Column: Achteraf is makkelijk praten

Eerlijk is eerlijk: ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkeek om deze franchise te spelen. Stealth-titels spreken me maar zelden aan en Assassin’s Creed is voor mij toch wel dé serie die de luiheid van Ubisoft in recente jaren symboliseert. Desondanks zijn er velen die mij adviseren het te spelen, waaronder onze eigen Mario en Dave, evenals mijn lieftallige vrouw. Het moest er dus ooit van komen.

Uhhh

Daar ik de volledige serie, inclusief boeken en films, achter elkaar ga verslinden, is mijn reis begonnen bij de originele Assassin’s Creed, al heb ik daarvoor wel de Director’s Cut voor van Steam getrokken. En op het moment dat ik dit schrijf, ben ik richting het einde van die game. Acht van de negen targets die worden genoemd zijn omgelegd en hoewel er allicht daarna nog meer story komt, verwacht ik niet dat er heel veel zal wijzigen aan de core gameplay. Daarom kan ik nu zeggen: ‘’was dit nou waar iedereen zo lyrisch over was?’’

Ik kan me nog goed herinneren dat toen deze game uitkwam, enige tijd voor ik bij GameQuarter aan de gang ging en nog mijn zegje deed op InsideGamer, het overal beloond werd met negens en tienen. Het was de reden dat mijn vrouw, toen nog mijn vriendin, maar aan mijn kop bleef zeuren. De game was immers bij launch niet op PC te krijgen en ik was de enige van ons twee met een console van de zevende generatie. Na overstag te zijn gegaan kocht ik het zodat ze het bij mij kon spelen en hoewel ik af en toe meekeek, zag ik weinig wat me aansprak, waardoor ik het zelf nooit opgepakt heb. Nu ik zelf de nodige uurtjes erin heb gezonken, zie ik dat mijn mening daarover niet veranderd is.

Loop-the-loop

Mijn voornaamste reden hiervoor is simpel: het game is enorm repetitief. Zoals geschreven moet je op negen doelwitten jagen, hetgeen je altijd doet op dezelfde manier. Je reist naar een stad, sluipt het binnen door een burger te redden en je vervolgens tussen monniken te mengen en eens binnen beklim je torens tot je ontdekt waar het lokale bureau van de Creed is. Eens daar aanbelandt, wordt je gezegd informatie te verzamelen over jouw doelwit, waarvoor je terug de stad in moet. Hier voltooi je twee of drie van een handjevol opdrachten, zoals luistervinken, je vlugge vingers aan het werk stellen of informatie uit iemand slaan. In de Director’s Cut worden er hier een paar aan toegevoegd middels Informant quests, maar ook deze zijn simpelweg een paar opdrachten die vervolgens herhaald worden.

Eens je terug bent gekomen met de vergaarde informatie, krijg je toestemming om jouw doelwit om te leggen. Dit doe je na een cutscene die het karakter enige vorm van diepgang geeft, hoe oppervlakkig dan ook, waarna je ze meestal in enkele seconden op koud staal in de windpijp kunt voorzien. Je krijgt dan nog een cutscene en beent je een weg terug naar het bureau om jouw succes te melden. De tijd skipt vooruit en je bent terug op de thuisbasis om het allemaal opnieuw te doen. Het is gameplay 101 en iets wat een destijds al grote naam als Ubisoft toch echt beter diende te doen.

Perspectief

Het probleem nu is dat ik dit zeg in 2025. Ik heb alles in perspectief genomen en vergelijkingen gemaakt met andere games die in dezelfde periode zijn verschenen, dus dat ik ben ervan overtuigd dat ik niet de game tegen een te hoge standaard zet. Desondanks blijft een gevoel knagen. Wat als ik deze game in 2007 had gespeeld? Was ik dan positiever geweest? Of had ik daarna niet meer games in de serie gekocht zodat ik niet nu een stapel had om door te spelen?

Persoonlijk denk ik dat ik hoe dan ook kritiek had gehad op alles wat ik nu heb beschreven. Misschien iets minder kritisch omdat ik op andere dingen had gelet of misschien was ik meer gevallen over de voice acting van NPC’s, die repetitief en lang niet altijd geloofwaardig is. Misschien had de AI of combat me niet aangestaan? Of misschien moet ik stoppen met mezelf vragen zonder antwoord te stellen. Achteraf blijft immers te makkelijk praten. Ik hoop in ieder geval dat de rest van de serie mij beter bevalt.