Column: De tijdloze RTS die Battle for Middle-Earth 2 heet

Iedereen heeft wel een favoriete game. De een zal het lastiger vinden om een absolute favoriet aan te wijzen, maar de ander heeft binnen luttele seconden zijn antwoord klaar. Ik behoor tot die laatste categorie, want eenieder die aan mij vraagt wat mijn favoriete game is, krijgt steevast hetzelfde antwoord te horen: The Lord of the Rings: The Battle for Middle-Earth II.

We gaan terug naar het jaar 2006 waarin de game zijn debuut maakte. Na het eerste deel, dat heel erg weinig vrijheid gaf, bracht The Battle For Middle-Earth II ontzettend veel vrijheid met zich mee. Plotsklaps kon je bouwen waar je maar wilde en waren er een stuk meer facties om uit te kiezen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het eerste deel nooit heb aangeraakt. Nee, ik stroomde in bij BFME II nadat ik het bij een neef van mij in actie had gezien. En oh, wat heeft deze game mij uiteindelijk veel uren gekost.

Ik was destijds nog een groentje op het gebied van gamen. Ik speelde wel op de SNES en PlayStation 2, maar omschreef mijzelf zeker niet als een kenner. Ik was al helemaal een leek op het gebied van PC gaming, maar dat ik een zwak had voor real-time strategy-games, dat was mij al snel duidelijk.

Ik trommelde drie van mijn vrienden op om de game ook veel te gaan spelen. Dit resulteerde uiteindelijk niet in de kroegentochten die menig jongen van mijn leeftijd onderging, maar in LAN party's die vroeg op de avond startte en bij het opkomen van de zon eindigden. Alleen maar The Battle For Middle-Earth II, of eigenlijk The Rise of the Witch-King, de uitbreiding van het tweede deel. Net wat meer opties in maps, units en een hele nieuwe factie, al was de Angmar-factie nooit populair.

Onlangs kreeg een van die vrienden het voor elkaar om het spel, ook online via Gameranger, weer aan de praat te krijgen. De conclusie is dat we hier te maken hebben met een tijdloze RTS. Recent heb ik genoeg anders titels gespeeld die vergelijkbare gameplay hebben, maar afgezien van het grafische aspect is er aan weinig te merken dat we hier met een titel van bijna twintig jaar oud te maken hebben. De gameplay is soepel en de facties zijn heerlijk uitgebalanceerd. Je bent nooit kansloos en alles draait om jouw tactiek en het juist omgaan met de sterke en zwakke kanten van je facties. Bij de Goblins zul je voor de snelle aanval moeten kiezen, want late game zul je worden overrompeld. De elven daarentegen zijn late game ijzersterk, waardoor je in het begin vooral moet zorgen dat de verdediging staat. De helden per factie zorgen voor een unieke twist in combinatie met de special powers die je kunt gebruiken. Elk potje brengt weer nieuwigheden met zich mee en dat na twintig jaar.