Column: KOOP DIE GAME!

Wat kan ik soms tergend enthousiast zijn. Zo erg dat ik er zelf ook gek van wordt. Is het misschien te wijten aan mijn ADD? Al na één uur spelen heb ik soms het licht gezien en weet ik iedereen te overtuigen dat dit toch wel echt ‘The Next Big Thing’ is. Of val ik mederedacteur Sil lastig met een bevinding die pas uren later echt gesteld zou mogen worden. Hoe komt het dat ik geen rem heb?

Onlangs kocht ik in een sale de game ‘Nowhere Prophet’. Deze game laat zich nog het best omschrijven als een kruising tussen Hearthstone, Slay the Spire en The Banner Saga. Een roguelite, waarbij je als profeet met een groep volgers bij het einde moet komen. Elke volger is hierbij gevisualiseerd als een kaart die je in de diverse gevechten kan gebruiken. Nog voor ik zelf een uur onderweg was, had ik al een koopadvies afgegeven in een Discord-groep waar ik mij onder mede-gamers bevind. Een medelid heeft mede op basis daarvan ook daadwerkelijk zijn portemonnee getrokken. En vanaf dat moment begint mijn schuldgevoel te knagen. Het gevoel dat die ander door mij misschien wel zijn geld heeft uitgegeven aan iets waar ik bij het verder spelen ook anders over zou denken. In het geval van Nowhere Prophet is dat gelukkig ongegrond.

Undermine

Eerder dit jaar mocht ik voor GameQuarter Undermine recenseren. Een roguelite die weinig fout doet, maar wel een stukje trager is en minder combinaties kent dan de grote jongens in het genre. Al voordat ik de game überhaupt goed en wel had aangeraakt, was ik al aan het orakelen over het feit dat deze game precies datgene was wat ik zocht in een spel. Ik kon letterlijk niet wachten tot ik de knoppen mocht beroeren. Een soort extatisch gevoel maakte zich van mij meester toen ik na een half uur mijn eerste twee runs had gedaan. Er kroop zoveel enthousiasme door mijn lichaam. Ik moest het over die game hebben, of de ander er nou op zat te wachten of niet. Sil weet dit en antwoord steevast met de opmerking dat hij het later wel terugleest in mijn recensie. Hij is dan van mijn gepreek af en ik krijg de mogelijkheid om mijn mening pas te verwoorden als deze totaal gevormd en gefundeerd is.

Wat is dat toch? Die drang om direct naar buiten te treden met een oordeel. Is het een stuk kind in mij dat geen rem op emoties kent? Een drang om meteen de aandacht te willen vestigen op mijn plezier of verveling. Een onhebbelijke eigenschap die ik liever niet had willen hebben, maar deels verbonden is aan mijn vorm van ADD. Of is het de passie die door al mijn poriën naar buiten sijpelt en een evangelist van mij maakt. Is dit een heel natuurlijk gevolg van de liefde die ik voel voor het medium?

Vragen

Ik heb geen antwoorden. Ik stel mijzelf alleen maar vragen. De meeste vragen worden afgevuurd nadat ik weer van alles heb lopen verkopen aan de ander. Want net als de persoon in kwestie denkt dat ik klaar ben, kom ik terug met de nuances op mijn vorige uitspraak. Mijn angst dat de ander wellicht die game gaat kopen omdat ik A zei is groot als ik er door het zelf verder spelen achter kom dat B een grotere rol speelt.

En toch zit er een keerzijde aan. Want zelf vind ik het fantastisch als iemand gepassioneerd over een spel kan spreken. Ik zal zelf ook nooit alleen maar iets kopen op basis van wat een ander zegt. Laat staan dat ik de ander verantwoordelijk houd voor een miskoop.  Games als Hades, Death Cells, Into the Breach, Hollow Knight en Slay the Spire zou ik niet snel gespeeld hebben als anderen er niet zo ongelooflijk enthousiast over waren. Dit zijn stuk voor stuk games die in de top van hun genre behoren en de kans lopen om onder de radar van het grote publiek te blijven. Hoe meer enthousiaste zielen, hoe beter. In dat licht is het vast niet erg dat ik er ook één van ben.

En nu heb ik jullie een paar minuten van het werk afgehouden door over mijzelf te praten en mijn mijmeringen over dit onderwerp te delen. Wellicht zat je daar helemaal niet op te wachten en kwam je hier vooral om uit te zoeken wat je volgende aankoop zou moeten zijn. Nou, in dat geval… ik heb er nog geen minuut van gespeeld maar ik hoor overal dat Death’s Door fantastisch moet zijn. En als ik de beelden bekijk, weet ik bijna wel zeker dat dit klopt. Ik zou, als ik jou was………