Column: In HighFleet zijn luchtgevechten totaal niet romantisch

Op YouTube vind je diverse content creators die hoofdzakelijk praten over games, ze spelen en hun mening erover geven. Een aantal van deze reviewers hebben inmiddels er een zeer goede carrière van kunnen maken en hebben meer volgers dan de grootste reguliere websites. In de middenmoot zit een Brit die zichzelf WorthABuy noemt. Hij kijkt naar games en geeft koopadvies, weet met zijn reviews op een andere manier naar games te kijken en als het niet op de PC uitkomt, dan hoef je geen positieve beoordeling te verwachten. Kortom, een man naar mijn hart. Dit jaar was zijn meest verrassende review voor HighFleet. Een indie game waar ik nooit iets over heb gehoord, maar die volgens hem behoort tot de beste games die er de afgelopen jaren zijn gemaakt. Ik heb inmiddels een aantal uur in de game gestoken en kan niets anders zeggen dan dat hij gelijk heeft.

Het regent en waait hard. Ik zit in mijn vliegmachine, een soort vierkante stalen bak met een ingebouwde luchtafweergeschut die aangedreven wordt door vier raketmotoren. Dit is een combinatie die het besturen van mijn voertuig bijna onmogelijk maakt. Vliegen is een constante worsteling om überhaupt vooruit te komen en je moet echt voorkomen dat je naar beneden gaat vliegen, want voor je het weet sla je te pletter tegen de grond. Mijn tegenstander is met zijn vieren. Een van de eenheden is luchtafweergeschut op de grond die doelzoekende raketten kan sturen. Als een raket mijn grafkist met raketmotoren raakt, knalt er altijd wel een brandstofreservoir en dan ben je ten dode opgeschreven. De rest van de vijand bestaat allemaal uit dezelfde soort voertuigen als die ik bestuur.

Ik vlieg zo gecontroleerd mogelijk naar de vijand. Hoe dichterbij ik ben, hoe beter ik hem kan raken. Toch is dit nog altijd enorm moeilijk. Ik kom in de buurt van het eerste oorlogsschip en wanneer ik schiet vliegen de kogels alle kanten op. Een van de kogels raakte weliswaar de tegenstander, maar ketste af. Ik zie meteen dat de lasers van de tegenstander zich allemaal richten op mij. Ik moet maken dat ik wegkom. Ik breng mijn raketmotoren in overdrive, waarbij ze gewoon heel lukraak in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk benzine erdoorheen raggen. Ik duik naar de grond en de kogels missen mij nog net. Probleem één is afgehandeld. Nu komt het volgende probleem.

Ik duik met een noodvaart naar de grond. Ik roep mijn raketmotoren zo snel mogelijk aan om weer omhoog te stijgen en het lukt nog net. De grondtroepen hebben mij gezien en lanceren een raket, die ik weet te ontwijken door als de raket in de buurt is flares uit te sproeien. Ik schoot omhoog, maar de schepen van de vijand hebben inmiddels een tweede spervuur geopend dat ik niet ontwijken kan, waardoor ik daar nu recht in vlieg. Meerdere kogels raken mijn schip. Ik voel bijna de klappen die het schip opvangt. Zwarte rook komt uit een van de motoren. Het schip is gehavend, maar het vliegt nog.

Het gevaarlijkste schip is in de buurt en ik schiet een lading kogels op het schip af. Ik mis alles en net op het moment dat mijn kogels het schip zouden raken is het magazijn leeg. Ik begin te schelden. Zit het nu nooit eens mee? De vijand is inmiddels klaar voor een derde serie kogels die ik om mijn oren krijg. Ik ram mijn overdrive aan om over de schepen heen te vliegen en ontwijk briljant de kogels. Nu heb ik tijd. Ik richt mijn kanon op een van de kleinere schepen en schiet het magazijn leeg op deze arme kleine vliegende zeepkist. Hij maakt geen schijn van kans. Ik knal twee van zijn raketmotoren kapot. Twee explosies, zwarte rook en een klein schip dat zich nauwelijks nog in de lucht kan houden. Het schip helt te veel naar de zijkant en duikt naar de grond. Een dergelijk schip heeft ongeveer veertig bemanningsleden, allemaal ten dode opgeschreven.

Er zijn nog twee vliegmachines over. Eentje is even klein als degene die ik heb gepakt en de ander is groter, sneller en beter. Ik probeer mij daarop te richten, maar vergeet één ding. Een nieuwe doelzoekende raket slaat in. Ik hoor een enorme knal en mijn schip is opeens bijna niet meer bestuurbaar. Aan de zijkant van mijn scherm zie ik een evacuatiepunt. Als ik daarheen vlieg, dan kan de volgende machine het van mij overnemen. Ik vlieg met alles wat ik heb. Ik zet mijn enige nog werkende raketmotor in overdrive en vlieg naar het evacuatiepunt met de laatste paar resten paardenkracht die hij in zich heeft en hij gaat het redden. Helaas heeft het grote schip, dat nog onaangetast is, mij door. Hij vliegt naar mij toe en schiet. Van alle kogels is er maar één die raakt. Het is genoeg. Ik ga ten onder. Ook mijn vliegmachine heeft veertig bemanningsleden die een roemloze dood tegemoet gaan zien. Het is over. De grond komt steeds dichterbij. Met een explosie knalt het schip op de zandduinen van de woestijn. Het gevecht is gedaan en ik heb verloren.

HighFleet is een game die absoluut onvergeeflijk is. Je begint met een vloot van vier gevechtsschepen en die zul je zeker in het begin moeten koesteren of het jouw eigen kinderen zijn, want in de strijd heb je ze hard nodig. Ik heb zelden een singleplayer game gespeeld waarin de gevechten zo intens zijn en waarin ik zo inleef in de gevechten. Dit komt door een gouden combinatie van een zeer hoge leercurve, een ondenkbaar hoge moeilijkheidsgraad en door de bizarre geluidseffecten heb je het gevoel dat je er echt in zit.

Mocht je zin hebben in iets totaal anders. Probeer eens HighFleet. Ik heb er een paar uur op zitten en heb niet het gevoel dat ik ook maar een centimeter ben opgeschoten, maar wat een prachtige uren waren het.