Eigenlijk is het een vrij standaard FPS-game; qua gameplay doet het anno 1999 dan eigenlijk niks speciaals, maar ik vond het lekker wegspelen. Maar waar de game voor mij in uitblonk, was het verhaal, want het was niet zomaar de zoveelste WW2-shooter waar je nazi's moest neerschieten. Nee, in deze game mocht je nazi's doden in 1944 en in 2093, want in deze game waren het de nazi's die de oorlog hadden gewonnen en ze hebben 148 jaar kunnen regeren. Maar in die anderhalve eeuw tijd hebben ze wel de armageddon in gang gezet. Om dat tegen te houden word jij, Sebastian Mortyr, terug de tijd in gestuurd. Ik vond en vind dit what-if-scenario nog steeds awesome.

03 Legacy of Kain: Soul Reaver (PC)

En dan nu de laatste sequel uit dit lijstje. Ook bij deze game is het weer zo dat ik deel één, oftewel Blood Omen: Legacy of Kain, niet heb gespeeld, althans niet in het jaar dat het uitkwam. Daardoor kijk ik ook met een ietwat gekleurde bril naar Soul Reaver en vind ik het nog steeds het beste deel uit de reeks. Ook dit is een game die het anders doet dan zijn voorganger, op meerdere manieren eigenlijk, want allereerst is dit een 3D third-person action-adventure game, terwijl Blood Omen een 2D top-down action-adventure game was. Ten tweede speelde je voor Raziel, een vampire turned wraith (in Blood Omen speelde je voor Kain, een mens turned vampire).

Één van de leukere features van deze game was dat je kon switchen tussen twee verschillende werelden, respectievelijk de material en spectral plane genaamd. In de material plane kun je met objecten interactie hebben en zijn je vijanden vampierjagers en boeren, etc., die je op de gebruikelijke manier kunt doden. In de spectral plane kun je juist weer door sommige objecten heen lopen en bijvoorbeeld ook over de bodem van een meer of rivier lopen en je vijanden zijn de spectral plane-demonen en vampieren. De demonen kun je net als de menselijke vijanden op de gebruikelijke manier doden, maar de vampieren kun je alleen doden door ze te doorboren, in het water te gooien of ze in het zonlicht te duwen. De meeste puzzels in de game moest je oplossen door in beide werelden iets te doen.

02 Recoil (PC)

En dan nu een game die anders is dan alle andere games in dit lijstje. Het genre van deze game heet vehicular combat, en dat geeft natuurlijk al een beetje weg wat je doet in deze game. Je bestuurt dus een voertuig en vecht met andere voertuigen (en soms kun je mensen overrijden met een mooie rode streep als gevolg). Het voertuig dat je bestuurt, is een tank, maar je bestuurt niet zomaar een tank. Nee, je bestuurt de Battle Force Tank, of in het kort de BFT. Nu denk je: leuk die naam, maar wat is er nou zo speciaal aan? Nou, deze tank kan transformeren in een amfibische tank (zodat hij door het water kan manoeuvreren), het kan ook in een hovercraft veranderen zodat hij over bijvoorbeeld lava kan bewegen en het kan zelfs in een onderzeeër veranderen zodat je onderwater kunt varen.

Het verhaaltje van de game is dan wel weer erg cliché; het is de verre toekomst van 2019 en AI en machines hebben de macht overgenomen en hebben van de meeste mensen mindless drones gemaakt. Maar zoals altijd is er een groep die rebelleert en uiteraard ben jij onderdeel van die groep.

01 Omikron: The Nomad Soul (PC)

Ik heb veel liefde voor de Quantic Dream games, maar hun allereerste game blijft toch wel mijn favoriete Quantic Dream game. Uiteraard is het een game die erg leunt op het verhaal, want dat is nu eenmaal een Quantic Dream game. Maar waar de spirituele opvolgers van deze game interactieve films zijn, is Omikron dat niet. Wel is de game, in tegenstelling tot de andere Quantic Dream games, een open wereld game (al is het verhaal 100% lineair) en mixt het verschillende genres door elkaar. Voor het overgrote gedeelte is het een action-adventure, maar het heeft ook first-person shooter-elementen en brawler-elementen. Het FPS-gedeelte van Omikron is het minste deel van de game, want richten en schieten was erg clunky. Een uniek aspect was overigens dat je de lichamen van andere NPC's (41 in totaal) kon overnemen; je bent dan ook niets voor niets the Nomad Soul. In het begin van de game kon je dat enkel doen als je huidige lichaam doodging, maar later kon je het ook doen wanneer je er zin in had.

Wist je dat als ik een lijst zou maken met de beste games die ik ooit heb gespeeld in de 33 jaar dat ik game, dat Omikron: The Nomad Soul boven elke Assassin's Creed zou staan? Maar dat is misschien iets voor in de verre, verre toekomst.

Zo, dat was het weer voor deze keer. Als iedereen zo aardig wil zijn om weer in de tijdmachine te stappen, zou dat mooi zijn, want we moeten toch echt weer terug naar 2025. De volgende keer wil ik jullie meenemen naar het jaar 2000, maar tot dan zeg ik: geniet weer lekker van 2025.