Als een redacteur is objectiviteit iets wat ik hoog in het vaandel heb staan. Zelfs als een review deels gebaseerd is op mijn persoonlijke ervaringen met een spel, zijn er delen waar je zonder vooroordeel naar moet kunnen kijken. Graphics, technische performance en audio zijn zaken waarin een persoonlijke bias maar nauwelijks een rol in speelt. Vormgeving en sfeer zijn echter een ander beestje.
De reden waarom ik hier aan moest denken, is dat videogames steeds vaker kiezen voor een abstracte benadering van een onderwerp. Zoals moderne kunst vaak grotendeels aan interpretatie wordt overgelaten en complete opleidingen worden gegeven aan het doorgronden van gedichten en abstracte literatuurwerken, zo gaat ook onze favoriete kunstvorm door een evolutie heen. Een evolutie waar ik, in alle eerlijkheid, maar heel weinig mee kan.
Een voorbeeld wat direct komt bovendrijven, is puzzelspel Contrast. Het was een van de eerste games die ik jaren geleden speelde en recenseerde op mijn PlayStation 4, waar ik het afstrafte met een diepe onvoldoende. De generale receptie van het spel was op de meeste plekken niet bijzonder warm, maar mijn cijfer was opvallend laag als je het naast bijvoorbeeld Metacritic legde. En ook op de redactie werd die niet exact gedeeld. Dave, de eigenaar van dit bescheiden medium, las met verbazing mijn recensie en kon die niet rijmen met zijn eigen ervaringen. Immers waren er lagen onder het oppervlak om te verkennen, die de game zoveel meer maakten dan het leek. Althans dat beweerde hij.
In de acht jaar sindsdien, heb ik Contrast nog twee keer doorgespeeld. De discussie met Dave had me nooit losgelaten en elke keer hoopte ik weer dat ik als persoon of journalist was gegroeid en nu kon zien wat ik destijds gemist had. Maar nee. Nog steeds zie ik enkel het oppervlakkige puzzelspel wat ik al in 2013 zag.
Een ander spel waarbij ik hetzelfde ervaarde, was met het in 2016 verschenen Bound. In deze platformer vocht een volwassen vrouw met haar demonen uit het verleden voor ze voor het eerst in lange tijd haar vader onder ogen komt. Dat is althans mijn interpretatie van de koortsdroom die je in twee uur beleeft en een waar een mederedacteur het niet mee eens was. Een interpretatie waarvan enkel de maker kan zeggen of het juist is of niet. En dat is een beetje mijn probleem.
Ik kan niets met abstracte kunst, in welke vorm dan ook. Vaak snap ik totaal niet wat er (mogelijk) overgebracht zou moeten worden en zelfs als ik het wel vat, laat het me onvoldaan achter. Ik weet immers niet zeker of ik de boodschap goed begrepen heb, waardoor ik blijf malen en enkel achterblijf met een gefrustreerd gevoel. Frustratie die er overigens al vaak is, daar dergelijke kunstzinnige games vaak op mij overkomen als pretentieus en pompeus. Dit zal ongetwijfeld weer tot discussies leiden binnen het team, maar gelukkig is mijn mening niet voor interpretatie vatbaar, zelfs wanneer de games dat wel zijn.
